Ο Λάζαρος Αντωνιάδης βρέθηκε στην παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής του ποιητή στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 30/1, και συνομίλησε μαζί του.
Στην πρώτη σας συλλογή ποιημάτων έχετε συγκεντρωμένα γραπτά από τον Νοέμβριο του 2007 έως και το καλοκαίρι του 2012. Περίπου μια πενταετία. Ξεκινήσατε να γράφετε από νεαρή ηλικία ή εκδηλώθηκε τώρα το πάθος σας αυτό; Έγραφα από μικρός είναι αλήθεια, αλλά θεώρησα επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από αυτή την οχταετία που έζησα στο εξωτερικό και μ΄αυτό τον όγκο δουλειάς, έστω και πρώιμης, πως ήταν καιρός να κάνω το απονενοημένο και να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή.
Είχατε πει πως ασχοληθήκατε με τη μουσική και συγκεκριμένα με το πιάνο, που σημαίνει ότι γράφατε και στίχους και μεταπηδήσατε στην ποίηση; Όχι, αυτό δεν είχε συμβεί. Αλλά επειδή σπούδασα κλασσικό πιάνο ατέλειωτα χρόνια εις πείσμα όλων. Η μουσική λοιπόν, ήταν ένα πολύ σημαντικό μέρος της παιδικής μου ηλικίας, της εφηβικής και των πρώτων πανεπιστημιακών μου χρόνων. Ήταν μια μακρά σπουδή. Η μουσικότητα και η μουσική γλώσσα είναι κάτι που με αφορά άμεσα και προσπαθώ να τη μεταφέρω ρυθμικά τουλάχιστον στην ποίηση μου.
Πέρα από τη βιωματική ψυχή που δώσατε στο γραπτό λόγο. Υπήρξαν ποιητές που σας επηρέασαν; Κανείς δε λειτουργεί έτσι στο κενό. Ούτε παρθενογεννέσεις υπάρχουν. Για μένα πολύ αγαπημένοι ποιητές που επηρέασαν και εμφανώς προφανώς και σε μεγάλο βαθμός το γράψιμο μου είναι ο Κ.Π. Καβάφης και η Κική Δημουλά.
Οπότε προσεγγίσατε κι ένα κομμάτι του σουρεαλισμού; Σ’ ένα βαθμό θεωρώ. Κυρίως, ίσως, ως προς τις ενδιαφέρουσες αμφισημίες, πολυσημίες και τα λογοπαίγνια.
Τον βρήκατε ή σας βρήκε; Νομίζω τον έκρυβα καλά μέσα μου και τώρα είναι πιο εμφανής.
Επόμενη δουλειά σας να περιμένουμε; Αυτά όπως είδατε είναι παλαιότερα ποιήματα που είπα απλά για να υπάρξει μια αρχή να εκδοθούν. Υπάρχει ήδη από το ’14 μέχρι τώρα αρκετός όγκος δουλειάς στα ελληνικά και υπάρχει, επίσης, και αρκετός δουλειάς και στα αγγλικά.
Η γυναίκα τι ρόλο παίζει στην ποίηση. Το ποίημα σας «Λίλιθ» ήταν η αφορμή. Είναι γεγονός. Μολονότι αυτό θα το εκμυστηρευτώ. Η «Λίλιθ» ήτανε σκύλος. Ήταν ένα βελγικό λυκόσκυλο που χάσαμε. Είναι όμως ενδιαφέρον αυτό, εφόσον διεγείρει άλλα πάθη κι άλλες ιδέες. Η γυναίκα είναι δημιουργός. Είναι πηγή ζωής. Και είναι καμπύλη. Και είναι ως εκ τούτου μουσικότητα. Και όλα αυτά λοιπόν είναι πολύ σημαντικά για την ποίηση μου.
Και ο χρόνος; Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και η προσπάθεια εναγώνια να τον κατανοήσεις και να έρθεις σε μια καλή συνεννόηση μαζί του μέχρι να σβήσεις.
Ο Στέλιος Χουρμουζιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και Ιταλική γλώσσα και φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Είναι υποψήφιος διδάκτορας μεταφρασεολογίας στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίνης. Ομιλεί και γράφει σε έξι ξένες γλώσσες. Μεταφράζει συχνά λογοτεχνία από και προς τις περισσότερες από αυτές.
Το 2001 εισήχθη στη διπλωματική υπηρεσία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπου και εργάζεται. Πέρα από την Αθήνα, έχει υπηρετήσει στην Πρεσβεία Βερολίνου και στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην ΕΕ, στις Βρυξέλλες.
Γράφει από μικρός πεζά και ποιήματα. Είναι εσω-εξωστρεφής. Στην ποίησή του ενδοσκοπεί, εστιάζοντας σε οικείες θεματικές του όπως το χρόνο, τον έρωτα, τη μοναξιά, την αποστασιοποίηση, το έλλειμμα, την αποδοχή. Παιδεύει το χαρτί παλεύοντας με τους δαίμονές του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Βερολίνο-Βρυξέλλες κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Περισπωμένη.