Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2018 | Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα των Διεθνών παραγωγών, Χορού, Εγκαταστάσων και Κήπου
Τη Δευτέρα, 5 Φεβρουαρίου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Επιδαύρου, ανακοίνωσε το φετινό πρόγραμμα 2018.
Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ, ΧΟΡΟΥ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΠΟΥ:
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
1 – 3 Ιουνίου (ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ) | Toneelgroep Amsterdam – Ivo van Hove – Μετά την πρόβα – Περσόνα (Oλλανδία, 2012)
Διασκευές έργων του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Ο διεθνώς καταξιωμένος βέλγος σκηνοθέτης Ίβο βαν Χόβε, από τα μεγαλύτερα ονόματα του ευρωπαϊκού θεάτρου, διασκευάζει για τη σκηνή δύο ταινίες του Μπέργκμαν. Έχοντας μελετήσει σε βάθος την εργογραφία του μεγάλου Σουηδού και με διασκευές άλλων μπεργκμανικών έργων στο ενεργητικό του, στο δίπτυχο Μετά την πρόβα – Περσόνα εξετάζει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη φαντασία από την πραγματικότητα, το άρρωστο από το λεγόμενο «φυσιολογικό». Η ένταση, η ασυμβίβαστη διάθεση, αλλά και η βαθιά κατανόηση απέναντι στην ανθρώπινη συνθήκη διαπνέουν αυτά τα δύο έργα, τα οποία εξετάζουν πώς η τέχνη νοηματοδοτεί τη ζωή μας και την κοινωνία.
Σε μια σχεδόν γυμνή σκηνή, με μινιμαλιστική απλότητα, ο βαν Χόβε βάζει δύο ιστορίες κάτω από το μικροσκόπιο. Στο Μετά την πρόβα ο σκηνοθέτης Χέντρικ Βόγκλερ οργανώνει τη ζωή του με βάση τους περιορισμούς της πρόβας. Η δουλειά του τον απορροφά ολοκληρωτικά και έτσι οι πρόβες μετατρέπονται σε ημερολογιακές καταγραφές. Η πραγματική ζωή, όμως, δεν μπορεί να μείνει απρόσβλητη από εξωτερικούς παράγοντες. Η αγάπη, η φθορά και ο θάνατος υπεισέρχονται στο φαινομενικά απόρθητο φρούριο των προβών με τη μορφή δύο γυναικών, της Ρέιτσελ και της Άννας. Στην Περσόνα μια ηθοποιός, ενώ παίζει πάνω στη σκηνή, παύει ξαφνικά να μιλάει. Στο μυαλό της οι ρόλοι που υποδύεται ταυτίζονται με τους ρόλους της καθημερινότητας. Για ακόμα μια φορά, η πραγματική ζωή επεμβαίνει βίαια και αποσπά τον άνθρωπο από το ελεγχόμενο, ασφαλές πεδίο του θεάτρου. Η σύγκρουση της ηθοποιού με τις προσδοκίες των άλλων θα οδηγήσει σε μια βαθιά ρήξη με το περιβάλλον της, συμπαρασύροντας τον γιατρό και τη νοσοκόμα που τη φροντίζουν.
Με ελληνικούς υπέρτιτλους
Σκηνοθεσία: Ivo van Hove • Δραματουργία: Peter van Kraaij • Μετάφραση: Μετά την πρόβα Karst Woudstra, Περσόνα Peter van Kraaij • Σκηνικά – φωτισμοί: Jan Versweyveld • Ήχος: Roeland Fernhout • Κοστούμια: An D’Huys • Παίζουν: Μετά την πρόβα Marieke Heebink (Ρέιτσελ), Gijs Scholten van Aschat (Χέντρικ Βόγκλερ), Gaite Jansen (Άννα) • Περσόνα Marieke Heebink (Ελίσαμπεθ Βόγκλερ), Frieda Pittoors (γιατρός), Gijs Scholten van Aschat (σύζυγος της Ελίσαμπεθ), Gaite Jansen (Άλμα) • Συμπαραγωγή: Théâtre de la Place (Λιέγη), Théâtres de la Ville de Luxembourg, Maison des arts de Créteil • Σε συνεργασία με το Auteursbureau ALMO bvba • Με ανάθεση από το Josef Weinberger Ltd, London και το Ίδρυμα Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
1 – 3 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η) | Nature Theater of Oklahoma – EnKnapGroup – Το κυνήγι της ευτυχίας (ΗΠΑ, 2017)
Οι Πάβολ Λίσκα και Κέλλυ Κούπερ, ιδρυτές της βραβευμένης με Obie ομάδας Nature Theater of Oklahoma, πραγματεύονται τον μύθο και την παρακαταθήκη του αμερικανικού ονείρου. Μέσα σε ένα σαλούν, ένας μεξικανός μπάρμαν, ένας αυστριακός πωλητής, η αναπαράσταση μιας «ειρηνευτικής επέμβασης» στη Βαγδάτη, ένα μαγικό φίλτρο και καουμπόικοι χοροί, χαρούμενοι όσο και ανατριχιαστικοί, συνθέτουν ένα θεοπάλαβο σύμπαν, μια παρωδία των αμερικανικών κλισέ και των σπαγγέτι γουέστερν. Το ιδρυτικό έγγραφο του αμερικανικού κράτους, η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, ορίζει την «επιδίωξη της ευτυχίας» ως ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου, το οποίο οι κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να προασπίζουν. Τι ορίζουμε όμως ως ευτυχία; Σε ποιες σκοτεινές περιοχές την κυνηγά ο καθένας μας; Σε ποια μακρινά σύνορα θα περιπλανηθούμε για την ανακαλύψουμε; Μήπως η αναζήτησή της θα καταλήξει σε ένα ανίερο χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ; Το νεοϋορκέζικο Nature Theater of Oklahoma, που δανείζεται το όνομά του από την Αμερική του Κάφκα, συνεργάζεται με έξι εκπληκτικούς χορευτές της διεθνώς αναγνωρισμένης σλοβενικής ομάδας EnKnapGroup και δημιουργεί ένα σουρρεαλιστικό παραμύθι για τον βίαιο δυτικό επεκτατισμό.
