Σαν σήμερα | 120 χρόνια από τη γέννηση του Σεργκέι Αϊζενστάιν

H Google εορτάζει την 120η επέτειο από τη γέννηση του Σεργκέι Αϊζενστάι. Μια ισχυρή προσωπικότητα του σοβιετικού, αλλά και παγκόσμιου κινηματογράφου. Γεννήθηκε στη Ρίγα της Λετονίας το 1898, από ευκατάστατους γονείς, που του εξασφάλισαν μια καλή μόρφωση. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αϊζενστάιν, ήταν αρχιτέκτονας βαλτικής, γερμανικής, εβραϊκής, και σουηδικής καταγωγής ενώ η μητέρα του, Γιούλια, ήταν Ρωσίδα και μέλος της ρωσικής ορθόδοξης εκκλησίας. Ως παιδί ακόμα μιλούσε 3 ξένες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά), ενώ αργότερα παρακολούθησε μαθήματα μηχανικής και αρχιτεκτονικής. Την ίδια εποχή έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τη ζωγραφική φιλοτεχνώντας αφίσες. Σύντομα ανακάλυψε το θέατρο και ανέβασε στη Μόσχα πολλά θεατρικά έργα, όπως «Η αυτού μεγαλειότης η πείνα», «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Σοφός Άνθρωπος» του Οστρόβσκι και «Μάσκες αερίου». Ο Αϊζενστάιν. έγραψε πολλά δοκίμια στα οποία αναλύει τα έργα και την τεχνική του και διατυπώνει τις σκέψεις του για την τέχνη του κινηματογράφου.

Το 1924 ξεκίνησε η καριέρα του στον κινηματογράφο σκηνοθετώντας το έργο «Απεργία» που έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, παρ’ όλες τις αδυναμίες του. Το 1925 σκηνοθέτησε το αριστούργημά του, το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», σε δικό του σενάριο βασισμένο στα γεγονότα της ανταρσίας στο θωρηκτό Ποτέμκιν του ρωσικού ναυτικού το 1905. Γυρίστηκε μέσα σε λίγες μόνο βδομάδες στην πόλη και το λιμάνι της Οδησσού. Με αυτή την ταινία, στα 27 του χρόνια καθιερώθηκε ως μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες που πέρασαν από τον κινηματογραφικό χώρο.

Η ταινία «Θωρηκτό Ποτέμκιν» υπήρξε παραγγελία Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προς τον σκηνοθέτη, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα εικοσάχρονα της αποτυχημένης εξέγερσης του 1905 στην τσαρική Ρωσία, που αποτέλεσε προάγγελο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Η διάρκεια της μόλις 65 λεπτά και αποτελείται από πέντε επεισόδια. Ο Αϊζενστάιν χρησιμοποίησε ερασιτέχνες ηθοποιούς για την καλύτερη απόδοση των χαρακτήρων.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο  Γάλλος θεωρητικός κινηματογράφου Ζαν Μιτρί είχε δηλώσει: «Έργο προπαγάνδας ναι, αλλά με το ευγενέστερο νόημα, που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Όπως όλα τα μεγάλα έργα τέχνης του παρελθόντος, που εκφράζουν μια στιγμή της παγκόσμιας συνείδησης, το “Θωρηκτό Ποτέμκιν” παρουσιάζει την εξόρμηση ενός λαού, που είναι συσπειρωμένος γύρω από την ίδια ιδέα, το ίδιο εθνικό αίσθημα. Ακριβώς όπως υπήρξαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια για τους Έλληνες ή τα ηρωικά μεσαιωνικά έπη για τον Δυτικό Πολιτισμό».

Η κορυφαία στιγμή του έργου θεωρείται το τέταρτο επεισόδιο με το μακελειό στα σκαλιά της Οδησσού, που θεωρείται η καλύτερη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχει ως θέμα τη βία που άσκησαν οι άνδρες της Λευκής Φρουράς του Τσάρου εναντίον του λαού. Το διασκορπισμένο και πανικόβλητο πλήθος που κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά κι αμέσως μετά οι Λευκοφρουροί, που σχεδόν μηχανικά με στρατιωτικό βηματισμό, κατεβαίνουν πυροβολώντας, παρουσιάζονται από τον Αϊζενστάιν με εναλλαγές πλάνων, που συγκρούονται και αντιπαρατίθενται με μια ρυθμική θαυμαστής ακρίβειας και αποτελεσματικότητας.

