«Ενα άλμπουμ τη φορά» | Ακούσαμε το νέο άλμπουμ του Μιχάλη Χατζηγιάννη «Ερωτας αγκάθι»

Γράφει ο Γιώργος Κυριάκος

Επέστρεψε;(!)

Σε μια περίοδο περίπου 20 χρόνων, που στην μουσική παραγωγή σχεδόν τα πάντα έχουν επηρεαστεί από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ο ίδιος επιλέγει να διαφοροποιηθεί και να αφήσει στην άκρη τις κλασσικές του φόρμες. Αυτό φαίνεται τόσο από το υλικό όσο και από τους συντελεστές που επέλεξε. Πρόκειται για «καθαρή» παραγωγή που εστιάζει στα αληθινά όργανα, στοχεύοντας περισσότερο στην τεχνοτροπία των μουσικών και λιγότερο στα εικονικά όργανα. Επίσης, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον, σε επίπεδο στούντιο η φωνή του, μου θύμισε τον παλιό Χατζηγιάννη. Βέβαια τα περισσότερα τραγούδια έχουν περιορισμένες φωνητικές εκτάσεις για να καλυφθούν κάποιες αδυναμίες του ερμηνευτή.

Ως προς τους στίχους, υπάρχουν ορισμένα σημεία που θυμίζουν την Ελεάνα Βραχάλη. Για παράδειγμα, «Σε ποιόν να πω το σ αγαπώ» vs «Αυτά που θα λεγα σε σένα». Μπορεί οι συνθέσεις να μην ήταν τόσο εντυπωσιακές και οι ενορχηστρώσεις, ενώ είναι πλούσιες, να χαρακτηρίζονται αδιάφορες, υπάρχουν όμως σημεία στον δίσκο που ίσως αξίζει να σταθεί κανείς, για παράδειγμα το τραγούδι «Σαϊτιά» που θύμισε ευχάριστα μια σύγχρονη εκδοχή παλιών τραγουδιών, όπως εκείνα των Μάνου Λοΐζου – Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Ο Χατζηγιάννης, ίσως δεν γύρισε ΑΚΟΜΑ… αλλά ίσως άρχισε να ξανά δημιουργεί τα φτερά του από άλλο υλικό και όχι από κερί. Πάντως, έχει δρόμο ακόμη.

Μια γνώμη από έναν μουσικό παραγωγό που είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και ασχολείται με την μουσική εξαιτίας του.