Με αγγλικούς και ελληνικούς υπέρτιτλους
Κείμενο – σκηνοθεσία: Pavol Liska, Kelly Copper • Ερμηνευτές EnKnapGroup: Luke Thomas Dunne (Ηνωμένο Βασίλειο), Ida Hellsten (Σουηδία), Bence Mezei (Ουγγαρία), Lada Petrovski Ternovšek (Κροατία), Jeffrey Schoenaers (Βέλγιο), Ana Štefanec Knez (Σλοβενία) • Παραγωγή: EN-KNAP Productions • Συμπαραγωγή: Théâtre de la Ville, steirischer herbst • Φωτισμοί: Luka Curk • Κοστούμια: Katarina Škaper • Κοστούμια από το Atelje d.o.o. • Βοηθός σκηνοθέτη για τους EnKnapGroup: Nohemi Barriuso • Σκηνική διεύθυνση: Luka Curk • Τεχνική διεύθυνση: Španski Borci – Τεχνική ομάδα των EN-KNAP • Φωτογραφία και βίντεο: Andrej Lamut • Εκτέλεση παραγωγής: Karmen Keržar • Δημόσιες σχέσεις και επιμέλεια: Nina Smerkol • Διεύθυνση Španski Borci Cultural Centre, EN-KNAP Productions – διεύθυνση παραγωγής: Marjeta Lavrič • Διευθυντής EN-KNAP Productions και καλλιτεχνικός διευθυντής Španski Borci Cultural Centre: Iztok Kovač
Με την υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λιουμπλιάνα
Το πρόγραμμα EN-KNAP Productions έχει την οικονομική υποστηρίξη του Δήμου της Λιουμπλιάνας και του Υπουργείου Πολιτισμού της Σλοβενίας
7 & 8 Ιουνίου (ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ) | Julien Gosselin – 1993 του Aurélien Bellanger (Γαλλία, 2017)
Ο Ζυλιέν Γκοσλέν, νεότατος γάλλος σκηνοθέτης, γοήτευσε το κοινό του Φεστιβάλ με τη σκηνοθεσία του 2666 του Μπολάνιο το 2016, αλλά κυρίως με τα Στοιχειώδη σωματίδια του Ουελμπέκ το 2017. Ο 30χρονος δημιουργός επανέρχεται φέτος με το έργο 1993 του ανερχόμενου γάλλου συγγραφέα Ωρελιάν Μπελανζέ. Συγγραφέας και σκηνοθέτης αφιερώνουν την παράσταση στις σύγχρονες ευρωπαϊκές μυθολογίες με όχημα τα δύο διασυνοριακά τούνελ που σφράγισαν, με την εμφάνισή τους, το τέλος της χιλιετίας. Το πρώτο, στα γαλλοελβετικά σύνορα, από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN), είναι έδρα ενός τεράστιου επιταχυντή σωματιδίων. Το άλλο, κάτω από τη Μάγχη, γεφυρώνει τον θαλάσσιο βραχίονα που χωρίζει την Ευρώπη στα δύο, δημιουργώντας μια συμβολική ήπειρο. Μονολότι τα δύο αυτά τούνελ αρχικά συνδέθηκαν με μια αφήγηση «επιτεύγματος», σήμερα έχουν ταυτιστεί με αδιέξοδα προβλήματα συνεργασίας. Τελευταίο επεισόδιο σε αυτή τη νέα μυθολογία είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών στο Καλαί. Εντέλει φαίνεται ότι και οι δύο αυτές εδαφικές διεισδύσεις, αντί να ομαλοποιήσουν, απορρύθμισαν τις ροές ανθρώπων και εμπορευμάτων, κλονίζοντας ίσως ριζικά τον μύθο της «ενωμένης Ευρώπης».
Με ελληνικούς υπέρτιτλους
Σκηνοθεσία: Julien Gosselin • Παίζουν: Quentin Barbosa, Genséric Coléno-Demeulenaere, Camille Dagen, Marianne Deshayes, Paul Gaillard, Yannick Gonzalez, Roberto Jean, Pauline Lefebvre-Haudepin, Dea Liane, Zacharie Lorent, Mathilde Mennetrier, Hélène Morelli • Μουσική: Guillaume Bachelé • Σκηνικά: Emma Depoid, Solène Fourt • Κοστούμια: Salma Bordes • Ήχος: Hugo Hamman, Sarah Meunier • Φωτισμοί: Quentin Maudet, Juliette Seigneur • Βίντεο: Camille Sanchez • Γενική διεύθυνση: Jori Desq • Σκηνική διεύθυνση: Valentin Dabbadie • Βοηθοί σκηνοθέτη: Eddy d’Aranjo, Ferdinand Flame • Σύμβουλος βίντεο: Pierre Martin • Σύμβουλος φωτισμών: Nicolas Joubert • Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι δημιουργίες του TNS Spectacle σε συνεργασία με το Groupe 43 της Ecole du TNS (Σχολή του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου) • Παραγωγή: Théâtre National de Strasbourg • Συμπαραγωγή: Festival de Marseille – danse et arts multiples • Ο Julien Gosselin είναι συνεργαζόμενος καλλιτέχνης με το TNS
15 & 16 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ) | Novosibirsk State Academic Drama Theatre – Timofey Kulyabin – Οι τρεις αδελφές του Τσέχοφ (Ρωσία, 2015)
Ο Τιμοφέι Κουλιάμπιν, ανερχόμενο αστέρι της θεατρικής σκηνής της Ρωσίας, παρουσιάζει το εμβληματικό έργο του Τσέχοφ σε μια παράσταση ποιητικού ρεαλισμού, με παραδοσιακού τύπου δραματουργία, κάνοντας μία μόνο σημαντική παρέμβαση: ο σκηνοθέτης αφαιρεί τον λόγο από τους χαρακτήρες. Σε μια απόδοση εξολοκλήρου στη νοηματική γλώσσα, η ελάχιστη κίνηση, το παραμικρό βλέμμα, το τρίξιμο του πατώματος, το κλείσιμο της πόρτας, όλα αποκτούν μια ειδική σημασία. Όλως παραδόξως, η απουσία προφορικής γλώσσας, αντί να αποδυναμώνει την επικοινωνία των τσεχοφικών ηρώων, την ενισχύει. Η δυσκολία των χαρακτήρων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους –συστατικό στοιχείο του έργου– εξουδετερώνεται όταν καμία λέξη δεν μπορεί να ειπωθεί φωναχτά. Η σιωπή, ως
νέα συνθήκη ύπαρξης, φέρνει τους χαρακτήρες πιο κοντά μεταξύ τους, ενώ συγχρόνως τους απομoνώνει από τον υπόλοιπο κόσμο.
Στη ρωσική νοηματική, με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
Σκηνοθεσία: Timofey Kulyabin • Σκηνικά: Oleg Golovko • Φωτισμοί: Denis Solntsev • Βοηθός σκηνοθέτη: Natalia Yarushkina • Σύμβουλοι παράστασης για άτομα με προβλήματα ακοής: Veronika Koposova, Tamara Shatula • Δασκάλα νοηματικής: Galina Nishchuk • Υπερτιτλισμός: Ilya Kukharenko, Olga Fedyanina • Φωτογραφία: Frol Podlesnyi • Ήχος: Nina Belkina • Χειρισμός φωτισμών: Anna Kolesnikova • Χειρισμός υπέρτιτλων: Yaroslav Kiselyov, Igor Lipatnikov • Παίζουν: Ilya Muzyko (Αντρέι Σεργκέβιτς Πραζόρωφ), Valeria Kruchinina (Νατάσα-Νατάλια Ιβάνοβνα), Irina Krivonos (Όλγα), Daria Emelyanova (Μάσα), Linda Akhmetzyanova (Ιρίνα), Denis Frank (Φιόντορ Ιλίτς Κουλίγκιν), Pavel Polyakov (Αλεξάντρ Ιγνάτιεβιτς Βερσίνιν), Anton Voinalovich (Νικολάι Βόλβιτς Τούζεμπαχ), Konstantin Telegin (Βασίλι Βασίλιεβιτς Σολένυι), Andrei Chernykh (Ιβάν Ρομάνιτς Τσεμπουτίκιν), Alexei Mezhov (Αλεξέι Πετρόβιτς Φεντότικ), Sergey Bogomolov (Βλαντίμιρ Κάρλοβιτς Ρόντε), Sergey Novikov (Φεραπόντ), Elena Drinevskaya (Ανφίσα)
20 – 22 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η) | Proton Theatre – Kornél Mundruczó – Απομίμηση ζωής (Ουγγαρία, 2016)
Ο ούγγρος δεξιοτέχνης του θεάτρου και του κινηματογράφου (Λευκός θεός) και καλλιτεχνικός διευθυντής του Proton Theatre, Κορνέλ Μουντρούτσο, θέτει το ερώτημα κατά πόσον μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας ή αν αυτή είναι προδιαγεγραμμένη. Ένας άντρας εμφανίζεται στο διαμέρισμα μιας γυναίκας στη Βουδαπέστη, με σκοπό να της κάνει έξωση. Στην πορεία, ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τη συνείδησή του, αλλά και με τα σκοτεινά μυστικά του διαμερίσματος. Εγκλωβισμένοι σε μια ζωή αυτοματοποιημένων συνηθειών, μακριά από κάθε σύνδεση με την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση, οι χαρακτήρες του έργου ζουν μια «απομίμηση ζωής», όπως μαρτυρά και ο τίτλος. Εν μέσω μιας διαδικασίας έξωσης, το διαμέρισμα γίνεται ο μικρόκοσμος ενός περιθωριοποιημένου κοινωνικού στρώματος, μιας τάξης που έχει μάθει ότι η αδικία είναι το αυτονόητο και το αναμενόμενο.
