Συνέντευξη στον Λάζαρο Αντωνιάδη
Κε Σοφολόγη, για λίγες παραστάσεις ξανά στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο Αθήναιον με το βραβευμένο έργο «Το Πεπρωμένο που ονομάζεται Κλοτίλδη» από το Bob Theater Festival το 2016. Τι έχετε αποκομίσει; Μιλήστε μας για την παράσταση. Η παράσταση μας ξεκίνησε ως μια συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ και καθόλου δε σκεφτόμασταν το καλοκαίρι του 2016 ότι θα φτάσει μέχρι εδώ. Όλο αυτό ξεκίνησε ως μια ανάγκη μας με την Αμαλία να φτιάξουμε μια παράσταση που να θέλουμε καταρχάς εμείς οι ίδιοι να παίζουμε. Αυτό λοιπόν μας οδήγησε μέχρι εδώ, μετά από 2 χρόνια παραστάσεων στην Αθήνα, ταξίδια στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Πτολεμαΐδα, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τις Σέρρες και τώρα αισίως επιστρέφουμε στην πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη! Από όλη την εμπειρία το κέρδος και τα μαθήματα είναι πολλαπλά θα έλεγα. Καταρχάς ασχοληθήκαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας με την διασκευή μυθιστορήματος, τη σκηνοθεσία, την παραγωγή του θεάτρου και άλλα πολλά μονοπάτια στα οποία μπήκαμε και βγαίνουμε σχεδόν αλώβητοι αλλά καθόλου ίδιοι. Το να μην παίζεις απλά κάποιο ρόλο σε μια παράσταση αλλά να έχεις τη συνολική ευθύνη ενός πράγματος είναι φυσικά τεράστια ευθύνη που μέσα της κρύβει την απόλυτη ελευθερία, την οποία εάν μπορέσεις να διαχειριστείς, τότε η βαλίτσα σου γεμίζει με πολύ χρήσιμα εργαλεία για το θέατρο και τη ζωή γενικότερα.
Στο έργο παρακολουθούμε έναν – κάτι σαν – έρωτα, κι ίσως με εμμονή και πεισματικά για την κατάκτηση του άλλου. Παρότι, έχει γραφτεί το ’42. Βλέπουμε ότι ο τρόπος που χειρίζονται οι ρόλοι τις καταστάσεις δεν είναι δα και τόσο απόμακρος από τη σημερινή πραγματικότητα. Ο έρωτας πως μπορεί να γίνει πεπρωμένο; Αν ο έρωτας δεν είναι το πεπρωμένο του ανθρώπου, τότε τι είναι; Και δε μιλάω για γάμο παιδιά και σκυλιά, αλλά για τον έρωτα ως γενεσιουργό δύναμη που μπορεί να κινήσει ακόμα και τους πιο ογκώδεις βράχους. Γι’ αυτό πιστεύω ότι παρατηρήσατε κι εσείς τις ομοιότητες στους χειρισμούς των δυο ηρώων της παράστασης μας με αυτούς που κάνουμε όλοι σήμερα. Επειδή ο έρωτας παραμένει πάντα μυστήριο απέναντι στο οποίο μπαίνουμε όλοι κάθε φορά τυφλοί, γυμνοί, αδαείς μόνοι, και μάλλον αυτό είναι κάτι οικουμενικό και διαχρονικό γι’ αυτό και η λογοτεχνία και η ποίηση ασχολείται ακόμα με αυτό το θέμα και απάντηση δεν έχουμε βρει. Και μακάρι να μη βρούμε και ποτέ!
Έχετε αποφοιτήσει από την Δραματική σχολή του ΚΘΒΕ το 2011. Ποια η απόφαση να εγκατασταθείτε μόνιμα στην Αθήνα; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη με το όνειρο της υποκριτικής από πολύ μικρός. Οπότε ο στόχος μου απέναντι σε αυτό ήταν αρκετά καθαρός. Μετά από ένα μικρό πέρασμα δύο μηνών από τις Οικονομικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο και μια αποτυχία στις εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου, έδωσα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και, αισιώς, πέρασα! Το να κατέβω στην Αθήνα ήταν κάπως μονόδρομος. Αγαπώ βαθιά τη Θεσσαλονίκη αλλά έζησα 23 χρόνια εδώ και είχα μεγάλη ανάγκη πέραν της εύρεσης εργασίας που θα μπορούσα να το έχω κι εδώ, την ανεξαρτησία και την εμπειρία της μεγαλούπολης. Κάθε φορά που κατέβαινα στην Αθήνα με γοήτευε αυτό το υπέροχο χάος της. Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να ζω στη φασαρία οπότε ως προς αυτό με την κυρία Αθήνα, ταιριάξαμε γάντι.
