Συνέντευξη στην Εύα Φίλιου
Σπουδάσατε Ελληνική Φιλολογία, όμως τελικά σας κέρδισε η μουσική. Κάνοντας μια αναδρομή, τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη σύνθεση και το τραγούδι; Για την ακρίβεια αυτές οι σπουδές στη Φιλολογία έμειναν στη μέση κι αυτό γιατί αποφάσισα να επικεντρωθώ στη μουσική από νωρίς. Πρώτα το τραγούδι και μετά από χρόνια η σύνθεση. Η ίδια η καθημερινότητά μου, από το πρωί μέχρι το βράδυ περιείχε μουσική. Η σχέση με το πιάνο μου. Πιο πολύ μου άρεσε να παίζω δικά μου πράγματα παρά να μελετάω αυτά που μου έδινε η δασκάλα μου. Αργότερα σε μια ακρόαση με άκουσε η Γαλάνη και με πήρε κοντά της, η γνωριμία με το σπουδαίο παραγωγό Γιώργο Μακράκη… Όλα αυτά με ώθησαν να συνεχίσω επαγγελματικά. Το μόνο που ένιωθα και σκεφτόμουν συνειδητά, ήταν ότι στη ζωή μου ήθελα να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπώ περισσότερο.
Ποιους Έλληνες ή ξένους καλλιτέχνες θαυμάζετε και σας έχουν επηρεάσει γενικότερα στη ζωή σας; Οι Έλληνες είναι πολλοί και κάποιους θα αδικήσω. Παραδειγματικά μόνο να αναφέρω το Δημήτρη Λάγιο, τη Δήμητρα Γαλάνη.. Θα σταθώ στον Πολωνό συνθέτη Φρεντερίκ Σοπέν που ήταν όλη μου η εφηβεία.
Στις 30 Μαρτίου θα τραγουδήσετε live στο PassPort. Πείτε μας γι’ αυτήν την εμφάνιση. Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα; Θα παίξουμε τραγούδια από τη δουλειά μας με το στιχουργό Μάνο Σαγκρή, με τίτλο «Ανήλικο», που κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο και μαζί διασκευασμένα διάφορα αγαπημένα μας, από μια τρομερή μπάντα νέων μουσικών. Καφετζόπουλος (πιάνο), Ηλιού (κιθάρες), Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Πατσιώτης (κοντραμπάσο), Χωριανόπουλος (τύμπανα). Παράλληλα γίνονται ζωντανά από το Μάνο Σαγκρή, βιντεοπροβολές με τη σύγχρονη τεχνική του video mapping. Ξετυλίγεται, μέσα από τα τραγούδια, τα video art αλλα και τα voice over της Φιλαρέτης Κομνηνού και του Γρηγόρη Βαλτινού, μια ιστορία ενηλικίωσης.. Μουσικά πάντα μας αρέσει να μπερδεύουμε τους ήχους του κόσμου. Μια μπόσα νόβα συναντάει ένα ηπειρώτικο και ένα blues γίνεται λαϊκό τραγούδι. Οι ατμόσφαιρες παίζουν από την εσωτερική ερμηνεία μέχρι το διονυσιακό ξεφάντωμα. Όλα αυτά στο μυαλό και στον κόσμο του «Ανήλικου», στο δρόμο προς την ενηλικίωσή του.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Μάνο Σαγκρή; Μέσα από τη βαθιά μας φιλία. Μετά από τις αμέτρητες συζητήσεις μας. Στους πρώτους στίχους που μου έδωσε, είδα με έκπληξη ότι κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχονταν τα νοήματα όλων των συζητήσεων αυτών. Έτσι βάλαμε μπροστά..
Ο δίσκος σας με τίτλο ”Ανήλικο” που κυκλοφορεί, μιλά για την αναζήτηση της ταυτότητας του ανθρώπου και την ενηλικίωση. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του δίσκου; Η βασική έμπνευσή μας είναι ο τρόπος που αποτυπώνεται στον άνθρωπο το βίωμα της σύγχρονης πραγματικότητας. Μπορεί να είναι το δικό μας βίωμα. Μπορεί να παρατηρήσαμε του διπλανού. Η ψυχή πάντως όλων αισθανόμαστε ότι θέλει να σπάσει. Να πει τόσα πράγματα που καθημερινά χάνονται σε ένα «βουβό» κυνήγι άλλοτε πλουτισμού, άλλοτε επιβίωσης. Κάπως σα να προχωράμε όλοι με τα μάτια δεμένα.. Κι αυτή η δοκιμασία που περνάμε όλοι, έχει πολλές εκφράσεις. Μοναξιά, βία, καταπίεση, αλλά και ανάγκη για έρωτα, φως, ζωή. Έχει τόσο ενδιαφέρον η ζωή του καθενός γύρω μας που καθεμιά θα μπορούσε να αποτελεί μια ιστορία ολόκληρη.
