Είδαμε το “Baby” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Γράφει ο Μάνος Δασκαλογιάννης

Λένε πως όταν γεννιέται ένα παιδί, οι γονείς που το έφεραν στο κόσμο ζουν πλέον τη ζωή τους μέσα απο αυτό,  καθώς στο κρίσιμο σταυροδρόμι της γέννησης και της διαιώνισης του είδους, αποκτούν ένα συνεχιστή της δικιάς τους ύπαρξης που σταδιακά δύει. Μια τέτοια μετάβαση δεν είναι πάντα εύκολη, και πολλοί γονείς δεν είναι έτοιμοι για την ανάληψη της βαρυσήμαντης υποχρέωσής τους. Όταν λοιπόν μια νεαρή γυναίκα με συγγραφικά απωθημένα και ένας μέθυσος τεμπέλης πατέρας, φέρνουν το νεογέννητο βρέφος τους από την κλινική, μαντεύουμε πως τα πράγματα μπορούν να πάρουν πολύ άσχημη τροπή. Και το “Baby” επιβεβαίωσε με καυστικό χιούμορ τις πιο μεγάλες μας ανησυχίες.

Το θεατρικό έργο που απολαύσαμε στην αίθουσα Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης γράφτηκε το 1982 από τον Christopher Durang, με  πρωτότυπο τίτλο «Baby with the Bathwater», και πρόκειται για μια μάυρη κωμωδία οριακών καταστάσεων, εξωφρενικών χαρακτήρων και γερής δόσης τρελαμένης καθημερινότητας. Ένα αποτυχημένο στη ζωή του ζευγάρι, ηΈλεν (Αθηνά Αλεξοπούλου) και ο Τζον (Χάρης Μπόσσινας) αποφασίζουν να επισφραγίσουν την καταστροφική τους σχέση μεγαλώνοντας ένα παιδί, αλλά παρουσιάζονται ανεπανάληπτα ανίκανοι μέχρι και στα πιο στοιχειώδη, εκκινώντας από το ότι δεν μπορούν να αποφασίσουν το φύλο του. Για την ακρίβεια, μέσα  σε μια σουρεάλ  διαπίστωση, φρονούν πως θά ήταν προσβλητικό να ελέγξουν το φύλο του, προτιμούν λοιπόν να ονοματίσουν το παιδί τους Νταίζυ, και η το γλέντι παράνοιας μόλις ξεκινά.

Μια από μηχανής θεού και αλλά “Μαίρυ Πόπινς” νταντά το ίδιο βράδυ θα εμφανιστεί στη σκηνή, γεμάτη προθυμία να στηρίξει το ζεύγος της καταστροφής, αλλά με παντελή έλλειψη γνώσης για το πώς πρέπει να φροντίσει κάποιος ένα ανυπεράσπιστο μωρό. Φωνές, γκροτέσκο τραγούδια, σεξουαλικά παιχνίδια, επίκαιρες αναφορές ( Game of thrones, Vice), τρελαμένα σκυλιά και άπονες δασκάλες συμπληρώνουν σιγά σιγά το παζλ της φόνευσης της ψυχής του μικρού παιδιού, που υπό το βάρος των πιέσεων εξωθείται ως την απόπειρα αυτοκτονίας, καθώς οι σκηνές τρέλας διαδέχονται η μία την άλλη, και καυτηριάζουν άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λίγοτερο επιτυχήμενα πολλά από τα πάθη της new age εποχής. Το παιδί είναι το επίκεντρο όλων, ως στόχος όμως εκτόνωσης της μιζέριας και της μικρότητας των περιφερειακών χαρακτήρων, είναι το εξιλαστήριο θύμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που προτιμά να συσσωρεύει στα παιδιά της τα δικά της αμαρτήματα, καταδικάζοντάς τα στη δυστυχισμένη ζωή που επέλεξαν οι ίδιοι να ζήσουν.

Γιατί η Νταίζυ, ή όπως αλλιώς ονομάζεται, αγόρι η κορίτσι, ετερόφυλο, ομοφυλόφιλο ή και τα δύο ή και τίποτα, είναι απλά ένα παιδί. Δεν έχει σημασία ο φυλετικός προσδιορισμός, δεν υπάρχει ανάγκη ετικετοποίησης κάθε ανθρώπινης ζωής, ή μάλλον όλοι οφείλουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.  Όπως αναφέρει η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Αναστασία Κουμίδου, η οποία έχει κάνει σπουδαία δουλειά καταφέρνοντας να μην ξεφύγει το έργο στα όρια της φάρσας «για τους παραπάνω λόγους επιλέξαμε να μιλήσουμε για το θέμα του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του φύλου, του αυτοκαθορισμού της ανθρώπινης υπόστασης ως κοινωνικού όντος με τους κώδικες της κωμωδίας, η οποία αποτελεί ένα είδος με άμεση επίδραση στον θεατή.” Όντως, δεν υπάρχει ίσως πιο αποτελεσματικό μέσο προβολής σε εμάς τους θεατές του αξιοσήμαντου μηνύματος που διαπερνά ολόκληρη την παράσταση: τα απαραίτητα εκπαιδευτικά εφόδια που πρέπει να παρέχονται απο γονείς,σχολείο, κοινωνία, είναι πρώτα απ’όλα μια ζεστή ανθρώπινη αγκαλιά γεμάτη κατανόηση και αποδοχή, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν λίγα μπροστά της.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Και η ευστοχία του μηνύματος αυτού, προβαλλόμενο μέσα από την εύρυθμη απόδοση των κωμικών στιγμών οφείλεται στον γεμάτο ζωντάνια θίασο της παράστασης, στελεχωμένο τόσο από νέους όσο και έμπειρους ηθοποιούς, που όμως όλοι μοιράζονται το ίδιο κέφι και σεβασμό για έργο και το κοινό. Μας χαρίζουν απλόχερα δυο ώρες γέλιου και προβληματισμού, χωρίς κανένας τους να υστερεί, ίσως μόνο οριακά να ξεχωρίζουν, η Ντέπυ Πάγκα στο ρόλο της Νταντάς και η Αθηνά Αλεξοπούλου στο ρόλο της Έλεν. Η δε μουσική ενορχήστρωση από τους Big Bad Wolf, είναι όμορφα συνδυασμένη με τις ανάγκες της παράστασης, επικουρώντας την σύνδεση των αυτοτελών θεατρικών πράξεων, κρατώντας τεταμένη την προσοχή μας στα δρώμενα.

Το “Baby” είναι μια παράσταση που έρχεται να ταράξει τα θεατρικά νερά της Αθήνας με έξυπνο χιούμορ, ερμηνευτικό ταλέντο, θεατρική ζωντάνια και επεξεργασμένο προβληματισμό για ζητήματα που βρίσκονται στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό, με γεγονότα όπως η δίκη του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου να κυριαρχούν στα ΜΜΕ. Συνοψίζοντας σε μια φράση, είναι μια ορθή σε όλα της κωμωδία μέσα σε μια καθόλου ορθή εποχή για ανθρώπους που δεν είναι ορθοί ή οχι, είναι μόνο άνθρωποι.