Πέντε νέοι τίτλοι τον Οκτώβριο από τον ΙΚΑΡΟ

Πέντε καινούργιες εκδόσεις αναμένονται να κυκλοφορήσουν, τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου, από τον Ίκαρο. Στην ελληνική πεζογραφία «Το Κρόνακα» του Κυριάκου Μαργαρίτη, με το οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί μια μυθιστορηματική ανασυγκρότηση του χρονικού ως τρόπου αφήγησης στον 21ο αιώνα, το «Όταν μίλησε ο χρόνος» της Έφης Σαπουνά – Σακελλαράκη, μια ιδιαίτερη αναδρομή στη ζωή της με τον σύζυγό της, Γιάννη Σακελλαράκη και η νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Μεταξά «Μετά όμως, μετά…» με τρεις ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Στη ξένη πεζογραφία, το πρώτο μυθιστόρημα του βραβευμένου συγγραφέα George Saunders «Λήθη και Λίνκολν» σε μετάφραση του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη. Το βιβλίο είναι στη Βραχεία λίστα για το βραβείο The Man Booker Prize 2017.Και το πολυβραβευμένο παραμύθι «Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν» των Drew Daywalt & Oliver Jeffers, μια πρωτότυπη ιστορία με ήρωες πολύχρωμα κραγιόνια που επαναστατούν με την ιδιαίτερη αισθητική του Oliver Jeffers.

Ελληνική Πεζογραφία

«Κρόνακα» – Κυριάκος Μαργαρίτη
Η λέξη «Κρόνακα» παραπέμπει στο εμβληματικό έργο του 15ου αιώνα, από τον Κύπριο χρονικογράφο Λεόντιο Μαχαιρά και, βεβαίως, σημαίνει Χρονικό. Με το ομώνυμο έργο, ο Κυριάκος Μαργαρίτης επιχειρεί μια μυθιστορηματική ανασυγκρότηση του χρονικού ως τρόπου αφήγησης στον 21ο αιώνα.
Όλες οι ιστορίες που αγάπησα ήταν ποτάμια, θα ήθελα, όμως, αυτήν που αποφάσισα να πω, να τη δείτε σαν θάλασσα: ποιος θα την εξαντλήσει; Οπωσδήποτε όχι εγώ. Tο έχω, όμως, καημό να τη φτάσω και να μπω στο ανεξάντλητο. Αναφέρομαι στο μυστήριο του Λόγου και πάω να το τελέσω στην αυλή μιας παιδικής ηλικίας. Εκεί παρατάσσω τα κάστρα μου, με στάχτες του Άουσβιτς, άμωμα δάκρυα του Τορίνο, χώμα της Πράσινης Γραμμής, στίχους της Σιβηρίας, προσκυνήματα αθωνικά και κάτι περιπάτους στις στοές της Αθήνας. Αν δεν κάνω λάθος, ο αφρός θα λέγεται Κρόνακα, τουτέστιν Χρονικό. Τα άλλα, πιθανώς η αιωνιότητα, ελπίζω να είναι ο βυθός μου.
Με μεθόδους αστυνομικής έρευνας, ο ήρωας-αφηγητής διασχίζει τις εποχές της ανθρώπινης περιπέτειας και συλλέγει στοιχεία από τους αρχαίους μύθους, την παιδική ηλικία, την παγκόσμια λογοτεχνία, την εισβολή του 1974, το Άουσβιτς, και παντού αλλού, διεκδικώντας μιαν άλλη ανάγνωση της Ιστορίας και μιαν οντολογική δικαίωση για τα τραγικά συμβάντα που την έχουν σφραγίσει.
Η έκδοση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία του Κέντρου Τεχνών Κίμωνος.

Ο Κυριάκος Μαργαρίτης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1982. Παρακολούθησε σπουδές κλασικής και νεοελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή για το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημα Ο Γιωρκής ο Καρπασίτης, το 1998. Την περίοδο 2001-2011 κυκλοφόρησαν 8 βιβλία του για παιδιά, το τελευταίο εκ των οποίων, με τίτλο Τα τρύπια τείχη, τιμήθηκε με αναγραφή στον πίνακα White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου. Η συλλογή διηγημάτων Μικροί ερωτικοί θρήνοι τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη στην Κύπρο το 2002 και ήταν η κυπριακή συμμετοχή για τη λογοτεχνία στη 12η Bienale Νέων Καλλιτεχνών από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο (Νάπολη, 2005). Ανάμεσα 2006 και 2013 εκδόθηκαν 5 έργα αφηγηματικής μυθοπλασίας, όλα εισαγωγές σε ευρύτερους μυθιστορηματικούς κύκλους, το σώμα των οποίων έμεινε ανέκδοτο ή ανολοκλήρωτο. Τα άρθρα και τα δοκίμιά του, σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, εκκινούν από θέματα όπως η στρατιωτική ιστορία και η θεωρία του μυθιστορήματος, και επιχειρούν μιαν εκβολή στην οντολογία του προσώπου και την ησυχαστική γνωσιολογία της αγάπης.

Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη «Όταν μίλησε ο χρόνος»
Η ιστορία δύο ανθρώπων που συνέδεσαν τη ζωή τους με την επιστήμη τους και άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στην Αρχαιολογία.
Η περιγραφή της επιστημονικής διαδρομής του Γιάννη και της Έφης Σακελλαράκη, που περιλαμβάνει ανασκαφές, συγγραφικό έργο και δημοσιεύσεις, ταξίδια για διεθνή συνέδρια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή, τα τεκταινόμενα στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η συγγραφέας, μέσα από μια μυθιστορηματική αφήγηση, περιγράφει την κοινή τους πορεία και το πώς αισθάνθηκαν, έδρασαν και αντέδρασαν, με συγκεκριμένη λογική, αισθητική και ήθος, μέσα και έξω από τον αρχαιολογικό κόσμο.
Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία της Alpha Bank.

Η Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Τμήματος Τουριστικών Επαγγελμάτων της Βιομηχανικής Σχολής, παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Λονδίνο και στη Χαϊδελβέργη και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα.
Εργάστηκε στα Μουσεία Ακρόπολης, Ολυμπίας, Ναυπλίου, Ηρακλείου και Κέρκυρας, καθώς και σε ανασκαφές στις αντίστοιχες περιοχές. Υπηρέτησε στις ανασκαφές της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αρχαία Αγορά Αθηνών ως γραμματέας, στο Τμήμα Αρχείων του Υπουργείου Πολιτισμού και στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων.
Σημαντική υπήρξε η συμμετοχή της στις ανασκαφές της Ζάκρου, των Αρχανών και της Ζωμίνθου, τις οποίες συνδιηύθυνε με τον αρχαιολόγο σύζυγό της, Γιάννη Σακελλαράκη. Για την ανασκαφή των Αρχανών βραβεύτηκαν από την Ακαδημία Αθηνών. Ως έφορος Αρχαιοτήτων Ευβοίας, διενήργησε σημαντικές ανασκαφές σε όλο το νησί, στη Σκύρο και στις βοιωτικές ακτές.
Η δημιουργία μουσείων, η επανέκθεση παλαιών και η ενημέρωση με Οδηγούς και εκπαιδευτικά προγράμματα υπήρξαν από τις κύριες φροντίδες της.
Έχει συμμετάσχει σε πλήθος συνεδρίων και έχει ταξιδέψει με τον σύζυγό της σε πολλές χώρες για επιστημονικές διαλέξεις.
Το συγγραφικό της έργο ξεπερνά τους 150 τίτλους βιβλίων και επιστημονικών άρθρων.
Είναι μέλος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Ελληνικής Νομισματικής Εταιρείας, του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών και των Αρχαιολογικών Ινστιτούτων του Βερολίνου και της Αμερικής. Από το 2010 είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Ψύχα, το οποίο χρηματοδοτεί ελληνικές ανασκαφές.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελληνική Ποίηση

Γιάννης Μεταξάς «Μετά όμως, μετά…»

ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕ

Ήταν σ’ απόσταση ψιθύρου.
Κι έτσι νόμιζε πως όλα θα μπορούσε να τα πει.
Χωρίς ν’ ακουσθεί
απ’ όσους βέβαια δεν θα έπρεπε να μάθουνε
το μυστικό προώρως.
Τα χαμηλόφωνα όμως, ακριβώς, τόσο πολύ προφυλαγμένα
και με τα σώματα κοντά να τα μιλάνε
μεγάλη περιέργεια γεννάνε
για όλα αυτά τα έτσι ειπωμένα.
Γι’ αυτό σε απόσταση ψιθύρου όσα λέγονται
τη φαντασία ακόμα πιο πολύ την προκαλούνε.
Μιλάτε δυνατά όσοι θα θέλατε
κάποια να μη φανούν, και ακουσθούνε.

Ο Γιάννης Μεταξάς, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, ιδρυτής τού Εργαστηρίου Πολιτικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Διακλαδικής Ακαδημίας των Επιστημών (Académie Européenne Interdisciplinaire des Sciences), έχει δημοσιεύσει πλήθος επιστημονικών βιβλίων και την ποιητική συλλογή Κατά καιρούς (Γαβριηλίδης, 2011).