Με ελληνικούς υπέρτιτλους
Κείμενο: Kata Wéber • Σκηνοθεσία: Kornél Mundruczó • Δραματουργία: Soma Boronkay • Σκηνικά: Márton Ágh • Κοστούμια: Márton Ágh, Melinda Domán • Φωτισμοί: András Éltető • Μουσική: Asher Goldschmidt • Βοηθός σκηνοθέτη: Margit Csonka • Παραγωγή: Dóra Büki • Διεύθυνση παραγωγής: Zsófia Csató • Βοηθός παραγωγής: Ágota Kiss • Τεχνική διεύθυνση: András Éltető • Τεχνικός φωτισμών: Zoltán Rigó • Τεχνικός ήχου: Dániel Hidvégi • Σκηνική διεύθυνση: Benedikt Schröter
Props: Tamás Fekete • Φροντιστήριο: Melinda Domán • Βοηθοί σκηνής: Tamás Farkas, Zsolt Zsigri •
Παίζουν: Lili Monori (Κυρία Lőrinc Ruszó), Roland Rába (Mihály Sudár), Annamária Láng
(Veronika Fenyvesi), Zsombor Jéger (Szilveszter Ruszó), Dáriusz Kozma (Jónás Harcos)
Συμπαραγωγή: Wiener Festwochen, Βιέννη, Αυστρία· Theater Oberhausen, Γερμανία · La Rose des Vents, Λιλ, Γαλλία · Maillon, Théâtre de Strasbourg / Scène européenne, Γαλλία · Στέγη Σύγχρονων Τεχνών Trafó, Βουδαπέστη, Ουγγαρία · HAU Hebbel am Ufer, Βερολίνο, Γερμανία · HELLERAU – European Center for the Arts, Δρέσδη, Γερμανία · Wiesbaden Biennale, Γερμανία
Με την υποστήριξη των: KUBIK Coworking, Kryolan City, Open Casting, PP Business Centre – Budapest, VisionTeam
22 – 24 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)| Jaha Koo – Cuckoo (Ν. Κορέα, 2017)
Το έργο του 33χρονου νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη και συνθέτη Γιάχα Κου ενσωματώνει στοιχεία από διαφορετικά είδη τέχνης, από πολυμέσα και περφόρμανς μέχρι βίντεο, μουσική, κείμενα και εγκαταστάσεις. Στη νέα του παράσταση-διάλεξη, Cuckoo, ο καλλιτέχνης επιχειρεί ένα ταξίδι στα τελευταία είκοσι χρόνια της ιστορίας της Νότιας Κορέας, ανοίγοντας έναν αστείο όσο και γλυκόπικρο διάλογο με τρεις νοήμονες, ομιλούσες μηχανές μαγειρέματος ρυζιού.
Πριν από είκοσι χρόνια, η Νότια Κορέα βίωσε μια μεγάλη οικονομική κρίση, ανάλογη με αυτήν που πλήττει την Ευρώπη σήμερα. Ο δημιουργός συνομιλεί με τις τρεις μηχανές για το πόσο καταλυτικά επηρέασε η κρίση τη δική του γενιά, για την ανεργία, τη μοναξιά και την έντονη αίσθηση απομόνωσης που βιώνει ο ίδιος και οι συνομήλικοί του – ένα συναίσθημα που αποδίδει με την αμετάφραστη σε άλλες γλώσσες λέξη golibmuwon, η οποία χαρακτηρίζει τις ζωές πολλών νεαρών συμπατριωτών του.
Με ελληνικούς υπέρτιτλους
Σύλληψη – σκηνοθεσία – μουσική – βίντεο: Jaha Koo • Ερμηνεία: Hana, Duri, Seri & Jaha Koo • Cuckoo hacking: Idella Craddock • Σκηνικά – χρήση πολυμέσων: Eunkyung Jeong • Σύμβουλος δραματουργίας: Dries Douibi • Παραγωγή: Kunstenwerkplaats Pianofabriek • Συμπαραγωγή: Bâtard Festival • Με την υποστήριξη των: CAMPO, STUK, BUDA, DAS, SFAC
5 – 7 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ) | Mapa Teatro – Ο αποχαιρετισμός (Κολομβία, 2017)
Παράσταση που συνδυάζει θέατρο, εγκατάσταση και οπτικοακουστικά υλικά, Ο αποχαιρετισμός είναι το τελευταίο μέρος του τρίπτυχου Ανατομία της βίας στην Κολομβία, το οποίο εξετάζει τις διάφορες πτυχές της βίας στη συγκεκριμένη χώρα. Η Χάιντι Αμπντερχάλντεν και ο αδελφός της Ρολφ, που διευθύνουν το Mapa Teatro, παρουσιάζουν τη δική τους εκδοχή για το φάντασμα της κολομβιανής επανάστασης, σ’ ένα σκηνικό που παραπέμπει σε τροπικό δάσος. Στα τέλη του 2016 υπογράφεται ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης της Κολομβίας και της παλαιότερης ενεργής επαναστατικής οργάνωσης της Ν. Αμερικής, των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), βάζοντας τέλος σε 52 χρόνια εμφύλιας διαμάχης. Ξαφνικά τα στρατόπεδα των ανταρτών ανοίγουν για δημοσιογράφους από ολόκληρο τον κόσμο και μετατρέπονται σε εθνογραφικά μουσεία. Τα εμβλήματα και οι πρακτικές μιας επανάστασης που απέτυχε εκτίθενται στο κοινό. Μετά από μισό αιώνα πολέμου, η υπογραφή της ειρήνης σηματοδοτεί το τέλος μιας ουτοπίας, τον αποχαιρετισμό στο παλαιότερο επαναστατικό όνειρο της Λατινικής Αμερικής.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
Σύλληψη – σκηνοθεσία: Heidi Abderhalden, Rolf Abderhalden • Δραματουργία: Mapa Teatro, με τη συμμετοχή των Martha Ruíz, Matthias Pees, Laymert García Dos Santos, Jean Tible, Giulia Palladini •
Μουσική – ήχος: Juan Ernesto Díaz • Σκηνικά: Pierre Henri Magnin • Φωτισμός – τεχνική διεύθυνση: Jean François Dubois • Κοστούμια: Elizabeth Abderhalden • Μάσκες: Christian Probst, Juan Alberto Orrego • Live video: Ximena Vargas • Σκηνική διεύθυνση: José Ignacio Rincon • Παίζουν: Heidi Abderhalden, Rolf Abderhalden, Agnes Brekke, Julián Díaz, Andrés Castañeda, Miguel Molina, Santiago Sepúlveda • Παραγωγή: Mapa Teatro, Ximena Vargas, José Ignacio Rincon – Les Indépendances, Camille Barnaud • Συμπαραγωγή: Théâtre de la Ville – Paris με το Festival d’Automne à Paris, Théâtre Vidy-Lausanne, Festival Sens Interdits, La rose des vents, Next Festival Mousonturm
8 – 10 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η) | Nowy Teatr – Krzysztof Warlikowski – We Are Leaving (Πολωνία, 2018)
Βασισμένο στο Suitcase Packers του Χανόχ Λεβίν
