Βανέσα Αδαμοπούλου «Πάντα ζούμε στη δική μας αλήθεια»

Συνέντευξη στη Μαρκία Λιάπη


H Βανέσα Αδαμοπούλου μιλά στη Μαρκία Λιάπη για το δεύτερο βιβλίο της «Από ζάχαρη κι αλάτι» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, το παιδικό θέατρο και τη δημιουργία ως «μητέρα»

Κα Αδαμοπούλου, ασχολείστε με το τραγούδι, το παιδικό θέατρο, το μιούζικαλ και πρόσφατα με την συγγραφή (το μυθιστόρημα «Από ζάχαρη κι αλάτι» αποτελεί το δεύτερο κατά σειρά έργο σας). Υπάρχει κάποιος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε αυτές τις τέχνες για εσάς; Τι παίρνετε από αυτούς τους εκφραστικούς τρόπου; Φαινομενικά όχι, όλα αυτά δεν συνδέονται μεταξύ τους. Περισσότερο, γιατί το γράψιμο είναι μια καθαρά εσωτερική διαδικασία, που περιλαμβάνει πολύ απομόνωση και μοναξιά, ενώ τα άλλα είναι κατεξοχήν εξωστρεφή και άμεσα. Το κοινό τους σημείο είναι ότι αποτελούν τρόπους έκφρασης ενός καλλιτέχνη.

Πρόσφατα γίνατε μητέρα ενώ διατηρείτε και την διαδικτυακή στήλη «busymom.gr». Πώς δημιουργεί, λοιπόν, μια μαμά; Πώς αλλάζει η ζωή και ο τρόπος που σκέφτεται; Δυστυχώς δεν υπάρχει πολύς χρόνος για να ασχοληθώ με το busymom.gr και για αυτό αποφάσισα να σταματήσω, τουλάχιστον προς το παρόν. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο πιο δύσκολο δημιουργεί μια μαμά, λόγω έλλειψης χρόνου και ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, σαν μητέρα, ασχολούμαι πια ενεργά με τα παιδικά βιβλία ως αναγνώστρια και παράλληλα προσπαθώ να πλάσω στο χαρτί και δικές μου παιδικές ιστορίες. Από αυτήν την άποψη νομίζω ότι ως μαμά, έχει οξυνθεί πολύ ο κόσμος της παιδικής μου φαντασίας.

Έχετε πραγματοποιήσει θεωρητικές σπουδές, στο πεδίο της Θεωρίας και Μεθοδολογίας της Επιστήμης. Τι έχουν να πουν στον σημερινό άνθρωπο οι θεωρητικές και κατ’ επέκταση ανθρωπιστικές σπουδές; Μήπως βρισκόμαστε στο τέλος τους; Οι ανθρωπιστικές επιστήμες πάντα θα έχουν κάτι να πουν στον άνθρωπο. Δεν είμαι απαισιόδοξη. Ο άνθρωπος στην ιστορία του, αντιμετώπιζε περιόδους τέλματος και βαθιά ύφεσης, για να μπορέσει να λάμψει και πάλι σε περιόδους “αναγέννησης”. Είναι στη φύση της ανθρωπότητας αυτό, η άνοδος και η πτώση και δε θα αλλάξει.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στο μυθιστόρημα ο κεντρικός ήρωας, ένας καθηγητής φιλοσοφίας, περνά τη ζωή του ανάμεσα σε δύο χρόνους, στον ιστορικό χρόνο και στον μνημονικό ή και μνημειακό χώρο της παιδικής του ηλικίας, σε εκείνον τον χρόνο που τον διαμόρφωσε. Ζούμε μεταξύ του εαυτού μας και της αντικειμενικής πραγματικότητας; Ε, ναι. Κι αυτό σηκώνει και φιλοσοφική, όπως θα λέγαμε, κουβέντα. Πάντα η πραγματικότητα που βιώνουμε και βλέπουμε επηρεάζεται από τον τρόπο που φιλτράρουμε το “αντικειμενικό” ως υποκείμενα. Δηλαδή, είμαστε το σύνολο των παιδικών βιωμάτων μας και του τρόπου που σκεφτόμαστε. Πάντα ζούμε στη δική μας αλήθεια. Εγώ βλέπω ένα κόκκινο σακάκι, φυσικά ως κόκκινο σακάκι, αλλά με τρόπο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που το βλέπει ένας τρίτος. Δε θα μπορούσε ποτέ να είναι το ίδιο για όλους.

Εκεί, στην παιδική του ηλικία σημαδεύετε από την γυναικεία κοινότητα της καθημερινότητάς του. Η γιαγιά Βένη, εξάλλου, και τα λόγια της αποτελούν έναν κύκλο αρχής και τέλους. Μπορούμε σήμερα να έχουμε τέτοιες κοινότητες ανθρώπινης σοφίας; Νομίζω πως η θυμοσοφία ήταν πάντοτε γνώρισμα των απλών λαϊκών ανθρώπων. Πόσα σοφά λόγια έχουμε ακούσει όλοι από τις γιαγιάδες ή τους παππούδες μας! Σίγουρα σε κάθε εποχή υπάρχουν αυτοί οι απλοί άνθρωποι που, αν και δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους βιβλία, διαθέτουν την οξύτητα και την εξυπνάδα να φιλτράρουν τον κόσμο μέσα από τις εμπειρίες τους και να τις μετουσιώνουν σε σοφά αποστάγματα ζωής.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια; Μετά από ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη ακολουθεί. Έχω ολοκληρώσει ένα παιδικό παραμύθι και το επόμενο ενήλικο μυθιστόρημα, είναι ακόμα στα σκαριά, οπότε δεν μπορώ να αναφέρω πολλά πράγματα για αυτό.

Κλείνοντας, τι σημαίνει δημιουργία για εσάς; Δημιουργώ σημαίνει ξεφεύγω, ξεδίνω, αισθάνομαι χρήσιμος.