Tελικά η ενηλικίωση είναι απόφαση συνειδητή; Η ενηλικίωση καθενός ξεχωριστά συμβαίνει θέλοντας και μη. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι το σύστημα που μας συνδέει όλους, παραμένει ανήλικο. Στο κομμάτι της συλλογικότητας είναι που είμαστε λίγο ανέτοιμοι ακόμα.
Θα σταθώ στο τραγούδι σας ”Οι αιρετικοί” που μάλιστα απέσπασε το Β’ βραβείο από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στους 4ους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού. Μάλιστα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η σκηνοθετική προσέγγιση του video clip. Πού αναφέρεται αυτό το τραγούδι; Ευχαριστούμε πολύ! Είναι αλήθεια ότι είναι κάπως δύσκολο εμείς οι ίδιοι να προσδιορίσουμε την αναφορά των τραγουδιών μας.. γι’ αυτό ίσως καλύτερο είναι να μιλάνε οι στίχοι. Από τη μία λέει: «μένω απ’ έξω, στη ράχη μου βαδίζω, δε συμβαδίζω» ή «έχω παράθυρο κλειστό, ψάχνω το κύμα το σκαστό να λιώσει ο βράχος μες στου ανθρώπου το μυαλό» κι από την άλλη: «κι έχω ένα όνειρο κρυφό, μ’ ένα ποδήλατο σπαστό να βγω στο δρόμο και με τον κόσμο να ενωθώ».
”Στα σώματά μας τα μικρά ίσα που χώραγε η καρδιά. Αυτό θα πει “παιδί”. Σχολιάστε μας αυτούς τους στίχους και γενικότερα το τραγούδι ”Παιδί”. Το κομμάτι της ανηλικότητας που προσωπικά εύχομαι να μένει αναλλοίωτο όσο μεγαλώνουμε. Το τραγούδι δεν αναπολεί τη χαμένη παιδικότητα. Πιο πολύ «ψάχνει» το πού μπορεί να βρίσκεται αυτό το πολυπόθητο «παιδί» σήμερα. Πάντως αυτό το τραγούδι είναι κι ένα προσωπικό μου παιχνίδι. Έφτιαξα μια πολύ απλή μελωδία για στίχους που σε άλλη περίπτωση ίσως ήθελαν μια άλλη μουσική δραματικότητα. Όμως δε σου κρύβω ότι περνάω καλά με τις αντιστίξεις.
Πολλοί, κυρίως νέοι, ερμηνευτές επιλέγουν να συμμετάσχουν σε talent shows γιατί η προβολή στην τηλεόραση προσφέρει κάποια αναγνωρισιμότητα. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό το θέμα; Εγώ βλέπω τρομερά ταλέντα εκεί μέσα. Όμως νομίζω ότι όλο αυτό μένει στείρο. Κι όχι τόσο γιατί μετά το τέλος των εκπομπών, η μουσική βιομηχανία δεν προλαβαίνει να αφομοιώσει όλα αυτά τα ταλέντα. Περισσότερο, γιατί τελικά αυτό που «φωτίζεται» είναι το άτομο και όχι το έργο. Άρα, πάλι όλα προσωποκεντρικά. Η ίδια ματαιοδοξία για να φανούμε κι όχι για να παράξουμε αληθινό τραγούδι. Από την άλλη όλα αυτά τα τηλεοπτικά show, όσο πιο «σπουδαίο», ή «κέντρο του σύμπαντος» κάνουν οποιονδήποτε διαγωνιζόμενο να αισθάνεται, τόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον αποπροσανατολίζουν, του αδρανοποιούν την καθαρή καλλιτεχνική του ανάγκη για προσωπικό «ψάξιμο» ή κατάθεση έργου.
Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια; Tι να περιμένουμε στο μέλλον; Τα σχέδια και οι επιθυμίες μας είναι συναυλίες με το «Ανήλικο». Τετάρτη 28 Μαρτίου παίζουμε στο Φεστιβάλ «Η πόλη γιορτάζει» στην Πτολεμαΐδα, Παρασκευή 30 Μαρτίου έχουμε τη συναυλία μας στο PassPort Κεραμεικός στην Αθήνα και 21 Απριλίου στο Ναύπλιο. Και συνεχίζουμε!