Είδαμε | Τα κόκκινα φανάρια – Μια διαχρονική ιστορία στο θέατρο Αυλαία

Γράφει ο Αντρέας Ντούσκας

Αυλαία. Το θέατρο ήταν κατάμεστο από νωρίς. Αυτό που πολύ εύστοχα διατυπώνουν ως “δεν έπεφτε καρφίτσα”. Συνεπώς, ως προς το εμπορικό κομμάτι όλα πήγαν καλά. Ας δούμε τώρα μερικά επιμέρους στοιχεία από το έργο και την τωρινή του εκδοχή. Ο κίνδυνος ή η πρόκληση-σύγκριση στη μεταφορά μιας μεγάλης κινηματογραφικής επιτυχίας για την εποχή της, αλλά και μετέπειτα από τις πολλαπλές τηλεοπτικές επαναλήψεις στο θέατρο, είναι ενδεχομένως αναπόφευκτη κι ίσως κι άδικη για τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν το έργο στο θέατρο σήμερα. Μεγάλες ερμηνείες στο φιλμ, αξιοπρεπείς εδώ οι ερμηνείες με αδυναμίες σε μερικά σημεία, όχι όμως σε βαθμό που να καταστήσουν προβληματική τη θέαση του έργου. Καλοδουλεμένο το κείμενο από τους ηθοποιούς (πολυμελής ο θίασος), σ’ ένα σκηνικό ευθεία παραπομπή σε οίκο ανοχής κι ο πιανίστας όλη την ώρα επί σκηνής. Σίγουρα στα συν η ζωντανή εκτέλεση της μουσικής. Καινούργια πρωτότυπη μουσική από τον Πέτρο Σατραζάνη.

Το περιθώριο, το χαμηλό φως, η νύχτα που σκεπάζει και ξεπλένει καταστάσεις, το εμπόριο της σάρκας, ο πληρωμένος, βάναυσος έρωτας, η μαντάμ Παρί, η Μαίρη, η Ελένη, η Κατερίνα, ο Μιχαήλος, ο Ντορής, η απόγνωση. Τοιχογραφία και μωσαϊκό μιας εποχής ή για να ακριβολογούμε κάθε εποχής. Δεν έλειψαν οι πολιτικοί, σε λανθάνουσα μορφή, σχολιασμοί “…για ένα φαΐ κι έναν ύπνο δουλεύουμε…”. Και μήπως αυτό δεν είναι ευθεία παραπομπή στο τώρα μας;

από το αρχείο του Αντρέα Ντούσκα, 21 Ιανουαρίου ’18

Το έργο προσπαθεί να αντιμετωπίσει και να σχολιάσει το θέμα της πορνείας ωμά και ρεαλιστικά αφήνοντας στην άκρη τη σκηνοθετική σεξιστική ωραιοποιημένη εκδοχή των γυναικών αυτών που με τη νόμιμη σφραγίδα του κράτους και της κοινωνίας υποφέρουν μια στιγματισμένη ζωή γεμάτη κινδύνους κακοποιημένες ψυχικά και σωματικά. Σαν αόρατοι άνθρωποι. Αθόρυβες, σαν φαντάσματα, τραυματισμένες ζουν κι αναπνέουν ανάμεσα μας είτε μεγάλωσαν στη φτώχεια και την ανέχεια, είτε κακοποιήθηκαν σεξουαλικά σε μικρή ηλικία από συγγενείς και φίλους κι αναγκάστηκαν να παραδώσουν βίαια τα σώματα τους.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η “των τοιούτων παθημάτων κάθαρση” έρχεται στο τέλος στα λόγια της καθαρίστριας, της Κατερίνας, ως απάντηση στην ερώτηση του αγαπητικού της αν η ζωή είναι ωραία. “Καλή είναι…”του λέει και φεύγουν για το άγνωστο με τη γνωστή βάρκα της ελπίδας.