Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης
Κωμωδία, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 109′
Σκηνοθεσία: Λι Ανκριτς, Εϊντριαν Μολίνα
Με τις φωνές των: Αντονι Γκονζάλεζ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Μπέντζαμιν Μπρατ
Μια φορά κι έναν καιρό
Η απαγόρευση της οικογένειας του να μην ακούγεται ούτε νότα μέσα στο σπίτι, δεν σταματά τον μικρό Μιγκέλ να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: μια μέρα να γίνει ο πιο διάσημος μουσικός. Για να αποδείξει όμως το ταλέντο του θα ζήσει μεταθανάτιες εμπειρίες καθώς θα επισκεφτεί την πολύχρωμη χώρα των προγόνων του, όπου θα ανακαλύψει και το μεγάλο μυστικό της οικογένειάς του.
Ζωντανοί νεκροί
Η υπόθεση μπορεί να ακούγεται κάπως creepy αλλά η pixar έκανε πάλι τα μαγικά της. Έχοντας ως θέμα την ημέρα των νεκρών, δημιούργησε μια ιστορία στοχεύοντας για ακόμα μια φορά σε ένα μεγάλο target group! Εικαστικά θυμίζει αρκετά το αριστούργημα inside out. Πολύχρωμο, ζωντανό και σκανταλιάρικο σχέδιο που θα γοητεύσει και θαμπώσει τους μικρούς φίλους. Οι σκελετοί δεν τρομάζουν αλλά λειτουργούν όπως τα lego, συναρμολογούνται ξανά και ξανά για να χαρίσουν χαμόγελα.
Το σενάριο ξετυλίγεται σχετικά αργά και καταπιάνεται με έννοιες όπως η οικογένεια, ο θάνατος, η μνήμη, η ψυχή και ακριβώς με αυτήν τη σειρά τα αναπτύσσει. Πώς μπορεί όμως να καταλάβει ένα μικρός θεατής το μεταθανάτιο στάδιο όταν δεν έχει αντιληφθεί το αυτό καθ αυτό γεγονός που αρπάζει από μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα;
Αυτός είναι ο λόγος που κανένας ήρωας δεν θρηνεί, δεν στενοχωριέται αλλά θεωρεί απόλυτα λογικό να χάνονται άνθρωποι, εφόσον υπάρχει από την άλλη πλευρά «ζωή» γι αυτούς. Αντίθετα, μόνο αν σταματήσουμε να τους θυμόμαστε θα επέλθει ο ολοκληρωτικός θάνατος για τις ψυχές τους. Με άλλα λόγια το σενάριο αντικαθιστά τον βιολογικό θάνατο με τον (ας μου επιτραπεί) συναισθηματικό και επενδύει εκεί.
Δυστυχώς όμως τα τόσο δύσκολα νοήματα, η έλλειψη παιδικού χιούμορ (γέλασα αρκετά με την σάτιρα στη περσόνα της Frida Kahlo αλλά δεν ξέρω αν ένα παιδί θα το πιάσει) σε συνδυασμό με μια παράδοση που δεν μας αγγίζει ως λαό, η ταινία δεν γίνεται εύκολα αγαπημένη.
Με λίγα λόγια
Δύσκολο θεματικά, κυρίως ενήλικο χιούμορ και ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο για να αρέσει στα παιδάκια. Η συνταγή πέτυχε άψογα μια φορά (inside out) και εδώ έχουμε την επανάληψη της.