Βίβιαν Στεργίου «Είμαι 25 ετών και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς βιβλία»

Η συγγραφέας μιλά στην Εύα Φίλιου για την πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Μπλε υγρό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή; ‘Hταν κάποια εσωτερική ανάγκη να εκφραστείτε ή θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα στους αναγνώστες; Ήθελα να γράψω αυτές τις ιστορίες. Αυτές περνάνε διάφορα μηνύματα, απ’ τα οποία η καθεμία και ο καθένας καταλαβαίνουν ό,τι τους έρθει, πολύ διαφορετικά πράγματα. Αλλά δεν τις έγραψα με άλλο σκοπό απ’ το να είναι καλές ιστορίες. Τώρα, γιατί γράφω γενικά; Επειδή μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει πολύ εκείνη την ώρα. Και την ώρα πριν. Όταν ετοιμάζεσαι. Εκεί που ξέρεις ότι θα σου ρθει. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά δεν είναι και αυτή η κλάψα και το βάσανο που θέλουν να παρουσιάζουν ότι είναι το να γράφεις ή να σκέφτεσαι. Είναι ένας γλυκός κόπος και αξίζει. Οι άνθρωποι κουράζονται για χίλια δυο άλλα πράγματα που μπορεί και να μην είναι τόσο ωφέλιμα και τόσο ευχάριστα όσο να κάθεσαι στο δωμάτιο σου και να πληκτρολογείς ιστορίες. Οπότε, αυτό που με ευχαριστεί και είναι ωφέλιμο, το γράψιμο, δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς γιατί γίνεται, επειδή δεν χρειάστηκε ποτέ να αιτιολογήσω στον εαυτό μου. Συμβαίνει. Κι αυτό είναι καλό. Μ’ αρέσει και να διαβάζω πολύ και να γράφω, δίνει νόημα.

Πώς νιώσατε όταν εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο, το «Μπλε υγρό»; Περίεργα. Χάρηκα φυσικά, δεν θα πω ψέματα. Αλλά μου φάνηκε περίεργο. Επειδή το γράψιμο είναι μοναχικό και το διάβασμα φυσικά. Αλλά ανάμεσα στο γράψιμο μου και το διάβασμα των αναγνωστών μεσολαβεί μια στιγμή δημοσιότητας, το βιβλιοπωλείο, και στην αρχή αυτο μου φάνηκε περίεργο. Μετά το βιβλίο αυτονομήθηκε. Άρχισε να πάει καλά, να μιλάνε γι αυτό, να έχει τη ζωή του, να λέει στον καθέναν και στην καθεμία αυτό που θέλει ν’ ακούσει. Οπότε άρχισα κι εγώ να το παρακολουθώ αλλιώς, σαν να μην ξέρω τα αδύναμα σημεία του και τις δυνατές του συγκινήσεις, σαν να μην τα είχαμε πει πριν οι δυο μας, άρχισα να το βλέπω σαν κάποια που του συστήνεται ξανά, επειδή άλλαξε. Και συνεχώς αλλάζει. Κάθε φορά που κάποια ή κάποιος μου στέλνει μια γνώμη, το βλέπω αλλιώς. Εγώ φυσικά έχω τη δική μου γνώμη, αλλά κι αυτήν είναι μία, ανάμεσα στις πολλές, τίποτα περισσότερο, δεν δίνει έξτρα δικαιώματα πάνω του.

To βιβλίο αποτελείται από δεκαέξι μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Μιλήστε μας για τα θέματα που θίγει. Είναι ρεαλιστικές ιστορίες, από την καθημερινότητα. Η Αθήνα τώρα. Εμείς τώρα. Οι αγωνίες μας όπως είναι τώρα. Οι μικρές χαρές μας. Η δουλειά που δεν μας αρέσει. Η οικογένεια που μας παίρνει τον αέρα. Η οικογένεια που μας δίνει αέρα. Ο έρωτας που μας δίνει κουράγιο. Τα λεφτά που λείπουν και δεν τελειώνει ο μήνας. Το φοιτητικό μας διαμέρισμα που μας λείπει. Όλ’ αυτά.