Το τρομερό παιδί της πολωνικής σκηνής, ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι, διασκευάζει ξανά έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς, σε μια παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στη Βαρσοβία τον Ιούνιο του 2018. Μετά το Κρουμ, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του Χανόχ Λεβίν, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών 2008 και τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου, ο Βαρλικόφσκι καταδύεται εκ νέου στο θεατρικό σύμπαν του σπουδαίου ισραηλινού δραματουργού. Στην παράσταση με τίτλο εργασίας We Are Leaving ο σκηνοθέτης εστιάζει σε όλους εκείνους που έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο πραγμάτων: είτε να αφεθούν στη μοίρα τους και να πεθάνουν είτε να φτιάξουν τις βαλίτσες τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο μακριά, με άγνωστο προορισμό. Το κείμενο του Λεβίν λειτουργεί ως αφετηρία πάνω στην οποία δομείται η παράσταση. Ο υπότιτλος του έργου –Κωμωδία με οκτώ κηδείες– έχει μια σχεδόν μουσική ποιότητα, που αντανακλάται στην καλοκουρδισμένη «ορχήστρα» του Βαρλικόφσκι, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που συνεργάζονται με τον σκηνοθέτη εδώ και χρόνια. Ακόμα και όταν δεν βρισκόμαστε σε καιρούς πολέμου, η ζωή μας δεν είναι άμεσα συνυφασμένη με την ειρήνη, γι’αυτό και αναγκαζόμαστε να «φύγουμε», όπως μοιάζει να υπονοεί η παράσταση: «Δεν είναι ώρα για συμβιβασμούς. Τουναντίον, είναι ώρα να φεύγουμε – ας φύγουμε εδώ και τώρα!»
Με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Σκηνοθεσία: Krzysztof Warlikowski • Σκηνικά – κοστούμια: Małgorzata Szczęśniak • Φωτισμοί: Felice Ross • Μουσική: Paweł Mykietyn • Παίζουν: Bartosz Bielenia, Agata Buzek, Andrzej Chyra, Magdalena Cielecka, Ewa Dałkowska, Bartosz Gelner, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Wojciech Kalarus, Marek Kalita, Dorota Kolak, Zygmunt Malanowicz, Maja Ostaszewska, Jaśmina Polak, Piotr Polak, Jacek Poniedziałek, Magdalena Popławska
ΧΟΡΟΣ
4 – 6 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε) | Arkadi Zaides – TALOS (Ισραήλ / Γαλλία, 2015)
Ο Αρκάντι Ζαΐντες γεννήθηκε στη Λευκορωσία, μετανάστευσε στο Ισραήλ και ζει πλέον στη Γαλλία. Το συγκεκριμένο έργο είναι αποτέλεσμα διετούς έρευνας του ίδιου και των συνεργατών του χορογράφων, δραματουργών, καλλιτεχνών βίντεο και ειδικών στην τεχνητή νοημοσύνη. Διερευνά τη σχέση ανάμεσα στην κίνηση, τις νέες τεχνολογίες παρακολούθησης και το μέλλον των συνόρων, και προέκυψε ως αποτέλεσμα της μελέτης του TALOS, αυτοματοποιημένου συστήματος παρακολούθησης που χρηματοδοτήθηκε από δέκα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων. Το έργο έχει τη μορφή της διάλεξης-παράστασης. Όπως και οι προηγούμενες δουλειές του καλλιτέχνη, εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους οι περιορισμοί των συνόρων και οι στρατηγικές παρακολουθήσης χειραγωγούν το ανθρώπινο σώμα και γεννούν μια νέα χορογραφία. Σε μια οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής ζωντανεύουν στιγμιότυπα βασισμένα σε πραγματικό και σε επινοημένο υλικό.
Το TALOS παραπέμπει στον μηχανικό φύλακα της Ευρώπης στην αρχαία ελληνική μυθολογία, Τάλω.
Σύλληψη – σκηνοθεσία: Arkadi Zaides • Σε συνεργασία με τους: Claire Buisson, Nienke Scholts, Jonas Rutgeers, Youness Anzane, Effi & Amir (Effi Weiss & Amir Borenstein), Gabriel Braga, Culture Crew, Amit Epstein, Dyane Neiman, Thalie Lurault, Etienne Exbrayat, Simge Gücük • Διεθνής διανομή: Key Performance – Julia Asperska & Koen Vanhove • Συμπαραγωγή: Les Subsistances, Lyon (FR), CDC Toulouse (FR), NEXT Festival, LilleKortrijk-Tournai (BE-FR), La Maison de la Danse, Lyon (FR), CCNN – Centre Chorégraphique National de Nantes (FR), TanzQuartier Wien, Vienne (AT), Wiesbaden Biennale, Wiesbaden (DE), Teaterhuset Avant Garden, Trondheim (NO), K3 – Zentrum für Choreographie | Tanzplan Hamburg, στο πλαίσιο του project Together Apart, με τη χρηματοδότηση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Πολιτισμού (DE) • Residency: O Espaço do Tempo, Montemor-o-Novo (PT), STUK, Leuven (BE), Kunstenfestivaldesarts (BE), Dialoghi Residencies for Performing Arts in Villa Manin/CSS Udine (IT), Tanz im August/HAU Hebbel am Ufer (DE) • Με τη συμμετοχή του DICRéAM. Με την υποστήριξη του Transfabrik Fund – the Franco-German Fund for performing arts. Institut des Croisements.
Ο Arkadi Zaides υποστηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Επικοινωνιών της Γαλλίας
11 & 12 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε) | Χριστίνα Γουζέλη & Paul Blackman (Ομάδα Jukstapoz) – The Art of Dying
Η ομορφιά είναι ο τρόπος της φύσης να θυμάται την Εδέμ – T. C. Henley
Η ομάδα Jukstapoz ιδρύθηκε το 2010 με έδρα την Αθήνα και έχει διεθνή παρουσία σε φεστιβάλ και θέατρα ανά τον κόσμο. Το χορογραφικό ύφος της είναι έντονα κινηματογραφικό και διακρίνεται για τη δυναμική σωματική γλώσσα του (physical theatre). Το έργο The Art of Dying είναι ένα σόλο εμπνευσμένο από το τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος Ο κήπος των επίγειων ηδονών, που με λεπτό χιούμορ και σουρρεαλισμό αποδίδει το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης. Χορός, πολυμέσα και ζωντανή μουσική συνυπάρχουν σε μια παράσταση που εξετάζει τη διαδικασία του «ευ θνήσκειν», αποτυπώνοντας συγχρόνως την ομορφιά της στιγμής ακριβώς πριν επέλθει το τέλος της ζωής. Μέσα σε έναν κήπο στον οποίο κατοικούν τόσο η ζωή όσο και η φθορά, η ερμηνεύτρια συνθέτει ένα τοπίο από μικρόκοσμους σήψης και χαράς. Η μουσική σύνθεση είναι του βραβευμένου λαουτίστα Jozef Van Wissem και θα ερμηνεύεται ζωντανά από τον ίδιο. Ο Wissem είναι Ολλανδός μινιμαλιστής μουσικός με έδρα τη Νέα Υόρκη. Το 2013 κέρδισε το Βραβείο Μουσικής στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία Mόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.
