Με το μυθιστόρημα «Εις το όνομα της μητρός» από τις Εκδόσεις Καστανιώτη ολοκληρώνεται η τριλογία της συγγραφέως Φιλομήλας Λαπατά. Τριλογία που αποτελείται από τρία αυτόνομα μυθιστορήματα με κοινό όμως θεματικό άξονα, ο οποίος δεν είναι άλλος απ’ τον απόδημο Ελληνισμό.
Ξεκινώντας απ’ τις παραδουνάβιες ηγεμονίες στις Κόρες του νερού (1ο βιβλίο), η συγγραφέας συνεχίζει να μας ταξιδεύει στη Σαρδηνία και τη Σικελία μέσα απ’ τις σελίδες του 2ου μυθιστορήματος της σειράς, που έχει τον τίτλο «Lacryma Christi Το δάκρυ του Χριστού», ενώ το ταξίδι στις αποικίες των Ελλήνων της Διασποράς ολοκληρώνεται με το «Εις το όνομα της μητρός» μέσα απ’ το οποίο η κυρία Λαπατά μας ταξιδεύει στην Νάπολη, μία πόλη της Ιταλίας, οι ρίζες της οποίας όμως είναι ελληνικές, αφού ιδρύθηκε κάπου στον 9ο με 8ο αιώνα προ Χριστού από κατοίκους της Κύμης, αρχαίας ελληνικής αποικίας της Νότιας Ιταλίας, με το όνομα Παρθενόπη.
Το ταξίδι στη Νάπολη ξεκινά με αφορμή την επιστροφή της Αμαλίας Κορωναίου, τελευταία απόγονο της οικογένειας, η οποία αφήνει πίσω της την Αθήνα και επιστρέφει στη Νάπολη με σκοπό να ξεδιαλύνει το ομιχλώδες παρελθόν της οικογένειας της. Ένα παρελθόν γεμάτο ανομολόγητα πάθη, λάθη κι αμέτρητα μυστικά!Ουσιαστικά, αυτή η επιστροφή δίνει το έναυσμα στη συγγραφέα να ξεδιπλώσει την ιστορία τριών γενεών Ελλήνων της Διασπόρας, που γεννήθηκαν, ενηλικιώθηκαν, αγαπήθηκαν, μίσησαν και γενικότερα έζησαν κατά κύριο λόγο στους δρόμους της Νάπολης! Ο συγγραφικός φακός της κυρίας Λαπατά εστιάζει άλλοτε στην οικογένεια Κορωναίου κι άλλοτε στην οικογένεια της Γιολάντα Μπιμπό, διάσημης θεατρίνας της πόλης, επονομαζόμενη και ως Λελέ.
Ξεδιπλώνεται λοιπόν παράλληλα η καθημερινότητα και των δύο οικογενειών μέσα από την παρουσίαση της οποίας, η συγγραφέας δημιουργεί ένα ενδιαφέρον δίπολο που σχετίζεται με την ανατροφή που επιλέγουν να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους, και κατά πόσο τελικά αυτή σε συνδυασμό με τα γονεϊκά και οικογενειακά γενικότερα πρότυπα, επηρεάζουν ή και καθορίζουν πολλές φορές το μέλλον και τις επιλογές των παιδιών.
Μέσα απ’ την παρουσίαση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων τρόπων ανατροφής η συγγραφέας καταφέρνει να πυροδοτήσει τη σκέψη του αναγνώστη και να δημιουργήσει μία πληθώρα προβληματισμών που απορρέουν κυρίως απ’ τις αντιθέσεις που διακρίνει κανείς μεταξύ της οικογένειας Κορωναίου και της οικογένειας Μπιμπό.
Από τη μία έχουμε την οικογένεια Κορωναίου, όπου ο αναγνώστης συναντά ένα πιο κλασικό πρότυπο, ίσως και αρκετά απαρχαιωμένο για την εποχή μας, όπου τα παιδιά των αριστοκρατικών θα λέγαμε οικογενειών πρέπει να ακολουθούν τόσο ένα συγκεκριμένο ημερήσιο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, όσο κι ένα μοτίβο συμπεριφοράς, αυτό του “καθώς πρέπει”, ενώ επιβάλλεται να αποτελέσουν άξιοι συνεχιστές των οικογενειακών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, αφού ως απόγονοι θα κληρονομήσουν τόσο το βάρος του ονόματος του, όσο και το βάρος των οικογενειακών επικερδών επιχειρήσεων.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