7+1 παραστάσεις από τον συντάκτη του onlytheater.gr, Γεώργιο Χριστόπουλο. [Θεατρικό αφιέρωμα, 2017]

Στα τέλη κάθε χρονιάς και στην αυγή της νέας, είθισται να κάνουμε μια αναδρομή
στις καλές και κακές αναμνήσεις του χρόνου που φεύγει, τι μας κέρδισε και τι μας απογοήτευσε,
τι μας έκανε να χαμογελάσουμε και τι να λυπηθούμε και γενικότερα
τι κρατάμε και τι πετάμε από του νου και την καρδιά μας.

Ένας θεατρόφιλος ξαναθυμάται κάποιες από τις παραστάσεις που είδε, σε ποιες έκλαψε και σε ποιες γέλασε, ποιες τον γοήτευσαν και σε ποιες σκέφτηκε να φύγει στο διάλειμμα. Με αυτή την ιδιότητα λοιπόν, του θεατρόφιλου, επανέρχομαι στις 7+1 παραστάσεις που είδα μέσα στη χρονιά που φεύγει και άφησαν έντονο αποτύπωμα μέσα μου.

Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία και δεν αποτελεί κάποιο είδος βαθμολόγησης. Υπενθυμίζω ότι η λίστα αυτή απαρτίζεται μόνο από παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει και μπορεί φυσικά να έχει ελλείψεις, αλλά είναι αντιπροσωπευτική της θεατρικής μου χρονιάς. Πάμε λοιπόν να τις δούμε μία προς μία.

1. Η Τάξη μας. Το έργο του Tadeusz Słobodzianek βασίστηκε στο αληθινό γεγονός της εξολόθρευσης σχεδόν ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πολωνικής πόλης Γεντβάμπνε από τους Πολωνούς κατοίκους της. Η ευρηματική και σύγχρονη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, δε σε άφηνε να βαρεθείς ούτε στιγμή και σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές σκηνικές εμπνεύσεις και τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες του πολυμελούς θιάσου, έδωσαν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες παραστάσεις του χρόνου που εκπνέει.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

2. Άλκηστη. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αμφιλεγόμενα έργα του Ευριπίδη σκηνοθέτησε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου η Κατερίνα Ευαγγελάτου το καλοκαίρι στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Σαφής, έντιμη και σωστά στοχευμένη σκηνοθεσία, σεβασμός στο αρχαίο κείμενο με βαθιά και προσεκτική μελέτη του, υποβλητική ατμόσφαιρα, εικόνες και μουσική που έκοβαν την ανάσα και μερικές υπέροχες ερμηνείες έκαναν την παράσταση αυτή την καλύτερη του περασμένου καλοκαιριού.

3. Καινούργια Σελίδα. Η ρομαντική κωμωδία (ενός παρεξηγημένου στην Ελλάδα θεατρικού είδους) του 90χρονου πλέον Neil Simon, ευτύχησε στο Μικρό Γκλόρια να έχει στα χέρια του Γιάννη Μόσχου μια γρήγορη, έξυπνη και εύρυθμη σκηνοθεσία, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις πολλές κωμικές ατάκες του έργου. Αν σε αυτήν την παράμετρο προστεθούν και οι ρεαλιστικές, απόλυτα φυσικές, αστείες αλλά και ανθρώπινες ερμηνείες, έχουμε μία από τις καλύτερες θεατρικές εξορμήσεις της σεζόν.

4. Χαρτοπόλεμος. Ένα καινούργιο ελληνικό έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού, που αποτέλεσε μια εξαιρετική σκηνική απεικόνιση της Ελλάδας του σήμερα. Ο Γιώργος Παλούμπης ξέρει να δημιουργεί εικόνες και ατμόσφαιρες που κρατούν το θεατή στην άκρη του καθίσματός του και απογείωσε το κείμενο με τη σκηνοθεσία του. Τέλος, πέντε νέα παιδιά με το ταλέντο και τις ερμηνείες τους στήριξαν απόλυτα το όλο εγχείρημα και όλοι μαζί έβαλαν το λιθαράκι τους σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.

5. Σοφία. Το εξαιρετικά δύσκολο θεατρικό είδος του μονολόγου είχε σαν άξιο εκπρόσωπό του το κείμενο αυτό του Ignacio García May για την πρώην Βασίλισσα της Ισπανίας. Η σκηνοθεσία ανέδειξε τις κρυφές πτυχές μιας όχι πολύ προβεβλημένης προσωπικότητας, είχε ρυθμό, προσανατολισμό και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ένα ατμοσφαιρικό ερμηνευτικό ρεσιτάλ του ηθοποιού, που υποδύθηκε ένα άυλο πλάσμα, ένα πνεύμα, ένα αερικό, απόλυτα δοσμένο και ταυτισμένο με τις απαιτήσεις του ρόλου του.

6. Μετά τη Βάρκιζα. Ένα πολιτικό δράμα του Μυρώδη Αδαμίδη, για τον εμφύλιο, μία από τις σκοτεινότερες περιόδους της νεότερης Ελλάδας. Μια ιστορία δομημένη με ευαίσθητη και ανθρώπινη ματιά από τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, που αγγίζει έντονα το συναίσθημα του θεατή και του κεντρίζει ταυτόχρονα το φόβο, την αγάπη και την ελπίδα. Οι ερμηνείες δυναμικές, αλλά ταυτόχρονα και τρυφερές, αποτελούν μια ωδή στους δεσμούς και την αξία της οικογένειας και του ανθρώπου γενικότερα.

7. Η Επανένωση της Βόρειας Κορέας με τη Νότια. Ένα σύγχρονο, σπονδυλωτό κείμενο του Joël Pommerat, του οποίου τα μηνύματα και την ουσία ανέλαβε να αποτυπώσει στη σκηνή του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης ο Νίκος Μαστοράκης. Άλλοτε με μια διάχυτη μελαγχολία, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με ευαισθησία και άλλοτε με σκληρότητα, συνεπικουρούμενος από μια συμπαγή, δουλεμένη και απόλυτα δεμένη ερμηνευτική ομάδα, δημιούργησε μια πολύ αξιόλογη θεατρική εμπειρία για το θεατρόφιλο κοινό.

8. Η Δύναμη του Σκότους. Ένα πολύ παλιό (1886) κείμενο του Ρώσου Λέο Τολστόι, έγινε υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελένης Σκότη, το όχημα για μία από τις καλύτερες θεατρικές προτάσεις της σεζόν. Στιβαρή σκηνοθεσία, σκληρή κάποιες στιγμές, αλλά χωρίς να δείχνει αδιαφορία στο συναίσθημα, ρεαλιστική απεικόνιση καταστάσεων και χαρακτήρων, ζωντανή μουσική και ηθοποιοί απόλυτα συντονισμένοι και ενταγμένοι στο ανελέητο και αδυσώπητο σύμπαν που δημιουργείται επί σκηνής.

Οι καλές παραστάσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Και αποτελούν μια διαρκή πηγή τέρψης, αλλά και δημιουργικής και κριτικής σκέψης για το θεατή. Το καλό θέατρο χρειάζεται ωραία κείμενα, εμπνευσμένες σκηνοθεσίες και καλούς ηθοποιούς που θα απολαμβάνουν τη δουλειά τους. Εύχομαι το 2018 να είναι μια χρονιά ακόμα καλύτερου θεάτρου.