Στο διήγημα, οι χαρακτήρες αναζητούν την ταυτότητά τους, το νοήμα της ζωής, την ελευθερία και την ευτυχία. Τι είναι που συνιστά την ευτυχία τελικά; Δεν ξέρω. Οι χαρακτήρες του “Μπλε υγρού” φαίνεται να πιστεύουν ότι ευτυχία είναι να τρως ποπ κόρν και να βλέπεις ταινία με το αγόρι σου πίνοντας τζιν. Να μπορείτε και να έχετε όρεξη να φιληθείτε και το πρωί και να κάνετε ζεστό ντουζ. Μάλλον συμφωνώ.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Tι ελπίζετε να αποκομίσει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο σας; Δεν έχω προσδοκίες απ’ τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες. Θα μου άρεσε να μάθαιναν κάτι για τους ίδιους και για τους γύρω τους διαβάζοντας. Θα ήθελα και να περνούσαν καλά διαβάζοντας, αλλιώς δεν αξίζει πολύ. Εμένα οι χαρακτήρες του “μπλε υγρού”, που είναι άνθρωποι που με περιβάλλουν, άνθρωποι που έχω γνωρίσει, άνθρωποι που έχω παρατηρήσει πολύ και εν μέρει εγώ, μού έχουν μάθει ότι δεν χάνεις, αν είσαι ο εαυτός σου, αν είσαι ειλικρινής, αν πεις: αυτή τη ζωή θέλω, έτσι θέλω να ‘ναι και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο κι άρα θα την ζήσω όπως είναι, και καλή και κακή, και θα ευτυχήσω. Κι αν αλλάξω γνώμη, θ αλλάξω ζωή. Με ειλικρίνεια πάλι.

Μπορείτε να ονοματίσετε το πιο αγαπημένο σας βιβλίο και τον πιο βασικό λόγο που το έχετε στην κορυφή της λίστας σας; Είμαι ερωτευμένη με τον H. Miller. Νομίζω με απελευθερώνει και μου δείχνει ότι όλα έχουν νόημα κι ότι απ΄ τα δύσκολα μόνο κερδίζεις, δεν χάνεις, μαθαίνεις και μετά όλα είναι αλλιώς. Αλλά δεν έχω αγαπημένο βιβλίο. Έχω πολλά βιβλία που τους χρωστάω τη ζωή μου και τον εαυτό που έχω τώρα, όχι ένα όμως. Κι αυτά δεν θυμάμαι πάντα πώς τα λένε. Τα έχω ως αίσθηση στο μυαλό μου, ως ασφάλεια. Είναι σαν κάτι που κρατάς πάνω σου να σε φυλάει και το συνειδητοποιείς μόνο μόλις κινδυνεύσεις ή φοβηθείς, τότε που το χρειάζεσαι.

Κατά τη γνώμη σας, οι νέοι σήμερα, τι σχέσεις έχουν με τα βιβλία; Δεν ξέρω. Όποιος ή όποια γράφει, πάντως, πρέπει να ξέρει ότι έχει να ανταγωνιστεί χίλια δυο πράγματα για να τραβήξει την προσοχή των νέων. Δεν είναι κακό αυτό. Έτσι είναι. Μπορώ να πω μόνο για μένα. Είμαι 25 και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς βιβλία. Και ξέρω κι άλλους, 25ρηδες και 30ρηδες και νέους ετών 60 που δεν μπορούν χωρίς. Κι αυτό είναι τέλειο. Αλλά δεν είναι αφορμή για γενίκευση. Μ’ αρέσει πάντως που οι νέοι τώρα είναι πιο μορφωμένοι, κατά κανόνα, απ’ τις προηγούμενες γενιές, πιο ενημερωμένοι, με πιο πολλές πηγές πληροφόρησης. Κάτι καλό θα βγει απ’ αυτό.

Ποια είναι τα δικά σας όνειρα για το μέλλον; Δεν έχω όνειρα. Μου ‘ρχονται εικόνες. Τίποτα ιδιαίτερο, ότι κάθομαι και τρώω με φίλους ή ότι πάω εκδρομή κάπου, έχει ήλιο κι είμαι ερωτευμένη. Απλά πράγματα.


Η Βίβιαν Στεργίου γεννήθηκε το 1992 στα Τρίκαλα. Σπούδασε νομική στη Νομική Αθηνών και οικονομική ανάλυση του δικαίου στη Νομική της Ουτρέχτης. Ζει στην Αθήνα. Το «Mπλε υγρό» είναι η πρώτη της συλλογή διηγημάτων.