Αυτή η σκηνή είναι το καλύτερο παράδειγμα της θεωρίας του Αϊζενστάιν περί μοντάζ. Είναι το λεγόμενο «μοντάζ – ατραξιόν» ή «ιδεολογικό μοντάζ», η άμεση διαδοχή δύο κινηματογραφικών πλάνων, που πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλεί σοκ στον θεατή. Αυτό το σοκ είναι που θα φωτίσει και θα αποκαλύψει μια ιδέα, ένα συγκεκριμένο σύμβολο. Πολλοί κατοπινοί σκηνοθέτες έχουν αποτίσει φόρο τιμής στη συγκεκριμένη σκηνή, όπως ο Μπράιαν Ντε Πάλμα («Οι Αδιάφθοροι»), Φράνσις Φορντ Κόπολα («Ο Νονός»), Τζορτζ Λούκας («Πόλεμος των Άστρων: Η εκδίκηση των Σιθ»), ενώ κάποιοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να τη διακωμωδήσουν, όπως ο Γούντι Άλεν («Μπανάνες», «Ο Ειρηνοποιός»), Τζέρι Τζάκερ («Τρελές Σφαίρες 33 1/3») και Τέρι Γκίλιαμ («Μπραζίλ»).

Το 1928 σκηνοθέτησε, σε δικό του σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Τζον Ριντ, Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, το φιλμ «Οκτώβρης ή Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» και το 1929 ολοκλήρωσε τη «Γενική Γραμμή», το πιο λυρικό απ’ όλα τα έργα του, που αναφέρεται με λεπτομέρειες στις αλλαγές της αγροτικής κατάστασης στη Ρωσία, μετά από την Επανάσταση του Οκτώβρη. Το 1938 σκηνοθέτησε τον «Αλέξανδρο Νιέβσκυ» και «Το λιβάδι του Μπεζίν» που έμεινε ημιτελές εξαιτίας της ασθένειάς του.

Για την ταινία του «Οκτώβρης» είχε δηλώσει: «Όσον αφορά την δημιουργία της ταινίας, ο “Οκτώβρης” δεν είναι αψεγάδιαστος. Αυτή η ταινία αναφέρεται στη μάζα και το λαό, επομένως επέτρεψα στον εαυτό μου να πειραματιστεί. Μολονότι οι πειραματισμοί μου σπάνια αναγνωρίζονται, ήταν αρκετοί ώστε να διαμελίσουν το σύνολο της δουλειάς μου ως μονάδα. Αλλά από την άλλη, ήταν επίσης αρκετοί ώστε να μου επιτρέψουν να φτάσω σε εκτεταμένα συμπεράσματα…»

Ο «Οκτώβρης» δεν έλαβε πολύ καλές κριτικές μετά την προβολή του (ήταν η λιγότερο επιτυχημένη από τις ταινίες που προβλήθηκαν με θέμα την Επανάσταση), η οποία συνοδεύτηκε από τον πολιτικό αναβρασμό της περιόδου. Τόσο το μοντάζ της ταινίας που μπέρδεψε θεατές και κριτικούς, όσο και η χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών δίχασε την κοινή γνώμη. Πολλοί στάθηκαν στον εργάτη που κλήθηκε να ερμηνεύσει τον Λένιν λέγοντας ότι μπορεί να έφερε εξωτερικές ομοιότητες με τον ηγέτη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά δεν είχε βάθος όσον αφορά τη μεταδοτικότητα της ψυχική δύναμης του μεγάλου ηγέτη. Ο Αϊζενστάιν όμως σκόπευε να απεικονίσει τον Λένιν όχι ως μεμονωμένη οντότητα, αλλά ως αντιπρόσωπο του προλεταριάτου.

Το 1945 σκηνοθέτησε το πρώτο μέρος από την τριλογία «Ιβάν ο τρομερός», βιογραφία του Ιβάν τον οποίο θαύμαζε ο Στάλιν, ενώ το 1946 ολοκλήρωσε το δεύτερο μέρος της. Η πρεμιέρα της στη Σοβιετική Ένωση έγινε όμως το 1958, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του. Το τρίτο μέρος της τριλογίας δε γυρίστηκε ποτέ καθώς στις 9 Φεβρουαρίου του 1948 ο Αϊζενστάιν πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία πενήντα χρόνων.