Συνέντευξη στον Λάζαρο Αντωνιάδη
Διακριτική παρουσία στον έντεχνο χώρο της ελληνικής μουσικής με συνεργασίες που ξεχώρισαν, όπως η περυσινή επιτυχία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου, αλλά και τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Σταμάτη Κραουνάκη. Μια αδιαμφισβήτητα από τις σημαντικότερες φωνές της νεότερης γενιάς. Τη συνάντησα με αφορμή τις ζωντανές εμφανίσεις στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Φέτος ανανεωμένη μας συστήνεται ξανά και συναντά τον σπουδαίο πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου, έναν από τους πιο καταξιωμένους νέους Ελληνες συνθέτες θεατρικής και κινηματογραφικής μουσικής.
Έχετε διασχίσει μια πορεία μεγάλων συνεργασιών είτε δισκογραφικά, είτε παραστάσεων. Διακρίνω μια σταθερότητα στην επιλογή των προσώπων. Οι προσωπικές ενδεχομένως σχέσεις βοηθούν στην καλλιτεχνική σταθερότητα; Αν με ρωτάτε, δε θεωρώ θετική την καλλιτεχνική σταθερότητα όπως λέτε. Στην τέχνη οφείλει να υπάρχει η αλλαγή και το προχώρημα. Σταθερότητα υπάρχει μόνο όσον αφορά στην επιλογή του δρόμου. Τίποτα άλλο. Η επιλογή των προσώπων έχει να κάνει με την εκτίμηση και το θαυμασμό. Είναι υπέροχο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που θαυμάζεις!
Πιστεύετε πως οι καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς έχουν αποσύρει το μύθο των ερμηνευτών των προηγούμενων χρόνων; Τα σόσιαλ μίντια και η επαφή πια με το κοινό εμποδίζει στη δημιουργία “ειδώλων”; Είναι τόσο διαφορετικές οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που είναι σχεδόν άτοπο να μπαίνουμε σε οποιαδήποτε σύγκριση με εποχές του παρελθόντος, ακόμη κι αν μιλάμε για πριν 10 χρόνια, πόσο μάλλον για παλιότερα. Ακόμη κι η λέξη είδωλο επιδέχεται ανάλυσης γιατί σίγουρα είχε άλλη έννοια κι υπόβαθρο τότε κι εντελώς άλλο σήμερα. Σήμερα τα “είδωλα” έρχονται και παρέχονται μέσα σε σεζόν.
Eσείς, είχατε “είδωλα” που απομυθοποιήσατε μπαίνοντας στον καλλιτεχνικό χώρο; Όχι, είδωλα δεν είχα. Είχα όμως ανθρώπους που θαύμαζα το έργο τους. Άλλοι επιβεβαίωσαν αυτό που φανταζόμουν κι άλλοι το γκρέμισαν. Φυσιολογικό. Το έργο κάποιου δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συνάδει με την προσωπικότητά του.
Τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τις live εμφανίσεις έχετε συμμετάσχει και σε παραστάσεις που έχουν θεατρική ματιά. Εκτός, βέβαια, από τις πρώτες σας συμμετοχές με τον Στ. Κραουνάκη. Eίναι κάτι που προέκυψε ή κατά βάθος το επιθυμήσατε; Σας ενδιαφέρει το θεατρικό σανίδι; Είναι κάτι που προέκυψε ίσως γιατί κατά βάθος το επιθύμησα και το επιθυμώ. Ναι, με ενδιαφέρει πολύ, κυρίως όμως σε συνδυασμό με αυτό που αγαπώ, δηλ το τραγούδι.
Το έργο κάποιου δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συνάδει με την προσωπικότητά του.
Με το συνθέτη και πιανίστα Θοδωρή Οικονόμου πρώτη φορά συναντιέστε επί σκηνής; Έχουμε ξαναβρεθεί στο παρελθόν, αλλά ποτέ μόνοι μας. Είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιάσουμε κάτι μαζί κι εγώ νιώθω τιμή που θα είναι δίπλα μου. Είναι σπουδαίος. Όταν αποδέχτηκε αμέσως την πρότασή μου χάρηκα πάρα πολύ γιατί ήξερα ότι ο μίσος δρόμος είχε ήδη καλυφθεί. Ηξερα ότι το αποτέλεσμα θα είναι πέραν των προσδοκιών μου.
Τι διαφορετικό θ’ ακούσουμε στη Σφίγγα; Δεν είναι εύκολο να μπω σε περιγραφές γιατί δεν έχει και νόημα. Σημασία έχει ότι είμαστε δυο άνθρωποι επί σκηνής που καταθέτουμε ψυχή στο 100%. Τα τραγούδια είναι τα περισσότερα γνωστά αλλά κι άλλα που θα πω πρώτη φορά στη ζωή μου!
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που δεν το αποχωρίζεστε ποτέ από τα live σας; Νομίζω ότι αυτό είναι ο πιτσιρικάς.
Ο κόσμος χρειάζεται την αλήθεια μέσα από τη μουσική, αλλά τα φαινόμενα γύρω αντικρούουν αυτή την άποψη. Το τοπίο συνεχίζει να είναι θολό; Όταν το τοπίο σε έναν τόπο είναι θολό γενικότερα, δε γίνεται να εξαιρείται το μουσικό τοπίο. Θα ήταν εντελώς παράδοξο! Όλα συνδέονται. Η συνειδησιακή κρίση έχει πλοκάμια παντού, δεν είναι επιλεκτική.
Η σχέση σας με τη μουσική είναι μόνο ερμηνευτική; Έχετε γράψει δικά σας τραγούδια; Θα σας ενδιέφερε να τα κυκλοφορήσετε; Έχω γράψει το τελευταίο διάστημα κάποιους στίχους αλλά δεν ξέρω αν θέλω ακόμη να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Ίσως έρθει η ώρα αργότερα.
Η επανεκτέλεση του τόσο ιδιαίτερου τραγουδιού «Τα δάχτυλα» του Γιάννη Πάριου, πως προέκυψε; Ήταν ιδέα της Κωνσταντίνας Βαρσάμη, η οποία επιμελήθηκε και την παράσταση “η Μήδεια του έρωτα” που παρουσιάσαμε στις αρχές της χρονιάς στο Gazarte. Ήταν τραγούδι της παράστασης κι αποφασίσαμε να το ηχογραφήσουμε.
Τελικά, είναι κι αυτό ένα μικρό φαινόμενο; Ο κόσμος αντέχει μόνο τα σταθερά και γνώριμα ακούσματα; Το καινούργια τραγούδια σαν με κάποιο τρόπο να τα απωθεί, εκτός ελάχιστων περιπτώσεων, ή κάνω λάθος; Τα σταθερά και γνώριμα ακούσματα, κάποτε ήταν καινούρια! Για να γίνει κάτι σταθερό και γνώριμο πρέπει να περάσει χρόνος και να του δώσουμε χρόνο για να εξοικειωθεί ο ακροατής. Δε δίνεται χρόνος και χώρος λοιπόν στο καινούριο, δε του δίνεται η δυνατότητα να γίνει παλιό κι αγαπημένο.