Είδαμε την παράσταση «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» της Χρύσας Σπηλιώτη
Γράφει η Νατάσσα Βογιατζίδου
«Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» είναι ένας από τους επτά Μονολόγους που παρουσιάζονται στον Πολυχώρο Vault στα πλαίσια του θεατρικού project “Ο Γιος μου…”. Επτά μάνες παρουσιάζουν τους γιους τους, επτά σπουδαίους άνδρες που έλαμψαν για την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυία τους.
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος σκηνοθετεί και παρουσιάζει τη μητέρα του μεγάλου μουσουργού Νικόλαου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου, τη Ρεγγίνα Τουρίνη – Μάντζαρου που ερμηνεύει η Χρύσα Σπηλιώτη, η οποία έγραψε και τον μονόλογο αυτό.
Βρισκόμαστε στην Κέρκυρα στις αρχές του 19ου αιώνα, μια περίοδο που οι Επτανήσιοι δεν έχουν αρχίσει να αισθάνονται ακόμα, ξεκάθαρα, την ελληνικότητα στο αίμα τους καθώς οι ξένοι κατακτητές εναλλάσσονται συνεχώς. Οι επιρροές από τη Δύση είναι ορατές. Ο Μάντζαρος είναι το τρίτο παιδί μιας αριστοκρατικής οικογένειας του, του Libro d’Oro. Ο πατέρας του ήταν έγκριτος νομικός κι η μητέρα του ποιήτρια, μουσικός. Μέσα σε αυτό το ξεχωριστό πνευματικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο της οικογένειας, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί το ξεχωριστό του ταλέντο στη μουσική με τη βοήθεια και την παρότρυνση της μητέρας του. Κι ο Νικόλαος παρασύρεται σε αυτό το ποτάμι της δημιουργίας αλλά και σε νέες ριζοσπαστικές ιδέες που θα τον οδηγήσουν σε απρόσμενες διαδρομές.
Σε όλη του τη ζωή δηλώνει ερασιτέχνης γιατί η αριστοκρατική του καταγωγή του απαγορεύει να ασχολείται επαγγελματικά με τις Τέχνες. Διδάσκει, μελοποιεί ποιήματα του Σολωμού, με τον οποίο έχει πολύ στενή επαφή, γράφει μουσική για τον “Ύμνον εις την Ελευθερίαν”, του οποίου η πρώτη στροφή καθιερώθηκε ως Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας. Συνθέτει ασταμάτητα, δημιουργεί την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κέρκυρας, γράφει την πρώτη ελληνική όπερα και γίνεται ο πρωτεργάτης της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής.
Δεν πρόκειται για μια βιογραφία στείρα του Νικόλαου Μάντζαρου. Είναι η ιστορία του μέσα από τα μάτια της μάνας του. Μέσα από τις περιγραφές της βλέπουμε τη δική της καταπιεσμένη θέση, σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν πολύ περιορισμένες. Εκείνη όμως κατάφερε να εμφυσήσει στον γιο της την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία παρά τις αντιρρήσεις των γύρω της.
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος σκηνοθετεί την παράσταση σαν μια παιδική χαρά. Με χιούμορ και γρήγορες εναλλαγές συναισθήματος. Οι σκηνές έντονης συγκίνησης διαδέχονται εκείνες που σε κάνουν να χαμογελάς. Χωρίς περίπλοκα σκηνοθετικά τεχνάσματα, χωρίς φλυαρίες αλλά δίνοντας έμφαση στον λόγο και στην κίνηση, κατάφερε να αποδοθεί με έναν ευφάνταστο τρόπο ένα κείμενο ποιητικό και ταυτόχρονα προσιτό στον θεατή. Ένα κείμενο, γραμμένο από τη Χρύσα Σπηλιώτη με εξαιρετική ροή το οποίο χωρίς να κουράζει, καταφέρνει να παρουσιάσει μια ολόκληρη εποχή και μια γεμάτη ζωή μέσα σε 70 λεπτά. Φαίνεται ξεκάθαρα η μεγάλη προεργασία και μελέτη που έχει προηγηθεί της γραφής, ώστε να συγκεντρωθούν όλα αυτά τα άγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεία που αφορούν στη ζωή αυτού του μεγάλου συνθέτη. Η ερμηνεία της Χρύσας Σπηλιώτη φέρνει μεγάλη μαεστρία πάνω στη σκηνή. Μετρημένη, απόλυτα ισορροπημένη, άμεση και αφοπλιστικά λιτή καταφέρνει να γοητεύσει, να προκαλέσει γέλιο αλλά και να συγκινήσει. Η κερκυραϊκή γλώσσα δίνει μια μουσικότητα στον λόγο και το όλο σκηνικό είναι στοργικό, ανθρώπινο και αληθινό. Η εικαστική εγκατάσταση της Τόνιας Αβδελοπούλου βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση καθώς κι η επεξεργασία της μουσικής του Νικόλαου Μάντζαρου από τον Νικόλα Καρίμαλη, έρχεται να συμπληρώσει τις λέξεις. Με τη βοήθεια των φωτισμών του Βαγγέλη Μούντριχα, φαίνονται κι οι πιο αθέατες σκηνές της ιστορίας.
Πρόκειται για μια θαυμαστή παράσταση, μια καντάδα ζωής, από εκείνες που σε ακολουθούν και μετά από την έξοδό σου από το θέατρο. Ένα στοίχημα του Δημήτρη Καρατζιά και του Vault που φαίνεται ότι κερδήθηκε καθώς η παράσταση βρίσκεται ήδη στη δεύτερη παράτασή της και η αποδοχή από το κοινό είναι εξαιρετική. Μια παράσταση που επιβεβαιώνει ότι “μπορούμε να φωτίσουμε με άστρα έναν κατάμαυρο ουρανό”.