Ο Χρήστος Διαμαντούδης μιλά για τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΚΘΒΕ, της Μαρκίας Λιάπη

Γράφουν Λάζαρος Αντωνιάδης, Μαρκία Λιάπη

Ο Χρήστος Διαμαντούδης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και σπουδαστής στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Ο ρόλος του Λίαμ είναι ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του ηθοποιού σε συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Με το Κρατικό όμως δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται, αφού όντας ως σπουδαστής συμμετείχε στο «Τρίτο Στεφάνι», του Κώστα Ταχτσή, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου και στο «Αγγέλα», του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Ενώ, συμμετείχε επίσης στα πλαίσια του φεστιβάλ Φιλίππων για δύο χρονιές με τις παραστάσεις «Οιδίπους Τύραννος – Χορικά», του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα – Μιχάλη Σιώνα και  «Εκκλησιάζουσες», του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.

Λίγο πριν την πρεμιέρα (14 Απριλίου) των «Ορφανών» στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, η Μαρκία Λιάπη συνάντησε τον νεαρό ηθοποιό και συζήτησαν για τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο.

Κύριε Διαμαντούδη, είστε ένας νέος ηθοποιός, που βγαίνετε τώρα, για πρώτη φορά πιο ενεργά, όχι απλώς στη σκηνή του θεάτρου αλλά και στην επαγγελματική σκηνή. Τι αισθήματα σας προκαλεί το θέατρο ως ένας χώρος επαγγελματικής σταδιοδρομίας; Τα αισθήματα που μου προκαλεί ποικίλουν. Σίγουρα νιώθω χαρά και ευτυχία διότι πιστεύω πως είμαι από τους τυχερούς που, σε αυτούς τους περίεργους καιρούς, εργάζονται πάνω σε αυτό που έχουν σπουδάσει και που πραγματικά θέλουν να κάνουν σαν επάγγελμα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που μπορεί να έχει το κάθε επάγγελμα, διότι πιστεύω πως πουθενά δεν είναι όλα ονειρικά. Ακόμα, το θέατρο ως χώρος επαγγελματικής σταδιοδρομίας με εξιτάρει διότι θεωρώ πως είναι ένας χώρος που έχει δρόμους που μπορούν να σε οδηγήσουν προς άπειρες κατευθύνσεις και αυτές με την σειρά τους να σου προσφέρουν στιγμές κάθε είδους, είτε θετικές είτε αρνητικές. Τέλος δεν σας κρύβω πως μου προκαλεί και ένα αίσθημα φόβου και αβεβαιότητας.

Παράλληλα με τις σπουδές σας στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος σπουδάζεται στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτή την απόφαση; Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση αυτή προέκυψε. Το θεάτρο ήταν μια αγάπη που είχα από μικρή ηλικία μαζί με τον αθλητισμό οπότε μετά τις πανελλήνιες, το Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ήταν από τις πρώτες επιλογές. Αφού λοιπόν είχα εξασφαλίσει την θέση μου εκεί λόγω βαθμού, αποφάσισα, μετά την παρότρυνση δύο πολύ σημαντικών ανθρώπων για έμενα, να δώσω και στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση (Τα ορφανά, σκην. Τάκης Τζαμαργιάς) στην οποία πρωταγωνιστείτε και για τον χαρακτήρα τον οποίο ερμηνεύετε, τον Λίαμ. Η παράσταση αυτή θεωρώ πως θέτει διλήμματα, προβληματισμούς και φωτίζει σκοτεινά σημεία για πράγματα που θεωρούμε δεδομένα ή μη,  όχι όμως γενικά και αορίστως άλλα σε σχέση με καταστάσεις που συμβαίνουν σε εμάς ή δίπλα μας, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Είναι μια παράσταση για την οποία έχουμε δουλέψει όλοι πάρα πολύ και το κάθε μέλος της ομάδας έχει βάλει το προσωπικό του λιθαράκι για να χτιστεί το αυτό το οικοδόμημα της παράστασης και νιώθω πραγματικά πολύ τυχερός και ευγνώμων που συμμετέχω σε αυτή την παράσταση. Σχετικά με τον χαρακτήρα του Λίαμ τώρα, θεωρώ ότι είναι ένας πραγματικά πολυσύνθετος χαρακτήρας με πολλές εκφάνσεις που δεν μπορείς να τον περιορίσεις και να επιλέξεις ένα στοιχείο του διότι είναι όλα μαζί, φωτίζεις ένα σημείο και δίπλα ξεπροβάλλουν άλλα δέκα, είναι όπως είπαμε και με τον κύριο Τζαμαργιά ένας ρόλος αχινός, από τη άλλη αυτή είναι και η ομορφιά του. Είναι ένας χαρακτήρας που εκτός από το παραβατικό στοιχείο έχει μια τρομερή αγάπη για την οικογένεια και φορτίζεται έντονα συναισθηματικά είτε θετικά είτε αρνητικά.

