Είδαμε | «Τσάρλι Τσάπλιν» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια στο Θέατρο Ακροπόλ – Ριψοκίνδυνη μεταμόρφωση;

Νοσταλγική οικειότητα

Ο Ντανιέλ Κολάς βραβεύτηκε με την μεγαλύτερη θεατρική τιμή στην Γαλλία το 2015, με το βραβείο Μολιέρου, για το έργο του «Τσάρλι Τσάπλιν». Φέτος στην Αθήνα και στο θέατρο Ακροπόλ όλοι έχουν την ευκαιρία να δουν αυτή την παράσταση με πρωταγωνιστή στον ομώνυμο ρόλο τον Θανάση Τσαλταμπάση.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν ( 1889-1977 ) ήταν ο πρώτος μεγάλος σταρ του κινηματογράφου και για πολλούς ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης που πέρασε ποτέ από το χώρο του θεάματος και ειδικά τον κινηματογράφο. Πλέον, έχει περάσει στο υποσυνείδητο όλων μας η φιγούρα του και ας μην έχουν δει ούτε μια ταινία του κάποιοι. Όλοι αναγνωρίζουν τον αγαπημένο κινηματογραφικό Σαρλώ. Αλλά δεν θα αναλύσω το μέγεθος του Τσάπλιν εδώ.

Η παράσταση σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, ένας εκ των καλύτερων που έχουμε αυτή την στιγμή στο θέατρο, υπολογίζει στην νοσταλγία της τρίτης ηλικίας,  στους ενημερωμένους της μέσης ηλικίας, αλλά και στην περιέργεια των αρκετά νεότερων. Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες παραστάσεις που έχουν ως αντικείμενο μια εποχή ή ένα πρόσωπο ο θεατής χαμογελά με αυτό που του είναι οικείο, ξαφνιάζεται με ότι δεν γνώριζε και συγκινείται με ότι τον αγγίζει βαθιά.

Παρόλο που η παράσταση αφηγείται την ζωή του Τσάπλιν από τις ήμερες της 1ης φάσης της καριέρας του (δεκαετία του ’10) έως και το θάνατο του το ’77, κάτι δεν κολλάει, κάτι λείπει. Είναι λες και η παράσταση ασχολείται πιο πολύ στο να δείξει όσο πιο πολλές στιγμές του Τσάπλιν, έστω και επιφανειακά παρά να πάρει το χρόνο της σε αυτές που καθόρισαν τον χαρακτήρα του. Με λίγα λόγια η παράσταση συνολικά σε πρώτο επίπεδο σου αφήνει μια θετική γνώμη αλλά μετά από λίγο μένεις με μια άδεια ανάμνηση.

Ριψοκίνδυνη μεταμόρφωση;

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, που ως την τώρα πορεία του χαρακτηρίζεται ως ένα κωμικό υβρίδιο του Μπέζου/Φιλιππίδη, κάνει μια έντιμη προσπάθεια να αγγίξει την εικόνα που έχουμε για τον Τσάπλιν, αλλά όχι τον ίδιο τον Τσάπλιν. Ενώ εξωτερικά και στατικά στις αφίσες θυμίζει πολύ τον Τσάπλιν, δεν καταφέρνει να αγγίξει τα όρια μιας πραγματικά μεγάλης ερμηνείας όσο αβανταδόρικος και εάν είναι ο ρόλος. Οι εμβληματικές κινήσεις του Τσάρλι Τσάπλιν αλλά και κάποιες στιγμές του πως μίλαγε ή γέλαγε, βρίσκουν ταύτιση με τον Τσαλταμπάση ως ρόλο αλλά είναι ελάχιστες.

Την ίδια στιγμή η Μαρίνα Ψάλτη, ως μητέρα του Τσάπλιν στο έργο, για ακόμα μια φορά αποδεικνύει πόσο καλή ηθοποιός είναι με τις εναλλαγές της, αλλά και τις ματιές της. Άδικο για εκείνην αφού ένας ηθοποιός μόνος του δεν μπορεί να ανυψώσει ένα έργο παρά μερικές φορές βυθίζεται ο ίδιος ως ακούρδιστο όργανο σε μια συνολική μέτρια μπάντα.

Οσο για τον μέγιστο Γιώργο Κωνσταντίνου η παραφωνία είναι ότι καλείται να παίξει τον Χούβερ, τον διευθυντή του FBI που κυνήγησε άδικα και ανελέητα τον Τσάπλιν, σε κάποιες σκηνές που απλά υπενθυμίζουν ό,τι έγινε και αυτό παρά να δίνουν λόγο ύπαρξης στον ίδιο το ρόλο του Γιώργου Κωνσταντίνου.

Τον θιασο συμπληρωνουν οι Χρήστος Σπανός, Τζένη Θεωνά, Σωκράτης Πατσίκας και Β. Χαρίσης, Ε. Κουτσουβέρη, J.Rodi, Φ.Παπακώστας, M. Σχοινοπλοκάκη και Th.Kona.

Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού. Η μετάφραση του κειμένου από τον Αντώνη Γαλέο.

Η παράσταση «Τσάρλι Τσάπλιν» είναι μια καλή αλλά όχι άριστη προσπάθεια να αποτυπώσει κάποιος την ζωή του μεγάλου ηθοποιού. Λίγο άνευρη, χωρίς πολλές κωμικές στιγμές σε αντίθεση με τον ίδιο τον ήρωα που τιμά, αποτελεί μια καλή επιλογή για ένα κοινό που δεν έχει πολλές απαιτήσεις αλλά προτιμά να νοσταλγεί αυτά που ήδη ξέρει. Γιατί  όπως  πάντα  ένας  καλός θεατής, είναι ο θεατής με ενημέρωση.