Είδαμε | Γιάννης Αγγελάκας – Ένας αυθεντικός ρεμπέτης στο Βασιλικό Θέατρο

Γράφει ο Αντρέας Ντούσκας.

Μοιάζει κι ακούγεται σα φυσικό επακόλουθο. Πλην, όμως στην περίπτωση του δεν ισχύει καθόλου το σχήμα αυτό. Ούτε τα στέμματα του αρέσουν, ούτε οι θρόνοι, ούτε ακόμα πολύ περισσότερο οι υπήκοοι. Στις συναυλίες του αισθάνεσαι το συν, αν το συν δηλαδή είναι κάτι που νιώθεται, συνοδοιπόρος και συμμέτοχος για να μην πω συνεργός και θεωρηθεί ύποπτο μιας κι οι μέρες που διανύουμε είναι το λιγότερο πονηρές.

Αρχέγονος κι αρχετυπικός σε όλα του. Μαύρα ρουχα. Μαύρα όλα, όπως όλα τα πολλά τελευταία χρόνια. Μαύρα, που μπορεί κι από μόνο του αυτό να είναι ένα σχόλιο ή ένα πένθος για την ύπαρξη την ίδια και τη ματαιότητα της, ποιος ξέρει! Έπειτα η φωνή του. Σε πάει πίσω. Όχι στα πρώτα, πρώιμα, άγουρα χρόνια στα προβάδικα της Θεσσαλονίκης με τις Τρύπες. Πιο πίσω. Η φωνή του έχει καταγωγή. Καταγωγή και πατρίδα μαζί. Σε πάει εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Από τις σπηλιές που εγκαταβιούσαν οι homo sapiens μέχρι να γίνουν homo erectus να φτάσουν στο σήμερα και να ξαναγυρίσουν πάλι πίσω ολοταχώς για να δουν ποιοι είναι και που πάνε. Να στοχαστούν. Αυτό σου κάνουν τα τραγούδια του Αγγελάκα. Σε προκαλούν να στοχαστείς, αν αντέχεις. Αυτά τα ανεπαίσθητα γυρίσματα της φωνής του που αποτελούν ευθεία αναφορά στην καταγωγή του τραγουδιού, δηλαδή το ρεμπέτικο.

Συμπέρασμα: ο Αγγελάκας είναι αυθεντικός ρεμπέτης και πώς να μην είναι, αφού είναι γνήσιος ροκάς. Ο Βελιώτης από την άλλη καθηλώσε το κοινό ισόποσα με τον Αγγελάκα, αν μπορεί κανείς να πει ότι είναι μετρήσιμα αυτά, με το ακαδημαϊκό του παίξιμο στο ηλεκτρικό βιολοντσέλο του. Έπαιξαν κομμάτια από τους δυο δίσκους τους, έναν Άκη Πάνου, έναν Χατζιδάκι, έναν Ζαμπέτα και δυο ελεγειακά κομμάτια του Βαμβακάρη. Μνεία στους Εν Πλω με το “Χωρίς κανόνα” κι ένα encore. Αυτά είχε το κονσέρτο του Αγγελάκα το βράδυ της Παρασκευής κι είχε τέτοιο εκτόπισμα που το Θεσσαλονικιώτικο κοινό της βραδιάς εκείνης θα το θυμάται για καιρό. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι στην υποφωτισμένη σκηνή υπήρχε ένα φως που δεν μπορώ να πω εύκολα από που έβγαινε. Θα ακουστεί βαρύγδουπο, αλλά μάλλον από την αλήθεια της τέχνης τους.

Εν κατακλείδι, αν η εξέλιξη της μουσικής δεν είναι η σιωπή τότε είναι εκλεπτυσμένος θόρυβος. «Ευχαριστούμε που στηρίζετε τις παραξενιές μας», είπε στο τέλος κι έφυγε στα παρασκήνια για τσιγάρο.

*Το φωτογραφικό υλικό είναι από το προσωπικό αρχείο του Αντρέα Ντούσκα.