Ξένη Πεζογραφία

George Saunders
Λήθη και Λίνκολν (Lincoln in the Bardo)
Το συναρπαστικό πρώτο μυθιστόρημα του βραβευμένου με Folio Prize, και υποψήφιου για National Book Award, George Saunders, για τον Αβραάμ Λίνκολν και τον θάνατο του εντεκάχρονου γιου του, Γουίλι. Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού. Βραχεία λίστα για το βραβείο The Man Booker Prize 2017.

Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν; Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν. Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι.

Το μυαλό του έτεινε ξανά προς τη λύπη· προς το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν γεμάτος λύπη· ότι οι πάντες μοχθούσαν κάτω από ένα βάρος λύπης· ότι οι πάντες έπασχαν· ότι όποιον δρόμο παίρνει κανείς σε τούτο τον κόσμο, θα πρέπει να μην ξεχνάει ότι οι πάντες πάσχουν (κανείς δεν είναι ικανοποιημένος· οι πάντες είναι αδικημένοι, παραμελημένοι, παραπεταμένοι, παρεξηγημένοι), κι έτσι πρέπει κανείς να κάνει ό,τι μπορεί για να ελαφρύνει το άχθος εκείνων που μ’ αυτούς έρχεται σ’ επαφή.

Ο George Saunders έχει γράψει εννιά βιβλία, ανάμεσα στα οποία το Δεκάτη Δεκεμβρίου που απέσπασε το βραβείο Folio Prize 2014 και ήταν υποψήφιο για το National Book Award. Έχει υπάρξει υπότροφος του Ιδρύματος Lannan, της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, και του Ιδρύματος Guggenheim. Το 2006 τιμήθηκε με την Υποτροφία MacArthur. Το 2013 του απονεμήθηκε το Βραβείο Διηγήματος PEN/Malamoud ενώ συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Times με τους εκατό πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο. Διδάσκει στο Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Σύρακιουζ.

Drew Daywalt – Εικονογράφηση: Oliver Jeffers «Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν»
Ο πολυβραβευμένος καλλιτέχνης Oliver Jeffers συνεργάζεται με τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα Drew Daywalt και δημιουργούν ένα πρωτότυπο παραμύθι που θα κάνει τα παιδιά να αντιμετωπίζουν τα κραγιόνια τους πολύ διαφορετικά από εδώ και μπρος! Το βιβλίο βρέθηκε στην κορυφή της λίστας Best Sellers των New York Times, και έχει αποσπάσει μέχρι στιγμής περισσότερα από 14 διεθνή βραβεία και διακρίσεις.

Το μόνο που ήθελε ο καημένος ο Ντάνκαν, ήταν να ζωγραφίζει. Όταν όμως άνοιξε την κασετίνα του, για να βγάλει τα κραγιόνια του, βρήκε ένα σωρό γράμματα που όλα τους έλεγαν το ίδιο: τα παρατάμε! Το Μπεζ είχε κουραστεί να είναι η σκιά του Καφέ. Το Μπλε χρειαζόταν ένα διάλειμμα μετά από τόση δουλειά ενώ το Ροζ ζητούσε απλώς να χρησιμοποιηθεί. Το Πράσινο δεν είχε παράπονα αλλά ζητούσε να φιλιώσουν το Κίτρινο με το Πορτοκαλί.
Τι μπορούσε να κάνει ο Ντάνκαν; Ο Drew Daywalt και ο Oliver Jeffers δημιουργούν μια ολοζώντανη και ευφάνταστη ιστορία που θα κάνει τα παιδιά να ξεκαρδιστούν στα γέλια και να δουν με διαφορετικό μάτι τα κραγιόνια τους…

Ο Drew Daywalt είναι βραβευμένος συγγραφέας και σκηνοθέτης. Δουλειές του έχουν προβληθεί στο Disney, το MTV, το FEARnet και το Syfy. Ζει στη Νότια Καλιφόρνια με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Το αγαπημένο του κραγιόνι είναι το μαύρο αλλά προσπαθεί να τα χρησιμοποιεί όλα ώστε να μην τα παρατήσουν ποτέ.

Ο Oliver Jeffers ζωγραφίζει για παιδιά και ενήλικες. Τα εικονογραφημένα του βιβλία έχουν διακριθεί με πολλά βραβεία κι έχουν αγαπηθεί σε όλο τον κόσμο. Ο Oliver κατάγεται από το Μπέλφαστ αλλά ζει και εργάζεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το αγαπημένο του χρώμα είναι το ριγέ. Περισσότερες πληροφορίες για τον Oliver Jeffers και τα βιβλία του μπορείτε να διαβάσετε στο www.oliverjeffers.com