Αντώνης Γκρίτσης «Με ένα τρόπο κάπως η ομοφυλόφιλη αισθητική παίρνει το αίμα της πίσω»

Ο Αντώνης Γκρίτσης, φετινός νικητής των Queer Theater Awards, μιλά στο Tetragwno.gr για το βραβείο, την ποίηση και τον Ναπολέοντα – το πρώτο εθνικό πορτραίτο της bijoux de kant που επιστρέφει τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου στην τέταρτη παράταση του στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Φετινός νικητής των Queer Theater Awards. Είναι η πρώτη φορά που λαμβάνετε ένα τόσο ξεχωριστό βραβείο για το ρόλο σας στον Λαπαθιώτη. Τα βραβεία φέρουν ειδικό βάρος για τις μετέπειτα επαγγελματικές δραστηριότητες ή επιβεβαιώνουν το παίξιμο ενός “τέλειου” ρόλου; Κάνω μια παράσταση για δύο παραγνωρισμένους λογοτέχνες μας, τον Γιώργο Ιωάννου και τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Αν βάλουμε μέσα και τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου που είχα κάνει παλιότερα, η παραγνώριση χτυπάει κόκκινο. Με συγκινούν πράγματα και προσωπικότητες ήσσονος σημασίας. Είναι αστείο πιστεύω να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στα βραβεία. Η δουλειά του ηθοποιού είναι ένας απάνθρωπος μαραθώνιος, πολλές φορές στον ίδιο ρόλο τη μια μέρα είσαι καλός και την άλλη να σε κλαίνε οι ρέγκες.

Επιτρέπετε τον εαυτό σας να ταυτίζεται με τους ρόλους στην καθημερινότητα σας; Προτιμώ να πλάθω μια πιο υπερρεαλιστική σχέση με τους ρόλους. Κατασκευάζω ένα πλέγμα από ελεύθερους συνειρμούς και αναπτύσσουμε μια ολόκληρη συγκριτική παραφιλολογία.

Μιλήστε μου για την παράσταση. Αντισυμβατική όπως οι «μπερντέδες» ενός ανομολόγητου ή ένα φιλί αφίλητο; Η παράσταση είναι ένας μονόλογος για τη συνάντηση δυο ομοφυλόφιλων λογοτεχνών, του Γιώργου Ιωάννου και του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Στην πραγματικότητα δεν συναντήθηκαν ποτέ. Ο Ιωάννου, λογοτέχνης της σχολής της Θεσσαλονίκης, ήρθε στην Αθήνα, έζησε στα Εξάρχεια, στη γειτονιά που είναι ακόμα και σήμερα παρατημένη η οικία Λαπαθιώτη, χρόνια μετά την αυτοκτονία του ποιητή, σε διαμέρισμα που του παραχώρησε η Αρλέτα και το οποίο βρισκόταν σε μια πολυκατοικία χτισμένη πάνω στο οικόπεδο που ήταν η ταβέρνα που γυρίστηκε η Στέλλα του Κακογιάννη. Κάπου εκεί χώθηκα κι εγώ, παρέα με τους γυμνούς ναύτες και τους φαντάρους από το λεύκωμα του επίσης παραγνωρισμένου Θάνου Βελλούδιου και με συνοδεία τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου. Με ένα τρόπο κάπως η ομοφυλόφιλη αισθητική παίρνει το αίμα της πίσω.

Αναβιώνοντας το παρελθόν μέσα από την παράσταση μάς αποδεικνύει ότι ο χρόνος και η επανάσταση της τεχνογνωσίας δε συμβαδίζουν με την ανθρώπινη συμπεριφορά ή ακόμα και ευαισθησία; Δεν ξέρω τι είναι αναβίωση, για την ακρίβεια με εκνευρίζει πια πολύ αυτός ο όρος, ειδικά για το θέατρο. Εκτός αν εννοούμε την ανακάλυψη ενός ξανακερδισμένου χρόνου που μας επιστρέφει στα συναισθήματα της παιδικής ή πρώτης εφηβικής ηλικίας μας. Αυτή την κατάσταση νοσταλγώ και οραματίζομαι. Όταν άρχισα να πηγαίνω θέατρο, έκλαιγα ασχέτως του αν έβλεπα κωμωδία ή δράμα, υπερπαραγωγή ή παράσταση σε κουνελότρυπα, και μου φαίνονταν άϋλα τα σώματα των ηθοποιών. Θα λυτρωνόμουν αν μπορούσα να επιστρέψω σε αυτή την άγνοια.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη είχατε δηλώσει πως η υποκριτική και φιλολογία λειτουργούν συμπληρωματικά; Η ποίηση όμως, είναι κομμάτι κι αυτό αναπόσπαστο; Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έζησα λίγο τον “κύκλο των χαμένων ποιητών”. Σπούδασα πλάι σε ανθρώπους που μας μάθαιναν τη φιλολογία όχι για να γίνουμε απλώς εκπαιδευτικοί, αλλά κυρίως ως αγάπη για την ποίηση και την λογοτεχνία. Από αυτούς πήρα την πρώτη δύναμη για να γίνω ηθοποιός.

Σκεφτήκατε ποτέ να εκδώσετε τα ποιήματα σας; Όχι, προτιμώ να μείνουν Ανέκδοτα. Δεν έχει πλάκα αυτή η λέξη;

Ποια όμως και η σχέση σας με τους ποιητές. Η γοητεία του λόγου τους είναι κίνητρο για ένα ρόλο; Είμαι λεξιλάγνος. Δεν έχω καλύτερο από τη στιγμή που γίνονται σώμα και ήχος οι λέξεις.

Τώρα που αρχίζει ν’ αναπνέει, με δυσκολία και πάλι, η τηλεόραση, θα σας ενδιέφερε να παίξετε κάποιο ρόλο ή η τελευταία σας εμπειρία στις «Ηρωίδες» σας έχει αποθαρρύνει; Με τις “Ηρωίδες” το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά οικονομικό. Εγώ πληρώθηκα γιατί κατέφυγα εγκαίρως στην επιθεώρηση εργασίας, αλλά υπάρχουν συντελεστές που είναι απλήρωτοι ακόμα και σήμερα. Κατά τα άλλα ήταν μια συνεργασία που καταχάρηκα και ένα σήριαλ στο οποίο είμαι πολύ περήφανος που συμμετείχα. Μακάρι να έρθουν τα πράγματα έτσι που κάποια στιγμή να το ολοκληρώσουμε, αν και δε νομίζω. Επίσης μακάρι να έρθουν κι άλλες τέτοιες τηλεοπτικές δουλειές – τις οποίες δυστυχώς οι ίδιοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης φαίνεται να μην καταλαβαίνουν πόσο αρέσουν στο κοινό.

Από την άλλη και ο κινηματογράφος περνάει μια κρίση ταυτότητας. Υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθεί ένα καινούργιο ρεύμα; Ο ελληνικός κινηματογράφος, και ίσως ο νέος περισσότερο, είχε πολλά ενοχικά σύνδρομα. Τα τελευταία χρόνια οι ακόμα πιο νέες ταινίες, που πρώτες αμφισβήτησαν την δομή της ελληνικής οικογένειας και κατ’ επέκταση την έννοια της εθνικής ταυτότητας, φαίνεται να τα ξεπερνάνε και ίσως γι’ αυτό αναγνωρίζονται και διεθνώς. Στο εσωτερικό μας τρέφει ακόμα η αντιπαράθεση Αγγελόπουλος – Βουγιουκλάκη. Δυστυχώς προσωπικά έχω πολύ λίγες εμπειρίες από τον κινηματογράφο, και μπορώ να τον κρίνω μάλλον μόνο κοινωνικά, αλλά ως ηθοποιός μου φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο και απαιτητικό είδος.

Ο Λαπαθιώτης είναι κεφάλαιο που με δυσκολία θα κλείσει φέτος; Υπάρχουν επόμενα σχέδια; Ο Ναπολέων είναι ουσιαστικά αυτή τη στιγμή πρακτικά στην τέταρτη παράταση. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι βέβαια μια νέα συνθήκη και ελπίζουμε το κοινό να ανταποκριθεί θερμά ακόμα μια φορά. Το επόμενο σχέδιο είναι ένα δεύτερο πορτρέτο που ετοιμάζουμε με τον Γιάννη Σκουρλέτη και βασίζεται στο “Μπολιβάρ” – κανονικά Μπολίβαρ – του Νίκου Εγγονόπουλου. Από 12 Ιανουαρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Δείτε περισσότερα για την παράσταση: Ο «Ναπολέων» επιστρέφει στον Κάτω Χώρο του Νέου Κόσμου

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στο Google News και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.