Δραματική, 2017
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α. | Έγχρωμο | Διάρκεια: 149′
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Πρωταγωνιστούν: Μπράιαν Κράνστον, Στιβ Καρέλ, Λόρενς Φίσμπερν
Μια φορά κι έναν καιρό
Τρεις φίλοι, που υπηρέτησαν μαζί στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώνονται ξανά για μια τελευταία μακάβρια αποστολή. Να μεταφέρουν τη σορό του γιου του ενός, ο οποίος πέθανε στον πόλεμο του Ιράκ, στην πόλη όπου έμενε, προκειμένου να ταφεί.
Πριν το μελόδραμα
Διαβάζεις τέτοιες υποθέσεις και ελπίζεις πως επιτέλους θα δεις μια ταινία που ασκεί σκληρή κριτική στο Αμέρικα. Χαχαχα! Αφού γελάσαμε με το αστειάκι, πάμε να δούμε το νέο πόνημα του ανθρωποκεντρικού σκηνοθέτη Richard Linklater. Ο άνθρωπος που απολαμβάνει τόσο πολύ το “μπλα μπλα” και το παιχνίδι με το χρόνο (βλέπε τριλογία before και boyhood) αυτή την φορά καταπιάνεται με ένα τριπλό θέμα-αγκάθι (Αμερική-Στρατός-Πόλεμος) και προσπαθεί να ξύσει πληγές, να βγάλει αίμα για να επέλθει η κάθαρση. Κάπου το πράγμα χάνεται όμως.
Αρχικά τα μοτίβα road movie και ανδρική φιλία είναι τόσο χιλιοκινηματογραφημένα που από μόνα τους αποτελούν ένα βαρετό φόντο στο φιλμ. Σ αυτό το κομμάτι δεν υπάρχει ανανέωση αλλά αντιθέτως ακολουθεί πιστά την πεπατημένη. Θα μου πεις, θέλει να δώσει βάση στη μνήμη, στα τραύματα πολέμου ασκώντας κριτική παράλληλα στην σύγχρονη Αμερική που έχει παραμυθιάσει τα στρατευμένα παιδιά της….Όλο αυτό όμως πλανάται στον αέρα, πάνω από την τελείως άνευρη και επίπεδη αφήγηση, που σου προκαλεί αρκετά χασμουρήματα, και το σενάριο που θέλει τόσο απεγνωσμένα να στριμώξει “αντρικούς” διαλόγους, κάφρικα αστεία, μεγάλες σιωπές, μελοδραματικές ατάκες και μη ξεχνάμε και την κριτική στο Αμέρικα.
Ε, όχι! Καταντά ανισόρροπη σ αυτά που θέλει να πει και να δείξει. Συναισθηματικά το χάνει και το κερδίζει κάποιες στιγμές σε μελό εκδοχή ενώ χρησιμοποιώντας μόνο σκληροπυρηνικές ατάκες δεν ανοίγεις πληγές, απλά γδέρνεις επιφανειακά το δέρμα.
Και τι μένει; Η απολαυστική πρωταγωνιστική τριάδα. Ο Steve Carell ερμηνεύει άψογα τον πιο καλογραμμένο αλλά συγχρόνως πιο απαιτητικό χαρακτήρα του φιλμ και ακολουθούν οι Bryan Cranston και Laurence Fishburne που απολαμβάνουν τους μανιεροχαρακτήρες που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν και περνάν καλά. Το σενάριο πάσχει αλλά τουλάχιστον σου δίνει κάποιες στιγμές γέλιου και κανα δυο ωραίες σκηνές που σου δείχνουν πως θα έπρεπε να είναι ολόκληρη η ταινία.
με λίγα λόγια
Εδώ έπεσε σε λούμπα ο Linklater. Δεν είναι το σινεμά που τον αντιπροσωπεύει και ίσως το έκανε λόγω συμβολαίου. Όπως και να ‘χει βλέπεται. Η ταινία όμως θα θελε να είναι κάτι ξεχωριστό αλλά περιορίζεται τελικώς στην κυριακάτικη μεσημεριανή προβολή.