Χορογραφία: Χριστίνα Γουζέλη & Paul Blackman • Ερμηνεία: Χριστίνα Γουζέλη • Μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Jozef Van Wissem • Κοστούμια – σκηνικά: Kimie Nakano (TBC) • Σχεδιασμός ήχου: Jeph Vanger, Chris Parapagidis (TBC) • Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης • Κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Νασιάκος (TBC) • Βοηθός παραγωγής: Μαριλένα Δάρα • Παραγωγή: Lena John Gomez • Η ομάδα επιχορηγείται από το ΥΠΠΟ για το συγκεκριμένο έργο • Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου – Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας – Ομάδα Jukstapoz
13 – 15 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η) | Bruno Beltrão – Grupo de Rua – Inoah (Βραζιλία, 2017)
O βραβευμένος με Bessie Award το 2010 Bruno Beltrão και η ομάδα του Grupo de Rua (1996) θεωρούνται από τους σημαντικότερους δημιουργούς που προέρχονται από το hip hop και το street dance, χωρίς όμως να αρκούνται σε μια μεταφορά του είδους από τον δρόμο στη σκηνή. Μέσα από τα έργα του, που έχουν παρουσιαστεί σε μερικά από τα σημαντικότερα φεστιβάλ και θέατρα του κόσμου, ο Beltrão, που έχει σπουδάσει σύγχρονο χορό και φιλοσοφία, αποδομεί συστηματικά τους κώδικες και τη γλώσσα του hip hop. Οι ερμηνευτές προέρχονται από διάφορα είδη χορού του δρόμου και αναπτύσσουν μια στιβαρή όσο και ριψοκίνδυνη σωματική γλώσσα. Στην πραγματικότητα, η Grupo de Rua είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα χορού: ένα εργαλείο κοινωνικής χειραφέτησης.
Με το έργο Inoah ο δημιουργός, που έρχεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, ορμώμενος από τα σκάνδαλα διαφθοράς στη Βραζιλία, τοποθετείται απέναντι στις επικρατούσες πολιτικές συνθήκες και διερωτάται πώς συνδεόμαστε με τον περιβαλλόντα χώρο, πώς διαμορφωνόμαστε από συνθήκες και ιδεολογίες. Μέσα σε μια σχεδόν άδεια σκηνή, δέκα χορευτές χτίζουν μια σχέση ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο και πραγματεύονται τη συνδιαλλαγή, τη σύγκρουση, τη συνύπαρξη, τη συλλογικότητα.
Σκηνοθεσία: Bruno Beltrão • Βοηθός σκηνοθέτη: Ugo Alexandre Neves • Ερμηνευτές: Bruno Duarte, Cleidson De Almeida “Kley”, Douglas Santos, Igor Martins, João Chataignier, Leandro Gomes, Leonardo Laureano, Linaldo Pantoja “Dhuk”, Ronielson Araújo “Kapu”, Sid Yon • Φωτισμοί: Renato Machado • Κοστούμια: Marcelo Sommer • Μουσική: Felipe Storino • Υποστήριξη: BEIRA • Συμπαραγωγή: Kampnagel (Αμβούργο), Festival de Marseille (Μασσαλία), Wiener Festwochen (Βιέννη), Mousonturm (Φρανκφούρτη), Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες), Tanzhaus Nrw (Ντύσσελντορφ)
25 – 26 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η) | Marlene Monteiro Freitas of ivory and flesh – statues also suffer (Πορτογαλία / Πράσινο Ακρωτήρι, 2014)
Βραβευμένη με τον Αργυρό Λέοντα για τον Χορό στην Μπιενάλε της Βενετίας (2018), η χορογράφος Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά πέρυσι με την παράσταση Βάκχες: πρελούδιο κάθαρσης, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (συμπαραγωγή). Η παράσταση έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από θεατές και κριτικούς. Η Φρέιτας, που στην Μπιενάλε χαρακτηρίστηκε «ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα της γενιάς της», επανέρχεται φέτος με ένα προγενέστερο έργο της, το οποίο εμπεριέχει επίσης ένταση, σουρρεαλισμό, υποδόριο χιούμορ, μια αλλόκοτη και ανοίκεια αίσθηση, στοιχεία που έκαναν τις Βάκχες τόσο ιδιαίτερες. Το of ivory and flesh – statues also suffer είναι το πρώτο έργο της χορογράφου για μεγάλο σύνολο και μουσικούς (κρουστά) και περιγράφεται από την ίδια ως «χορός από μαρμαρωμένες φιγούρες». Τα σώματα-αγάλματα παραδόξως χορεύουν, αψηφώντας τους νόμους που απαιτούν το πετρωμένο σώμα να μένει για πάντα καταδικασμένο στην ακινησία. Με πολλαπλές επιρροές − από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, και πιο συγκεκριμένα την ιστορία του Πυγμαλίωνα και του Ορφέα, έως το κινηματογραφικό Statues Also Die (1995) των Alain Resnais, Chris Marker και Ghislain Cloquet, μια κριτική προσέγγιση στην αφρικανική τέχνη και στην αποικιοκρατία − η χορογράφος χτίζει με απόλυτη ακρίβεια το ιδιόμορφο σύμπαν της.
Χορογραφία: Marlene Monteiro Freitas • Ερμηνεύουν: Marlene Monteiro Freitas, Andreas Merk, Betty Tchomanga, Lander Patrick, Cookie (κρουστά), Tomás Moital (κρουστά), Miguel Filipe (κρουστά) • Φωτισμοί – σκηνικά: Yannick Fouassier • Ζωντανή μουσική: Cookie (κρουστά) • Μοντάζ – ήχος: Tiago Cerqueira • Έρευνα: João Francisco Figueira, Marlene Monteiro Freitas • Παραγωγή: P.OR.K • Διανομή: Key Performance • Συμπαραγωγοί: O Espaço do Tempo, Montemor-o-Novo (PT)˙ Alkantara Festival, Lisbon (PT)˙ Maria Matos Teatro Municipal, Lisbon (PT)˙ Bomba Suicida, Lisbon (με την υποστήριξη του DGArtes, PT)˙ CCN Rillieux-la-pape (FR)˙ Musée de la danse, Rennes (FR)˙ Centre Pompidou, Paris (FR)˙ Festival Montpellier Danse 2014, Montpellier (FR)˙ ARCADI, Paris (FR)˙ CDC Toulouse/Midi-Pyrénées, Toulouse (FR)˙ Théâtre National de Bordeaux en Aquitaine, Bordeaux (FR)˙ Kunstenfestivaldesarts, Bruxelles (BE)˙ WP Zimmer, Antwerp (BE)˙ NXTSTP (με την υποστήριξη του EU Culture Programme) • Με την υποστήριξη του: ACCCA – Companhia Clara Andermatt, Lisbon (PT) • Ευχαριστίες: Staresgrime (PT), Dr. Ephraim Nold • Εντάσσεται στο δίκτυο [DNA] Departures and Arrivals που χρηματοδοτείται από το Creative Europe Programme/ European Commission.
