Κινηματογράφος | Κριτική – Review | Η Μορφή του Νερού

Γράφει ο Παναγιώτης Κριτσάκης

Δραματική, 2017
Χώρα Παραγωγής: ΗΠΑ | Έγχρωμο | Διάρκεια: 123′
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
Πρωταγωνιστούν: Σάλι Χόκινς, Μάικλ Σάνον, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Οκτάβια Σπένσερ

Μια φορά κι έναν καιρό

Η μοναχική και μουγκή Ελάιζα δουλεύει ως καθαρίστρια σε ένα κυβερνητικό εργαστήριο στο οποίο κάνουν πειράματα σε ό,τι βρίσκουν. Κάποια μέρα ανακαλύπτει φυλακισμένο ένα αμφίβιο πλάσμα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και η ζωή της αλλάζει ριζικά. Αναπτύσσει έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του και όταν μαθαίνει πως προορίζεται για θάνατο αποφασίζει με τους φίλους της να τον σώσει.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ανθρώπινη μορφή του νερού

Ο λάτρης του φανταστικού, των b-movies και των τεράτων, Guillermo del Toro, μας αφηγείται  ένα ρομαντικό παραμύθι για μια βωβή (θα πω εγώ) πριγκίπισσα και ένα τέρας. Ξέρω σας θυμίζει την ιστορία ενός γνωστού παραμυθιού, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Η ταινία βάζει από τη μία ένα τερατώδες άνθρωπο και από την άλλη ένα ανθρωπόμορφο τέρας και αποφασίζει να μας διδάξει τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την αληθινή αγάπη. Όπως επιτάσσει κάθε παραμύθι άλλωστε. Ο Guillermo όμως δεν σταματά απλώς εκεί.

Τα ρομαντικά στοιχεία που ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού τα μετουσιώνει στην πραγματικότητα και καταφέρνει να θίξει ζητήματα που πληγώνουν τον Άνθρωπο. Ερωτήσεις όπως «ποιο είναι το γένος μας και ποια η ειδοποιός διαφορά μας;», «ποιοι είναι αυτοί οι προνομιούχοι που αποφασίζουν ποιος θα αποκλειστεί από τη ζωή και ποιος όχι;», «στο όνομα ποιου Θεού το αποφασίζουν αυτό;» θίγονται έξυπνα και τολμούν να επαναπροσδιορίσουν τόσο την ύπαρξη μας όσο και την πίστη μας. Το νερό είναι αυτό που κυριαρχεί, που δίνει ζωή και στην τελική θεοποιείται στο κόσμο του φανταστικού για να μας δείξει πως οι μορφές που δίνει προέρχονται από την ίδια πηγή, αλλά φυσικά διαφέρουν μεταξύ τους.

Άνθρωποι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, ήρωες που χωρίς να ξέρουν το γιατί, φαίνονται στα μάτια των άλλων τέρατα, γιατί δεν ταιριάζουν στην «κανονικότητά» τους.  Μιλάμε φυσικά για τους προνομιούχους που δε διστάζουν να κάνουν κακό σε οποιονδήποτε. Ακόμα και τον Θεό που πιστεύουν να είχαν μπροστά τους, θα τον έβλαπταν αν δεν έβλεπαν τον εαυτό τους στο πρόσωπο Του. Όντα που έχουν χάσει την ανθρώπινη υπόσταση και έχουν μεταλλαχθεί σε πραγματικά τέρατα κι ας τους λείπει η «καθ’ εικόνα» του συγκεκριμένου όρου.

Με λίγα λόγια

Με μάτια και μυαλό ανοιχτά πηγαίνετε να θαυμάσετε αφενός την πεντάμορφη ταινία με την Sally Hawkins να λανσάρει όλη την παλέτα εκφράσεων και συναισθημάτων που μπορεί να βγάλει ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή και αφετέρου να συγκινηθείτε με ένα παραμύθι στο οποίο ο άνθρωπος από φαβορί γίνεται απ όλες τις απόψεις outsider!