Κινηματογράφος | Κριτική – Review | «Οι τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι»

Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης

Δραματική, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 115′
Σκηνοθεσία: Μάρτιν ΜακΝτόνα
Πρωταγωνιστούν: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Γούντι Χάρελσον, Σαμ Ρόκγουελ

Μια φορά κι έναν καιρό

Ο ένοχος για την δολοφονία της κόρης της Mildred δεν έχει βρεθεί. Έτσι η μητέρα αποφασίζει να αφυπνίσει το Ebbing τοποθετώντας τρεις πινακίδες που καθιστoύν σαφές την αχρηστία της αστυνομίας. Η μάχη λοιπόν μπάτσων και Mildred αρχίζει και τα πράγματα μπλέκονται.

Το Γιν και το Γιανγκ του εαυτού μας

Η ταινία της χρονιάς για πολλούς, το σενάριο της χρονιάς για μένα. Να μου επιτρέψετε, δεν θα σταθώ στους καταπληκτικούς Frances McDormand και Sam Rockwell αλλά θα προσπαθήσω να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου για το σενάριο.

Ξεκινάμε με χαρακτήρες-στερεότυπα: α) μια μάνα που θα κάνει τα πάντα για να βρεθεί ο δολοφόνος της κόρης της β) ένα φασίστας μπάτσος που η βία και η χαζομάρα είναι ο δεύτερος εαυτός του και γ) ο αρχηγός της αστυνομίας που ως είθισται είναι ένα καλός οικογενειάρχης συμπαθής σε όλους τους πολίτες. Εύκολα λοιπόν μπορείς να πάρεις θέση και να υπερασπιστείς ή να μισήσεις κάποιον. Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιείς πως οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι; Αρκεί μόνο να τους δεις από μια άλλη γωνία και τότε αντικρίζεις κάτι άλλο, κάτι που σου αλλάζει την εικόνα με την οποία είχες βολευτεί.

Το σενάριο δημιουργεί ήρωες που μπροστά στα μάτια σου άλλοτε τους εξυμνεί κι άλλοτε τους ξεφτιλίζει. Ένα νόμισμα, δύο πλευρές και στη μέση ένα χώρισμα. Μια νοητή γραμμή που εύκολα μπορείς να την ξεπεράσεις και να βρεθείς στο άλλο «στρατόπεδο». Ο καλός γίνεται κακός, έτσι απλά, γιατί είναι στη φύση του. Και τότε είναι που η ηθική και το σωστό μπερδεύονται.

Και τι ευθύνεται γι αυτές τις αλλαγές; Πολλά πράγματα! Η δίψα για εκδίκηση ή δικαιοσύνη, το αίσθημα της αγάπης ή του μίσους και πολλά ζεύγη αντιθέσεων που χρησιμοποιεί τόσο διαολεμένα έξυπνα o σεναριογράφος για να σου δείξει το πιο απλό, ότι ο άνθρωπος άγεται και φέρεται από το θυμικό της ψυχής του. Η ανθρώπινη φύση γίνεται απάνθρωπη τόσο γρήγορα που δεν το αντιλαμβάνεσαι και για να επανέλθεις αρκεί να βρεις το κουμπί της λογικής. Χαρακτήρες λοιπόν που κουβαλούν πάνω τους πολλά επίπεδα ανάγνωσης και ενσαρκώνονται συγκλονιστικά από την πλειάδα ηθοποιών, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται η πιο badass ερμηνεία της Frances McDormand.

Με λίγα λόγια

Ο σκηνοθέτης είδε το λαμπρό υλικό και προτίμησε να το αναδείξει όσο μπορούσε. Άρα μπορεί να φαντάζει σκηνοθετικά αδιάφορο αλλά κατάφερε να βγάλει το καλύτερο ερμηνευτικό αποτέλεσμα από το καστ και να απογειώσει το σενάριο-λεπτοβελονιά.