Είναι μεγάλο δίλλημα για έναν νέο ηθοποιό το ερώτημα: Δράμα ή Κωμωδία; Για μένα να σας πω την αλήθεια αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί καν δίλημμα. Ένα πράγμα που με ενοχλούσε στη δραματική σχολή αλλά και στη δουλειά καμιά φορά είναι οι ταμπέλες στους ανθρώπους. Δε μπορεί η τέχνη να είναι μονόδρομος. Και δε μπορεί κατά τη γνώμη μου ένας ηθοποιός να περιορίζει τον εαυτό του μόνο σε μια κατεύθυνση. Σαφώς και ο καθένας μας έχει την ευκολία του προς κάποιο είδος, ή απολαμβάνει κάποιο άλλο περισσότερο, αλλά πιστεύω πως αν έχεις αποφασίσει με απολυτότητα το είδος που θα παίζεις τότε κλείνεις την πόρτα στο αναπάντεχο και το αδύνατο που θεωρώ ότι είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο αυτής της δουλειάς. Αν ήθελα να έχω σιγουριά για το τι θα παίζω ή πως θα είναι η αυριανή μου μέρα, τότε μάλλον θα έπρεπε να διαλέξω κάποιο άλλο επάγγελμα.
Πόσο εύκολο είναι να σπάσει την εικόνα του ένας ηθοποιός παίζοντας σε μία κωμωδία καταστάσεων; Βρισκόμαστε σε μια εποχή που θαρρώ πως τα προβλήματα όλων μας είναι τόσα πολλά που το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σκέφτεται κανείς είναι η εικόνα του. Βλέπω την εικόνα μου στον καθρέφτη καθημερινά και σε γενικές γραμμές τα βρίσκουμε, από κει και πέρα την εικόνα μου σαν ηθοποιό τη βλέπω μέσα από τα μάτια του συμπαίκτη μου, των κοντινών φίλων μου και του κοινού. Και γενικά αν μετά από αυτόν τον απολογισμό μπορώ και κοιμάμαι ήρεμα τότε μάλλον τα πάμε καλά για τώρα. Οπότε γενικά πιστεύω πως όσο εύκολο είναι να δεις τον εαυτό σου να παίζει δράμα, τόσο εύκολο είναι να τον δεις να παίζει και σε μια κωμωδία καταστάσεων, όπως η Κλοτίλδη.
Υπάρχουν ρόλοι που έχετε ονειρευτεί; Ονειρεύομαι συχνά ανθρώπους, καταστάσεις, ταξίδια, μουσικές, να τρέχω και να μη μπορώ να μιλήσω.. Ρόλους δεν έχω ονειρευτεί ιδιαίτερα. Έχω ονειρευτεί συνεργασίες. Για παράδειγμα, με την Αμαλία συναντηθήκαμε το 2012 στην πρώτη μας δουλειά και έκτοτε δεν ξαναβρεθήκαμε επί σκηνής. Βρισκόμασταν ως φίλοι βέβαια και η χημεία που είχαμε ήταν πηγαία και βαθιά συμπληρωματική. Αυτή λοιπόν ήταν μια συνεργασία που ήθελα πολύ να κάνω και τελικά μας δόθηκε η ευκαιρία! Τώρα, αν διαβάσω ένα έργο και δω τον εαυτό μου μέσα σε κάποιο ρόλο, καλύτερα να στρωθώ στη δουλειά να το πραγματοποιήσω, παρά να κάτσω και να το ονειρεύομαι.
Τα επόμενα σχέδια σας; Προς το παρόν έχουμε άλλες 3 παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, έπειτα λέμε να κάνουμε Πάσχα σαν άνθρωποι και μετά ταξιδεύουμε στα Γιάννενα στις 17 και 18 Απριλίου στο Καμπέρειο Θέατρο του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, και στο Βόλο στις 24 και 25 Απριλίου στο Lab Art. Για το καλοκαίρι δεν έχω επαγγελματικά σχέδια οπότε αν με θέλετε για κάποια δουλειά, μη διστάσετε να με ενοχλήσετε. Υπάρχουν πολλές σκέψεις για την επόμενη χρονιά, τις οποίες αν καταφέρω και τις βάλω σε μια σειρά, τότε ελπίζω να έχουμε έναν πολύ δημιουργικό χειμώνα!