28 & 29 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε) | Ηρώ Αποστολέλλη & Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου – Δωμάτια
Η Ηρώ Αποστολέλλη και η Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου είναι νέες και ανερχόμενες δημιουργοί στον ελληνικό χορό. Τα Δωμάτια είναι ένα έργο για πέντε χορεύτριες, οι οποίες λειτουργούν ως ομάδα, διατηρώντας και αναπτύσσοντας, όμως, η καθεμιά τη δική της γλώσσα αφήγησης. Εμβαθύνοντας στο προσωπικό της λεξιλόγιο, κάθε χορεύτρια αρθρώνει την κίνηση ως λόγο στο παρόν, ενώπιον των υπολοίπων και πάντα σε σχέση μαζί τους, υπό τη συνοδεία ζωντανής μουσικής.
Χορογραφία: Ηρώ Αποστολέλλη & Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου • Ερμηνεία: Ηρώ Αποστολέλλη, Κατερίνα Λιόντου, Δανάη Παπαζιάν, Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου, Μαρία Φουντούλη • Σχεδιασμός κοστουμιών: Ηρώ Βαγιώτη • Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος • Παραγωγή: Ομάδα Ditto
Το έργο υποστηρίζεται οικονομικά από το ΥΠΠΟ
30 Ιουνίου – 1 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ) | El Conde de Torrefiel – LA PLAZA (Ισπανία, 2018)
Με έδρα τη Βαρκελώνη, η Tanya Beyeler (Ελβετία) και ο Pablo Gisbert (Ισπανία) συναποτελούν το καλλιτεχνικό ζευγάρι El Conde de Torrefiel. Στα έργα τους επιχειρούν μια σύνδεση ανάμεσα στο κείμενο, τις εικαστικές τέχνες και τη χορογραφία. Το νέο τους, έβδομο κατά σειρά έργο, αποτέλεσμα έρευνας ενός έτους, αποτελεί συμπαραγωγή μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ και θεάτρων και θα κάνει πρεμιέρα το 2018. Η παράσταση διερευνά την έννοια του χωροχρόνου μέσα από την ένταση, τη στάση και τη ρήξη που αποτελούν δομικά στοιχεία της βίας. Οι καλλιτέχνες παρατηρούν τα φυσικά όρια που θέτει ο χώρος και τις φυσικές δυνάμεις που καθορίζουν τις ζωές μας. Αντιμετωπίζουν το σκηνικό σαν ένα είδος δημόσιας αγοράς μέσα στο οποίο διευρύνεται η αντίληψη για τον χωροχρόνο, ένα κυκλικό σκηνικό που κατοικείται από ανθρώπους και μνημεία.
Σύλληψη: El Conde de Torrefiel σε συνεργασία με τους ερμηνευτές • Κείμενο: Pablo Gisbert • Σκηνοθεσία: Tanya Beyeler και Pablo Gisbert • Σκηνικά – κοστούμια – props: Blanca Añón • Φωτισμοί: Ana Rovira • Ήχος: Adolfo Fernández García • Σκηνική διεύθυνση: Isaac Torres • Παίζουν: Gloria March Chulvi, Albert Pérez Hidalgo, Mónica Almirall Batet, Nicolas Carbajal, Amaranta Velarde, David Mallols και 10-15 εγχώριοι χορευτές • Παραγωγή: El Conde de Torrefiel, Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες) • Συμπαραγωγή: Wiener Festwochen (Βιέννη), Festival de Marseille, Mousonturm Frankfurt am Main, La Triennale di Milano, Alkantara & Maria Matos Teatro (Λισαβόνα), Festival GREC (Βαρκελώνη), HAU Hebbel am Ufer (Βερολίνο), Vooruit (Γάνδη) • Διεύθυνση περιοδείας: Caravan Production
1 – 3 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Β) | Γιάννης Μανταφούνης & Manon Parent – Sing the Positions (2017)
Ο γνώριμος στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών Γιάννης Μανταφούνης επανέρχεται με το νέο του έργο, το οποίο κινείται μεταξύ χορευτικής παράστασης και μουσικής συναυλίας. Με βάση μια μεθοδολογία αυτοσχεδιασμού που έχουν αναπτύξει με τη Manon Parent ως μουσικοί και χορευτές, καταλαμβάνουν τη σκηνή με τις χορευτικές τους δράσεις, συνδυάζοντας τραγούδια και ηχητικά συμβάντα που δημιουργούνται ζωντανά επί σκηνής, με οδηγό ένα ανοιχτό σενάριο. Μέσα από ποικίλες μουσικές αναφορές, από όπερα μέχρι πειραματική μουσική, οι δύο ερμηνευτές μοιράζονται με το κοινό μια ανάλαφρη αίσθηση παιδικότητας και χαράς. Από τον Αύγουστο του 2017, που έκανε πρεμιέρα, το Sing the Positions έχει παρουσιαστεί 25 φορές σε 7 θέατρα, 7 πόλεις και 3 χώρες.
Σύλληψη: Γιάννης Μανταφούνης • Χορογραφία – μουσική: Ιωάννης Μανταφούνης & Manon Parent •
Φωτισμοί: David Kretonic • Ήχος: David Scrufari • Διεύθυνση παραγωγής: Mélanie Fréguin • Βοηθός παραγωγής: Erin O’Reilly • Παραγωγή: Cie Ioannis Mandafounis • Συμπαραγωγή: ADC-Genève, Tanzhaus-Zürich, Prairie – Pour-cent Culturel Migros, RESO-Fonds des programmateurs • Με την υποστήριξη των Swiss Arts Council Pro Helvetia, SSA, Nestlé for Art foundation, Stanley Thomas Johnson foundation
12 – 14 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ) | Boris Charmatz – enfant (Γαλλία, 2011)
Ο Μπορίς Σαρμάτς, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αβανγκάρντ σκηνής του χορού τα τελευταία χρόνια, διερευνά την έννοια της πολλαπλότητας, θέτοντας μια σχετικά απλή ερώτηση: πώς γίνεται να υπάρξει σωματική κίνηση χωρίς τη χρήση μυϊκής ενέργειας; Συνεχίζοντας την έρευνα πάνω στις μηχανές που ξεκίνησε σε προηγούμενα έργα του, ο Σαρμάτς προτείνει μια χορογραφία παραδομένων σωμάτων χρησιμοποιώντας ένα αμφιλεγόμενο υλικό: τα παιδιά. Ένα εύθραυστο, εύπλαστο, αλλά και μη ελέγξιμο υλικό, που οι χορευτές, με τη συνοδεία ενός μουσικού, μεταφέρουν, τοποθετούν, αποθέτουν στο έδαφος και χειρίζονται δημιουργώντας ένα τοπίο μεταμορφώσεων. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η κίνηση, τόσο στην ανθρώπινη όσο και στη μηχανική μορφή της: Ένας τεράστιος γερανός μετακινεί τους ενήλικους χορευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους μετακινούν τα παιδιά.
