Είδαμε | «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» της ομάδας Lorem Ipsum στον Πολυχώρο Vault – Θεατές στην καθημερινότητα των άλλων

Γράφει ο Χρήστος Βασιλακόπουλος

Στον Πολυχώρο Vault

Μπορεί να δει κάποιος έμπρακτα την έννοια της μαύρης κωμωδίας. Αυτό το κωμικό στυλ που ”μιλά” για θέματα ταμπού με μια πιο ελαφριά νότα, είναι το κύριο συστατικό της παράστασης «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι».

Γιατί το δεύτερο συστατικό της ομάδας Lorem Ipsum είναι , όπως μαρτυρά και το όνομα τους, τα ακατάληπτα κείμενα, αυτά που δεν βγάζουν νόημα. Κάτι που η ομάδα με σκηνοθέτη/συγγραφέα τον Γιάννη Κεντρωτά πετυχαίνει εύκολα αφού στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης νομίζεις ότι βλέπεις τους αδελφούς Κοέν των καταστάσεων σε συνδυασμό με την πολυλογία του Άαρον Σόρκιν σε ένα πλάνο από την ταινία Funny Games (2007).

Με όπλο τον ίδιο το ρόλο

Ο Γιοσίρο Γιαμαγκουσί ψάχνει τον πατέρα του και η ερεύνα του αυτή τον φέρνει στο χωρίο της Λακκοσπηλίας. Ένας αστυνομικός, η βοηθός του αλλά και μια κάτοικος του χωριού περιπλέκονται μαζί του σε μια ιστορία που θα αποκαλύψει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και κάποιος καλό θα ήταν να μην σκαλίζει πράγματα που περνούν χρόνια για να θαφτούν.

Όπως είπα, το κείμενο και το χωριό το ίδιο όπου εξελίσσεται η υπόθεση είναι αρκετά, συγγνώμη για το αδόκιμο όρο, ”κουλό” που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από την κινηματογραφική τριλογία «Τρεις γεύσεις του κορνέτο» των Σάιμον Πεγκ και Έντγκαρ Ράιτ. Όσο το κείμενο αυτό καθεαυτό χρειάζεται χρόνος για να το συνηθίσεις, δεν μπορείς να πεις το ίδιο για την σκηνοθεσία. Η σκηνοθετική ματιά εξαντλείται σε τεχνάσματα (άρτια μπορώ να πω) για την εναλλαγή των σκηνών, ειδικά σε ένα θέατρο που λόγο χώρου χρειάζεται ρυθμίσεις σκηνικές. Πέρα από αυτό όμως οι ηθοποιοί βρίσκονται άδειοι σκηνοθετικά να γυροφέρνουν την σκηνή ως άλλοι σπουδαστές σχολής με μόνο τους όπλο τον ρόλο τον ίδιο.

Θεατές στην καθημερινότητα των άλλων

Η Φανή Παλιούρα ξεχωρίζει αισθητά τόσο με το ρόλο της όσο και με την περσόνα της. Κάτι μεταξύ συγχωριανής στο «Κάτω Παρτάλι» και μέρος της οικογένειας του θεατρικού «Αύγουστος», η Φανή δείχνει να έχει αντιληφθεί καλύτερα από όλους την λεπτή γραμμή που χωρίζει την τραγικότητα από την άκυρη λογική των λόγων της μέσα στο έργο. Ενώ, ο Αντώνης Αντωνίου χρειάζεται ένα βλέμμα και μονόλογο-παραλήρημα (μόλις κάτι δευτερόλεπτα πριν το τέλος της παράστασης) για να δικαιολογήσει και να υπερασπιστεί την ερμηνευτική διαδρομή που πήρε για τον ρόλο του. Οι υπόλοιποι Φίλιππος Λούβαρης, Ειρήνη Κουτουρούσιου και Αναστασία Μητρούση.

Το έργο έχει την απαιτούμενη ανατροπή για να δικαιολογησει ότι έχει προηγηθεί, χαρίζοντας στους θεατές μια πραγματική ματιά για αυτό που είναι γύρω μας, που το θεωρούμε αστικό θρύλο ή κουτσομπολιό αλλά τελικά αποτελεί την καθημερινότητα κάποιων.

Διανύουν ήδη τον δεύτερο χρόνο επιτυχίας και πήραν δεύτερη παράταση έως 24 Φλεβάρη. Μετά τον Bob Theater Festival και τρία έργα η ομάδα δίνει μια ειλικρινή επιλογή για τους λάτρεις της μαύρης κωμωδίας ή όλων αυτών που αντέχουν να δουν πέρα από το κείμενο και να αντικρίσουν μια αλήθεια. Γιατί όπως πάντα καλός θεατής, είναι ο θεατής με ενημέρωση!