«Το Τέλος της Πείνας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και είναι το ποδαρικό σας στο χώρο της λογοτεχνίας. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με τη μυθιστοριογραφία; Άρχισα να γράφω το 2011. Κάποια διηγήματά μου δημοσιεύθηκαν σε sites και blogs λογοτεχνικού περιεχομένου. Αποφάσισα να παρακολουθήσω το σεμινάριο δημιουργικής γραφής για διήγημα του Ανδρέα Μήτσου στο Ε.ΚΕ.ΒΙ. ενώ παράλληλα άρχισα να γράφω πιο εντατικά. Το πρώτο μου μυθιστόρημα υπάρχει στο συρτάρι, δε θα ήθελα να εκδοθεί. Το «Τέλος της Πείνας» ξεκίνησα να το γράφω ως διήγημα το 2014 αλλά σύντομα κατάλαβα ότι ήθελα να πω περισσότερα γι’ αυτή την ιστορία κι έτσι αφοσιώθηκα. Όταν ολοκληρώθηκε η συγγραφή του, αποφάσισα να ψάξω για εκδοτικό.
Λίγες παραπάνω πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου θα ήταν πολύ βοηθητικές. Για τι πρέπει να προετοιμαστούν οι αναγνώστες; Είναι η ιστορία της Έμμα και του Σαν. Η Έμμα, άνεργη και εσωστρεφής, αναζητά χρήματα για να απεξαρτηθεί από τους γονείς και τους φίλους της. Καλεί στο σπίτι της τον παλιατζή Σαν και του προτείνει να του πουλήσει τον σπλήνα της. Εκείνος δέχεται και μια σειρά από παράδοξες συναλλαγές ξεκινά ανάμεσα τους. Η Έμμα του πουλά όργανα του κορμιού της και την αλληλογραφία της με τον Λ.Ρ., έναν νεκρό εραστή από το παρελθόν της.
Η ιστορία της Έμμα και του Σαν φαντάζει σουρεαλιστική αν μη τι άλλο. Τι κρύβεται πίσω από την αλληγορία της εμπορίας οργάνων και περιττών δοντιών; Μια προσπάθεια να μιλήσω για το πώς δινόμαστε αλλά και πώς δεχόμαστε τον άλλον όταν αναπτύσσουμε προσωπικές σχέσεις. Αυτό αφορά προφανώς και την σάρκα μας αλλά και την προσωπικότητα μας, τον ψυχισμό μας, τα συναισθήματα μας.
Μέσα από μία ευρεία γκάμα θεμάτων, ποια θα ορίζατε ως εκείνα που σας εμπνέουν περισσότερο; Εκτός από θέματα μπορούν να είναι και γεγονότα, συμβάντα, ακόμα και ιστορίες. Η αγωνία του πώς ορίζω τον εαυτό μου σε σχέση με το περιβάλλον μου∙ με τον όρο περιβάλλον εννοώ και τους ανθρώπους αλλά και τις κοινωνικές συνθήκες. Ναι, υπάρχουν γεγονότα που μου έχουν κινήσει το ενδιαφέρον όπως η αληθινή ιστορία ενός Αμερικανού που στην κυριολεξία «άνοιξε η γη και τον κατάπιε» ενώ κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού του και το πτώμα του χάθηκε στα έγκατα και δε βρέθηκε ποτέ. Όμως η ιστορία είναι πάντα η αφορμή για να πεις κάτι άλλο, κάτι ίσως πολύ απλό όπως ότι η σχέση με τους γονείς σου θα σε βασανίζει για μια ζωή.
Μετά από αρκετό καιρό στο χώρο των ΜΜΕ αποφασίσατε να στραφείτε προς τη συγγραφή. Από την παραστατική καταγραφή της πραγματικότητας ουσιαστικά περνάμε σε ένα άλλο στάδιο, πιο αφηρημένο και καλλιτεχνικό. Είναι τα όρια ανάμεσα στις δύο αυτές ενασχολήσεις τόσο αυστηρά όσο θεωρούνται; Δεν ξέρω αν θεωρούνται αυστηρά τα όρια που διαχωρίζουν τη δημοσιογραφία από τη λογοτεχνία ξέρω όμως ότι υπάρχουν και καλώς υπάρχουν. Από την άλλη, στην Popaganda έχουμε την ελευθερία ο καθένας μας να εκφράζει το προσωπικό του στιλ γραφής, την δημοσιογραφική του ταυτότητα πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο που ορίζει την αισθητική και την ιδεολογία του site. Όμως άλλο λογοτεχνία, άλλο δημοσιογραφία. Υπάρχει το κοινό στοιχείο της γραφής μεν αλλά στη λογοτεχνία προσπαθούμε να αποτυπώσουμε την προσωπική μας οπτική για τον κόσμο. Στη δημοσιογραφία δεν είναι αυτός ο ρόλος μας.
Τελικά γράφουμε για να εκφράσουμε αυτά που δε καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε λεκτικά ή για να δημιουργήσουμε παράλληλα σύμπαντα – καταφύγια από την περιρρέουσα καφρίλα; Γράφω για να εκφράσω την προσωπική μου οπτική για τον κόσμο, με τον τρόπο που θεωρώ ότι μου ταιριάζει καλύτερα. Αν το κείμενο μου καταφέρει να ταράξει κάποιον, με την έννοια της συν-κίνησης, να τον κάνει να σκεφτεί ακόμη και να ενοχληθεί, τότε νομίζω ότι κάτι πέτυχα. Θεωρώ, και το λέω και ως αναγνώστρια, ότι το βιβλίο στην ουσία ξεκινά μετά την τελευταία σελίδα.
Είμαι φανατική αναγνώστρια των «Γκομενικών», οπότε μόλις διάβασα για το λογοτεχνικό ντεμπούτο το μυαλό μου πήγε στη συγκεκριμένη στήλη. Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μετουσιώσετε όλη τη γκομενική σοφία σε ένα «μεγάλο ερωτικό μυθιστόρημα»; Δεν νιώθω ότι κατέχω καμιά «γκομενική σοφία». Επιπλέον, η στήλη έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν είναι προσπάθεια λογοτεχνικής γραφής. Απολαμβάνω να τη γράφω και χαίρομαι όταν μου μιλούν γι’ αυτή.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Λίνα; Ιδέα δεν έχω.
Η Λίνα Ρόκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στο τμήμα “Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού” του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην popaganda.gr. Το τέλος της πείνας είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει.