Συνέντευξη στον Λάζαρο Αντωνιάδη
Το 2006 ο Κώστας Γάκης τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Δημήτρης Χορν. 11 χρόνια αργότερα ο Κωνσταντίνος Μπιμπής με την ίδια βράβευση. Η Ομάδα Ιδέα έχει ως στόχο ο θεατής στις παραστάσεις της να δονείται από τους συγκινησιακούς κραδασμούς που εκπέμπουν με το λόγο, τη κίνηση και τη μουσική της. Παραστάσεις αισθητηριακών ξυπνημάτων και συγκινησιακών φορτίσεων. Συνάντησα του ηθοποιούς στον τρίτο χρόνο της παράστασης «Το δέντρο του Οιδίποδα» πριν την πρεμιέρα της Δευτέρας 2 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλφα Ιδέα και ξέκλεψα λίγο από το χρόνο τους.
Το δέντρο του Οιδίποδα κλείνει φέτος την τρίτη χρονιά επιστρέφοντας από μια μεγάλη και δύσκολη περιοδεία στο εξωτερικό. Από το κοινό της Πορτογαλίας μέχρι αυτό της Νότιας Κορέας. Το μπαγκράουντ από τις εντυπώσεις τείνουν στις ίδιες ρίζες; Η ανθρώπινη διάσταση βρίσκεται πάνω από τις φυλετικές και πολιτισμικές διαφορές; – Κώστας Γάκης: Ακριβώς! Ο τρόπος που αφηγούμαστε αυτή την ιστορία είναι βαθιά ανθρώπινος. Προφανώς επεξεργαζόμαστε αρχετυπικές, αρχέγονες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και αυτό ούτως ή άλλως είναι πανανθρώπινο. Αλλά αυτό που έκανε το κοινό τόσο στην Πορτογαλία όσο και στη μακρινή Κορέα να συνδέεται τόσο έντονα με το έργο, να κλαίει όταν οι ήρωες γκρεμίζονται αλλά και να γελά στις κωμικές στιγμές του έργου είναι το γεγονός ότι αντιμετωπίσαμε αυτά τα αρχέτυπα σαν συγγενείς μας, σαν ανθρώπους με σάρκα και οστά. Όπου και να ταξιδέψεις ο άνθρωπος τις ίδιες πανάρχαιες πληγές έχει να διαχειριστεί. Ως εκ τούτου η υποδοχή της παράστασής μας ήταν παντού γεμάτη συγκίνηση, δάκρυα και ενθουσιασμό.
Το εγώ και το εμείς πρέπει να συνυπάρχουν και να συνδημιουργούν χωρίς όμως να εξαλείφεται το εγώ – Αθηνά Μουστάκα
Στο Δέντρο του Οιδίποδα έχουμε τρεις δεσμευτικές σχέσεις. Οιδίποδας-Λάιος, Αντιγόνη-Κρέοντας, Ετεοκλής-Πολυνίκης. Συναισθηματικές κρούσεις με ετερόκλητους συνδυασμούς και μ’ ερωτήματα που θα βρουν απαντήσεις ή μήπως δημιουργούνται για ν’ αποδεσμεύουμε το αιώνιο ερώτημα στο χρόνο; – Αθηνά Μουστάκα: Τα ερωτήματα και οι σχέσεις που τίθενται στο Δένδρο του Οιδίποδα αν και αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, στην πραγματικότητα είναι διαχρονικά με την έννοια ότι θέτουν ερωτήματα εξουσίας, πολιτικής συγκρότησης της κοινωνίας, ανθρωπίνων σχέσεων και καταστάσεων, ακόμα και υπαρξιακών ζητημάτων που θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουμε οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτό το πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα κλασικά κείμενα εξακολουθούν να συγκινούν και να μας προβληματίζουν έστω και αν έχουν περάσει 2.500 χρόνια.
Αν υπήρχε ένας συνδυασμός καινούργιας γέννας. Ποιους δύο ρόλους – σύμβολα Αρχαίου Δράματος θα επιλέγατε να συγκρουστούν και ο λόγος; – Σταύρος Λιλικάκης: Αν η Εκάβη κάπως, κάπου σε ένα ου-τόπο συναντούσε χήρα, άτεκνη, ένα ξεριζωμένο κλαδί δίχως ανθούς πια, την Μήδεια πριν σκοτώσει τα παιδιά της πάνω στην πρώτη άνοιξη τους, στους πρώτους ήλιους στην αυγή του θαύματος τους . Πάνω σε τι ύμνους περί μητρότητας, ζωής, αρχής, ευθύνης της ζωής που γεννάς θα γραπωνόταν σπαράζοντας. Βλέποντας μια παιδοκτόνο μάνα αχόρταγη στην εκδίκηση της να ξεριζώνει τους ανθούς της μήτρας της.
Η τέχνη είναι ένας φάρος στην αδυσώπητη καταιγίδα που σε κάθε στριφογύρισμα του ξερνάει ήθος, ανθρωπιά, θάρρος και δύναμη ώσπου να’ ρθει η λιακάδα. Η τέχνη οφείλει να είναι ηλιακή και να επικαλείται το φως. – Ομάδα Ιδέα
Το 2015 δημιουργήσατε την Ομάδα ΙΔΕΑ. Είναι ένας τρόπος αποδέσμευσης της ατομικότητας για τη δημιουργία των ομαδικών δραστηριοτήτων; – Αθηνά Μουστάκα: Η Ομάδα ΙΔΕΑ είναι κάτι συλλογικό όχι με την έννοια της αποδέσμευσης της ατομικότητας – κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, και δεν χρειάζεται άλλωστε – αλλά να τον επαναπροσδιορίσει σε σχέση με τους άλλους. Το πρόβλημα στις παλιότερες κοινωνίες ήταν ότι καταπιεζόταν η όποια ατομικότητα για χάρη του συλλογικής συνείδησης, αυτό που γενικά ονομάζαμε κοινωνία. Κάποια στιγμή περάσαμε στο άλλο άκρο κοιτάζοντας μόνον την ατομικότητά μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους. Η κρίση ίσως έκανε κάποιους από εμάς να αναθεωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι το εγώ και το εμείς πρέπει να συνυπάρχουν και να συνδημιουργούν χωρίς όμως να εξαλείφεται το εγώ. Ελπίζω να το έχουμε καταφέρει.
Το Θέατρο, αλήθεια, επιτρέπει την ατομικότητα. Ο κύκλος της αλληλεξάρτησης σπάει; – Κώστας Γάκης: Το θέατρο όπως το βλέπουμε εμείς είναι αποκλειστικά και μόνο ομαδική δουλειά. Είναι μια μικρή κοινωνία + ουτοπία όπου όλοι προσφέρουμε για να βγει ένα υπέροχο ανθρώπινο αποτέλεσμα που περιέχει ζεστασιά, αγάπη, εκλέπτυνση, ριζοσπαστικές ιδέες και εφαρμοσμένα όνειρα. Προφανώς υπάρχει η ατομικότητα στην τέχνη του θεάτρου και προφανώς κάτω από τον προβολέα συχνά αποκτά τερατώδη χαρακτηριστικά που φτάνουν μέχρι την εγωμανία. Εμείς προτιμούμε να κινούμαστε ως ομάδα, ως κύτταρα ενός οργανισμού που συναποφασίζει και δρα από κοινού, με μια ονειροπόλα διάθεση αλλαγής του κόσμου.
Στο θέατρο Άλφα.Ιδέα στεγάζουμε τα όνειρα μας. – Κωνσταντίνος Μπιμπής
Στις παραστάσεις βλέπουμε μια έντονη διαδραστικότητα. Από την επιλογή της μουσική μέχρι και την κίνηση. Έντονη λυρικότητα και συμβολικά στοιχεία. – Μυρτώ Γκόνη: Ναι, ο Κώστας δουλεύει πολύ με την μουσική σαν βασικό δομικό στοιχείο στις παραστάσεις του, όπου πολύ συχνά οι μουσικές του και τα ηχητικά τοπία που δημιουργεί επί τόπου οδηγούν τις δράσεις μας. Πάντα υπάρχει χώρος να ανακαλύψουμε κάτι καινούριο και ενώ το πλαίσιο που θα κινηθεί κάθε εικόνα/σκηνή είναι από πριν καθορισμένο, η κίνηση και η μουσική μας επιτρέπουν να βουτήξουμε με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά.
Εκτός, όμως από τις παραστάσεις στο Θέατρο ΑΛΦΑ ΙΔΕΑ έχετε και άλλες δράσεις. – Κωνσταντίνος Μπιμπής: Στο θέατρο Άλφα.Ιδέα στεγάζουμε τα όνειρα μας.Και τα όνειρα μας επεκτείνονται πέρα από τις δικές μας και τις αγαπημένες φιλοξενούμενες παραστάσεις. Ονειρευόμαστε ένα χώρο τέχνης με την ευρύτερη έννοια.Ένα χώρο όπου οι νέοι καλλιτέχνες θα εκπαιδεύονται, θα εκπαιδεύουν, θα σκηνοθετούν, θα τολμάνε, θα διεκδικούν, θ’αλλάζουν την πόλη μας και τις ζωές μας. Στο χώρο μας θα διεξάγονται σεμινάρια, εκθέσεις, bar theater, θεατρικές μινιατούρες, live κάθε είδους, stand up comedy, συζητήσεις, διαλέξεις και πολλά άλλα. Είμαστε και θα παραμείνουμε ανοιχτοί σε όλα ώστε να δημιουργηθεί με τα χρόνια ένα στέκι, μια μάντρα, ένα μπαλκόνι για να αγναντεύουμε ένα μέλλον πιο φωτεινό και πιο όμορφο.
Στη σύγχρονη Αθήνα με τους ρυθμούς μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας οι ρομαντικοί θεατρίνοι μπορούν να επιβιώσουν; – Ανθή Φουντά: Υπάρχουν άραγε θεατρίνοι που δεν είναι ρομαντικοί; Ή μάλλον υπάρχουν θεατρίνοι που δεν ήταν κάποτε ρομαντικοί; Πειράζοντας λίγο την ερώτησή σας θα αναρωτηθώ αν στους ρυθμούς της σύγχρονης Αθήνας μπορεί να επιβιώσει ο ρομαντισμός μέσα στους θεατρίνους. Ο θεατρίνος επιβιώνει, κυνηγάει ακροάσεις, κάνει ένα παιδικό, ένα παιδικό, κάνει και part time σε escape room και εμφανίσεις ως σερβιτόρος σε μπαρ. Ο ρομαντισμός μέσα του όμως πως επιβιώνει; Η δύναμη να πληγώνεται, να απολαμβάνει την αδυναμία του, να απελπίζεται. Οι ρομαντικοί θεατρίνοι επιβιώνουν όπως όλοι οι ρομαντικοί. Με πληγές, απόλαυση και απελπισία. Με ζωντανή τη ρίζα που τους έκανε κάποτε θεατρίνους. Μια ρίζα που φύτρωσε σε μια λιγότερο σύγχρονη και λιγότερο ευρωπαϊκή Αθήνα.
Δείτε το φωτογραφικό υλικό από την παράσταση στην Κορέα
[foogallery id=”1563″]