Τί σας συναρπάζει και τι σας προβληματίζει όσον αφορά την αναπαράσταση ενός παραβατικού χαρακτήρα, όπως του Λίαμ, στη σκηνή; Με συναρπάζει ο τρόπος σκέψης αυτού του χαρακτήρα, η πληθώρα δυνατοτήτων τόσο στις κινήσεις όσο και στην εναλλαγή διαθέσεων, αλλά και η ποικιλία σωματικών επιπέδων από τα οποία περνάει στην πορεία της παράστασης. Από την άλλη αυτό που με προβληματίζει είναι το πώς όλα τα παραπάνω οφείλουν να γίνουν με μια ακρίβεια ώστε να μην οδηγηθεί η μορφή του χαρακτήρα να είναι κάτι γενικό και θολό. Κάτι που επίσης με προβληματίζει είναι ότι στην προσπάθεια αυτής της αναπαράσταστης είναι ότι δεν χρειάζεται να αναδειχθεί απλά το παραβατικό στοιχείο αλλά και η καλή, η τρυφερή πλευρά αυτού του χαρακτήρα και η αγάπη που τρέφει για την οικογένεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πάνω από όλα είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει και βιώνει κάποια πράγματα και οδηγείται στο να κάνει και κάποια πράγματα.

Στα Ορφανά, ο Ντένις Κέλλυ θέλει να μιλήσει για το ρατσισμό και τη βία που κρύβεται όχι απλώς μέσα σε όλους αλλά μεγαλώνει σιγά σιγά μέσα μας ενώ μπορεί να υποστηρίζουμε και να πράττουμε το αντίθετο. Είμαστε έρμαια των ψευδαισθήσεων μας για τον εαυτό μας και την ηθική μας; Όχι δεν νομίζω πως είμαστε έρμαια των ψευδαισθήσεων για τον εαυτό μας και την ηθική μας. Αυτό που νομίζω είναι πως είναι δύσκολο πολλές φορές αυτό που υποστηρίζουμε στα λόγια να το κάνουμε πάντα πράξη και πως είναι ακόμα πιο δύσκολο να ορίσουμε το τι είναι ο «εαυτός μας» , το τι είναι «ηθική»  για τον καθένα, ποιά είναι τα όρια της ηθικής και τι είναι ηθικό κάτω από ορισμένες περιστάσεις, άλλωστε αυτό είναι και ένα από τα μεγάλα ζητήματα που θέτει και το έργο.

Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει αποκαλυπτικά για την εικόνα της ανθρώπινης κοινωνίας και ίσως να την βοηθήσει να αλλάξει; Ναι, πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να το κάνει αυτό. Μάλιστα θεωρώ πως το έργο αυτό αλλά και η παράσταση προσπαθούν να αποκαλύψουν, όπως λέτε, το πώς λειτουργεί μια κοινωνία και για τις ευθύνες που έχει η κοινωνία. Βέβαια αυτά αποκαλύπτονται μέσω της διερεύνησης της μικρογραφίας της κοινωνίας, που είναι οι οικογένεια.

Κλείνοντας, τί σημαίνει δημιουργία για εσάς σήμερα; Δημιουργία για έμενα σήμερα, με την ελάχιστη εμπειρία που έχω σε αυτό τον χώρο, σημαίνει «επικοινωνία». Όταν δηλαδή οι καλλιτέχνες είτε ως μονάδα είτε ως ομάδα καταφέρνουν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με τους θεατές-κοινό. Να τους πουν μια ιστορία και να συγκινηθούν, να προβληματιστούν, να ξεφύγουν. Δημιουργία για μένα είναι ένα ρήγμα στην καθημερινότητα όπου διαστέλλεται ο χώρος και ο χρόνος, έστω και αν αυτό συμβεί για ένα δευτερόλεπτο.