Πολιτικό Θρίλερ, 2018
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Εγχρωμο | Διάρκεια: 115′
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
με τους Μέριλ Στριπ, Τομ Χανκς, Τρέισι Λετς, Σάρα Πόλσον
Μια φορά κι έναν καιρό
Από τη μία έχουμε ένα τεράστιο πολιτικό σκάνδαλο σχετικά με την συμμετοχή της Αμερικής στο πόλεμο του Βιετνάμ που συνδέει τέσσερις πρόεδρους βουτηγμένους στο ψέμα και στην δολοπλοκία (πράγμα ανήκουστο!). Από την άλλη υπάρχει η εφημερίδαWashington Post και οι Κέι Γκράχαμ και Μπεν Μπράντλι που, έχοντας ανακαλύψει το γεγονός, έρχονται σε δίλλημα αν πρέπει να δημοσιευτεί, καθώς απειλούνται με κλείσιμο της εφημερίδας και φυλάκιση (δημοκρατικά πράγματα).
Ελευθερία ή… τσιμουδιά
Μια πολιτική ταινία που αφορά μόνο την Αμερική από τον πιο ακαδημαϊκό σκηνοθέτη; Γράψτε λάθος! Εδώ έχουμε ένα σινεμά «επαγωγικό», μια ιστορία με τα χρώματα της Αμερικής εξελίσσεται σε κάτι καθολικό που αφορά όλους μας: την ελευθερία του λόγου απ’ όπου όμως και αν προέρχεται!
Το σενάριο πέφτει στα χέρια του Spielberg, ο οποίος σταματά ό,τι γυρίζει εκείνη τη στιγμή, παίρνει μαζί του δυο ηθοποιούς φτιαγμένους από όσκαρ και αποφασίζει να κάνει την ταινία σε μηδαμινό χρόνο. Κάνοντας ένα φρεσκάρισμα στις πολιτικές ταινίες του 70’, βάζει στο επίκεντρο τους ήρωες-σύμβολα, που δικαίως βρίσκονται σε πρώτο πλάνο συνεχώς και με σύμμαχο την σκοτεινή και δόλια φωτογραφία του Janusz Kaminski και την έξυπνη μουσική του John Williams μας παραδίδει μια ταινία χάρμα οφθαλμών και συμβολισμών.
Επιτάσσει την κάμερα να ελίσσεται τόσο δεξιοτεχνικά ανάμεσα στους ηθοποιούς για να καταλήξει στα πρόσωπα τους, στο βλέμμα τους και να σου αποκαλύψουν ποια αλήθεια κρύβουν. Άλλοτε από χαμηλά κι άλλοτε από ψηλά οι χαρακτήρες γίνονται δυναμικοί ή μικρόσωμοι, άβουλοι ή αποφασιστικοί. Σενάριο επιθετικά φλύαρο δημιουργεί και αναπτύσσει προσεγμένα το κάθε ήρωα με το δικό του ρόλο ως άλλο πιόνι σε μια πολιτική σκακιέρα. Στην κορυφή των ηρώων συναντάμε ένα Tom Hanks-βασιλιά χείμαρρο, στιβαρό που έχει αντιληφθεί τη σημασία της ταινίας και τα δίνει όλα.
Αλλά αυτή τη φορά την παρτίδα κερδίζει η βασίλισσα. Στο ρόλο της Meryl Streep συγκεντρώνονται όλες οι εκφάνσεις της ελευθερίας που προείπαμε. Δεμένη και αναγκασμένη σε μαριονετίστικες κινήσεις από έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, είναι η ψυχή των παρτυ που ετοιμάζει, έχει φωνή που ως δια μαγείας δεν ακούει κανείς και βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον Λευκό Οίκο που απαγορεύει την είσοδο της εφημερίδας της στο γαμήλιο πάρτι. Όλα όπως πρέπει… για τους άλλους! Σταδιακά όμως τα δεσμά σπάνε, σηκώνει επιτέλους παράστημα και η φωνή πλέον ακούγεται. Τόσο έξυπνα η κάμερα την γιγαντώνει και την κάνει σύμβολο από κει που την έδειχνε μικρή χωρίς να έχει λόγο, τον οποίο της αφαιρούσαν οι κύριοι της ταινίας. Η ελευθερία που δίνει επιτέλους στον εαυτό της, γίνεται συγχρόνως ελευθερία του τύπου.
Με λίγα λόγια
Είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε τις απόψεις μας, αναφέρει το Σύνταγμα. Αλλά τι ποσοστά ελευθερίας θα έχει ο καθένας ορίζεται από το φύλο, την εθνικότητα, το θρήσκευμα και τις πολιτικές πεποιθήσεις όπως προσθέτει η κοινωνία. Γι αυτό είναι καλό να βλέπουμε τέτοιες ταινίες ακόμα κι αν κατηγορήθηκε για την παλιάς κοπής παραγωγή της. Α, και μιας που μιλάμε για ελευθερία του λόγου, την ταινία την είδε ο κ. Σμαραγδής;