Χορογραφία: Boris Charmatz • Ερμηνευτές: Ashley Chen, Olga Dukhovnaya, Nuno Bizarro, Matthieu Burner, Julien Gallée-Ferré, Johanna Lemke, Maud Le Pladec, Thierry Micouin, Solene Wachter και ομάδα παιδιών από το Βερολίνο • Γκάιντα: Erwan Keravec • Φωτισμοί: Yves Godin • Ήχος: Olivier Renouf • Μηχανές: Artefact, Frédéric Vannieuwenhuyse, Alexandre Diaz • Κοστούμια: Laure Fonvieille • Παραγωγή: Musée de la danse, Volksbühne Berlin • Παραγωγή 2011: Μουσείο Χορού / Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Ρεν και της Βρετάνης – Υπό τη διεύθυνση Boris Charmatz. Με την υποστήριξη του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνιών – Περιφερειακή Διεύθυνση Πολιτιστικών Υποθέσεων, Δήμος της Ρεν, Περιφερειακό Συμβούλιο Βρετάνης και Γενικό Συμβούλιο Ille-et-Vilaine • Συμπαραγωγή 2011: Festival d’Avignon, Théâtre de la Ville-Paris, Festival d’Automne à Paris, Internationales Sommerfestival Hamburg και Siemens Stiftung, στο πλαίσιο του SCHAUPLÄTZE, Théâtre National de Bretagne, La Bâtie-Festival de Genève, Kunstenfestivaldesarts (Βρυξέλλες). Ειδική υποστήριξη από το Υπουργείο Πολιτισμού, το Περιφερειακό Συμβούλιο Βρετάνης, τον Δήμο της Ρεν • Με την υποστήριξη του Institut français και του Δήμου της Ρεν για τη διεθνή περιοδεία • Σε συνεργασία με Ligue de l’enseignement d’Ille-et-Vilaine
17 – 19 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Β) | Σταύρος Γασπαράτος – Rage Park
Μια εγκατάσταση-περφόρμανς με βάση το ομώνυμο νέο μουσικό έργο του συνθέτη Σταύρου Γασπαράτου, που χωρίζεται σε τρία μέρη και ερμηνεύεται ζωντανά από πενταμελές σύνολο μουσικών, μέσα σε μια εγκατάσταση η οποία λειτουργεί σαν σκηνικός χώρος αλλά και σαν μουσικό όργανο. Με δεδομένα το μουσικό έργο και την ηχητική/εικαστική εγκατάσταση, ο συνθέτης καλεί τρεις χορευτές/χορογράφους να αλληλεπιδράσουν, να χορογραφήσουν και να ερμηνεύσουν τα τρία μουσικά μέρη. Συνδυάζοντας ζωντανή μουσική και χορευτική περφόρμανς, το έργο επιδιώκει να εκφράσει τη συνεχιζόμενη συσσώρευση οργής σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Αφετηρία του ήταν η ανάγκη εξωτερίκευσης αυτής της καταπιεσμένης οργής.
Σύλληψη – σύνθεση: Σταύρος Γασπαράτος • Χορευτές – χορογράφοι: Blenard Ajizaz, Έλενα Αντωνίου, Μαριάννα Καβαλλιεράτου • Σκηνικός χώρος – κοστούμια: Μαρία Ταυλαρίου • Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης • Βοηθός συνθέτη: Πάνος Τσίγκος • Συμμετέχει 5μελές μουσικό σύνολο
7 Ιουνίου | Μια μέρα γεμάτη χορό
Ανοιχτά μαθήματα, συζητήσεις, παρουσιάσεις, φαγητό, πάρτυ και άλλα
Επιμέλεια: Στεριανή Τσιντζιλώνη & επιμελητική ομάδα
ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
29 Ιουνίου – 19 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 – Α) | Παντελής Μάκκας, Αντιστολή
Η Αντιστολή, video art project του εικαστικού Παντελή Μάκκα, αποτελεί καλλιτεχνική αναπαράσταση της δολοφονίας του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν το έναυσμα για την έκρηξη ενός κύματος αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, που οδήγησε, κυρίως στην Αθήνα, σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν «οι χειρότερες από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974».
Υπό την κινησιολογική καθοδήγηση της Αγγελικής Στελλάτου, 60 περφόρμερ συγκρούονται, ενώ η κάμερα καταγράφει τη βία, τα συναισθήματα, τα σώματα, τα πρόσωπα, την ενέργεια, τον φόβο που η δυναμική του πλήθους δημιουργεί. Η εικαστική ματιά του Παντελή Μάκκα επεμβαίνει, με τη βοήθεια μιας κάμερας μεγάλης ταχύτητας (400 καρέ ανά δευτερόλεπτο), αναπτύσσοντας τα τρία λεπτά δράσης σε ένα πλάνο διάρκειας 45 λεπτών. Το έργο δομείται ως αναπαραγωγή σε αργή ταχύτητα ενός μονοπλάνου, χωρίς τη μεσολάβηση μοντάζ και χωρίς εξωτερική επέμβαση στη ροή της δράσης. Εκτός από την πλούσια εικαστική και ερευνητική δραστηριότητά του, ο Π. Μάκκας έχει σημαντική παρουσία και ως βίντεο καλλιτέχνης, έχοντας συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Εθνικό Θέατρο, την ODC Ensemble (Re–Volt Athens και Λουιζέττα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών), το Από Μηχανής Θέατρο κ.ά. Επίσης, έχει εργαστεί ως σκηνογράφος και ηθοποιός.
Σκηνοθεσία: Παντελής Μάκκας • Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου • Διεύθυνση φωτογραφίας: Ολυμπία Μυτιλιναίου • Ενδυματολόγος: Ιωάννα Τσάμη • Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου • Βοηθός κάμερας: Σωτήρης Κώνστας • Βοηθός χορογράφου: Δανάη Γουλιέλμου • Βοηθοί ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή, Ιφιγένεια Νταουντάκη • Βοηθοί μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μύτα, Κυριακή Μελίδου •
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Καραγεώργος • Ηλεκτρολόγος: Ανδρέας Τσαμάκης • Βοηθός ηλεκτρολόγου: Μίλτος Στόλης • Μακενίστας: Σωτήρης Ιωαννίδης • Making of: Διονύσης Χρονόπουλος
Still photographer: Άλεξ Κατ • Διεύθυνση παραγωγής: Μάρια Ρεπούση • Βοηθός διευθυντή παραγωγής: Γιάννης Σωτηρόπουλος • Παραγωγοί: Κωνσταντίνος Βασίλαρος, Ορφέας Περετζής • Εταιρεία παραγωγής: Studio Bauhaus • Συμμετέχουν: Αφροδίτη Αλεξανδράκου, Έμυ Αμερικάνου, Φωτεινή Ανεβλαβή, Μαίρη-Φώφη Ανέστου, Χαρά Βάκρινου, Φωτούλα Γερακιανάκη, Κατερίνα Δημητρέλλη, Αλέξιος Έντμαν, Αριάννα Ζαρμακούπη, Αλέξανδρος Ζαρμακούπης, Πέπη Ζαχαροπούλου, Βάσια Ζορμπαλή, Καρολίνα Θελερίτη, Ιφιγένεια Νταουντάκη, Στέλα Καπετάνιου, Μαργαρίτα Καραμπατζάκη, Λία Αγλαΐα Καράμπελα, Κατερίνα Καρτάλη, Ηλέκτρα Καρτάνου, Μαρία Καρτάνου, Μαρί Κασσαπιάν, Δημήτρης Καστέλλος, Αντώνης Κατσιάδας, Αναστασία Κατσιναβάκη, Τάσος Κοντόγιωργας, Κιάρα Κοσκινά, Φιλιώ Κοσμίδου, Βάσια Κουραχάνη, Γιώργος Λιάκος, Νίκος Λιβάνης, Φλώρα Λουκή, Ισαβέλλα Μαργάρα, Δάφνη Μαρκάκη, Πάνος Μιχαήλ, Δανάη Μορφονιού, Ναταλία Μπάκα, Δημήτρης Ντάσκας, Αναστασία Ξύδη, Κατερίνα Παπαγεωργίου, Στράτος Παπαδέλης, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Μαρία Παπού, Ορφέας Περετζής, Εμμανουέλα Πεχυνάκη, Αντώνης Πριμηκύρης, Αλέξανδρος Ρήνας, Έλλη Σαρρή, Αντιγόνη Σουλάκου, Βασιλική Σουρρή, Ελεονώρα Σπυροπούλου, Λευκοθέα Χαλαντζούκα, Θανάσης Χανιώτης, Λίλια Χατζηγεωργίου, Πωλίνα Χρυσάφη, Εύη Ψάλτου
ΚΗΠΟΣ, ΠΡΟΑΥΛΙΟ
2 Iουνίου | six d.o.g.s – ADD 2018
Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σηκώνει αυλαία το Σάββατο 2 Ιουνίου με μια μεγάλης κλίμακας μουσική ενεργοποίηση του συμπλέγματος της Πειραιώς 260. Περισσότεροι από 10 παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες της σύγχρονης χορευτικής μουσικής, πλαισιωμένοι από εξαιρετικούς ομολόγους τους της ακμάζουσας εγχώριας σκηνής, σε τρία διαφορετικά, ειδικά διαμορφωμένα stages, καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα του σημερινού ηλεκτρονικού ήχου μέσα από live και DJ sets. Στο πρότυπο αντίστοιχων διοργανώσεων που έχουν εδώ και χρόνια καθιερωθεί σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Αθήνα αποκτά τη δική της γιορτή της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.
4 Ιουνίου | Leon of Athens – Xenos
Ο γνωστός τραγουδοποιός Leon of Athens μαζί με την μπάντα του και φωνητικό σύνολο δίνουν μια συναυλία έξω από τα συνηθισμένα. Στον Κήπο της Πειραιώς 260 οι θεατές θα απολαύσουν διασκευές αγαπημένων κομματιών, από την ελληνική και παγκόσμια μουσική σκηνή, αλλά και όλα τα νέα κομμάτια του Leon of Athens από το νέο άλμπουμ του, Xenos, που κυκλοφορεί από την Minos EMI το 2018. Μαζί με τον Leon of Athens και το συγκρότημά του, συμπράττει μια dream team 25 γυναικείων φωνών, που τραγουδούν a cappella έχοντας ως αφετηρία τους παραδοσιακούς ήχους από όλον τον κόσμο. O Leon of Athens ξεχώρισε από τον πρώτο κιόλας δίσκο του, το Futrue. Με τον επόμενο δίσκο του, Global, κατάφερε να αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές από μεγάλα διεθνή μέσα (The Guardian, The New York Times, BBC, NME). Τις ενορχηστρώσεις της χορωδίας υπογράφει ο συνθέτης Αλέξανδρος Λιβιτσάνος, ο οποίος είναι από τους πιο δραστήριους μουσικούς της χώρας, μετρώντας δεκάδες συνεργασίες με καλλιτέχνες της εγχώριας και της παγκόσμιας σκηνής.
Μουσική – στίχοι: Τιμολέων Βερέμης (Leon of Athens) • Ενορχήστρωση χορωδίας: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος • Διδασκαλία χορωδίας: Μαρίνα Σάττι • Διεύθυνση χορωδίας: Στάθης Σούλης • Φωτισμοί: Μενέλαος Ορφανός • Ερμηνεύουν: Τιμολέων Βερέμης (Leon) (φωνή, κιθάρα), Emma Williams (πλήκτρα, φωνητικά), Kaja Magsam (ντραμς, κρουστά), Λευτέρης Βολάνης (κιθάρα), Κώστας Γιαννίρης (μπάσο, φωνητικά), Τζιμ Σταρίδας (τρομπόνι), Νίκος Γκουντινάκης (ήχος)
6 Ιουνίου | Apurimac – Μαρίζα Ρίζου – Μάρθα Μορελεόν – Latin Party
Ένα μεγάλο λάτιν πάρτυ θα στηθεί στην Πειραιώς 260 από τους Apurimac! Mambo, cha cha, bolero, rumba, salsa, bachata samba θα κατακλύσουν τον Κήπο και θα ξεσηκώσουν το κοινό. Το εξαιρετικό γκρουπ συγκροτούν μουσικοί από την Ελλάδα και τη Λατινική Αμερική. Στα 35 χρόνια της πορείας τους ξεχώρισαν για την αφοσίωσή τους στη λάτιν μουσική και τις μοναδικές τους εμφανίσεις, έχοντας συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες, σε περισσότερες από χίλιες εμφανίσεις. Μαζί με τη σπουδαία μεξικανή ερμηνεύτρια Μάρθα Μορελεόν και την ανερχόμενη τραγουδίστρια Μαρίζα Ρίζου, θα μας ταξιδέψουν από τη Βραζιλία στην Κούβα κι από την Κολομβία στην Αργεντινή, με παραδοσιακά όργανα και ποικιλία ηχοχρωμάτων, που συνταιριάζουν τις παραδοσιακές αποχρώσεις της ινδιάνικης μουσικής των Άνδεων με τον δυναμισμό του αφροκουβανικού ρυθμού της Καραϊβικής.
9 – 12 Ιουνίου | Γιάννης Μπέζος – Ηρώ Μπέζου – Κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη
Ο δημοφιλής ηθοποιός Γιάννης Μπέζος είναι γνωστός όχι μόνο για τις υποκριτικές του δυνατότητες, αλλά και για το ταλέντο του στο τραγούδι. Αν και το μεγαλύτερο κομμάτι της σταδιοδρομίας του το έχει διανύσει ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, το κοινό κρατάει καλά στη μνήμη του τις φορές που τραγούδησε, όπως πρόσφατα στην παράσταση Της καρδιάς και της μνήμης, με τραγούδια από το θέατρο. Αυτή τη φορά, λοιπόν, έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με την τραγουδιστική του ιδιότητα, και παρέα με την κόρη του, την ηθοποιό Ηρώ Μπέζου, καλούν τους θεατές σε μια βραδιά αφιερωμένη στους λεγόμενους «ποιητές της ήττας» Μανόλη Αναγνωστάκη, Γιάννη Θεοδωράκη και Τάσο Λειβαδίτη. Μια παράσταση που κρατά αναμμένη τη σπίθα της ποίησης τριών αθόρυβων, αλλά σπουδαίων δημιουργών.
Ερμηνεία: Γιάννης Μπέζος, Ηρώ Μπέζου • Διεύθυνση ορχήστρας: Γιάννης Παπαζαχαριάκης
7 Ιουνίου | Athens Open Air Film Festival
Το Φεστιβάλ Αθηνών παραμένει και φέτος πιστό στο ραντεβού του με το Athens Open Air Film Festival. Αυτή τη χρονιά, η δράση εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Αθήνα -Πρωτεύουσα του Βιβλίου 2018. Στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα περιληφθούν τρεις ταινίες που αναδεικνύουν τη σχέση του κινηματογράφου με τη λογοτεχνία. Για τις ανάγκες των προβολών θα λειτουργήσουν ως θερινοί κινηματογράφοι ο Κήπος της Πειραιώς 260 και άλλα σημεία της πόλης.