Κε Καρασαββίδη, επιστρέφετε στη Θεσσαλονίκη με την Λολίτα κλείνοντας οριστικά τον κύκλο των παραστάσεων ή θα υπάρξει συνέχεια; Η Θεσσαλονίκη είναι μια αγαπημένη πόλη και με μεγάλη χαρά, αφού και το κοινό σχεδόν το απαίτησε, επιστρέψαμε, αυτή τη φορά στο θέατρο «Αθήναιον». Αυτή τη στιγμή, κατά πάσα πιθανότητα η «Lolita Reversed» θεωρητικά κλείνει τον κύκλο της με τις παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη. Αλλά επειδή τα όμορφα θεατρικά ταξίδια πολλές φορές επιμένουν, δεν μπορώ να αποκλείσω να ταξιδέψουμε με την παράσταση και σε άλλες πόλεις.
Ποιό πιστεύετε πως είναι αυτό το δραματουργικό χαρακτηριστικό που ακούμπησε το θεατή, αλλά και τον αναγνώστη. Το γεγονός πως δεν προσπαθήσαμε απλώς να παραστήσουμε θεατρικά τη γνωστή ιστορία, αλλά πως δοκιμάσαμε να την γράψουμε από την αρχή, σε ένα ολοκαίνουριο κείμενο, να την κάνουμε ακόμη ποιητικότερη, να την μεταφέρουμε στο σήμερα και να την μπολιάσουμε με άλλες δυο παράλληλες κι αλληλένδετες ιστορίες. Στην πραγματικότητα στην παράσταση εκτός από την βασική ηρωΐδα, εμφανίζονται άλλες δυο προβολές της Λολίτας.
Η Λολίτα είναι πάντα σύγχρονη, ακόμα κι αν τα όρια της κάθεεποχής διαφέρουν; Αν την εποχή που γραφτηκε ήταν σοκαριστικό, τώραδεν παραμένει το ίδιο για τον θεατή; Θεωρώντας πως η Λολίτα πέρα από το προφανές, δηλαδή την παράνομη
σχέση μεταξύ του μεσήλικα και του ανήλικου νυμφιδίου, εκφράζει κάτι πολύ βαθύτερο, τα πάθη στα οποία γινόμαστε σκλάβοι και τα απωθημένα που ποτέ δεν σταμάτησαν να μας βασανίζουν, προφανώς
παραμένει και πάντα θα είναι σύγχρονη. Το σοκαριστικό εν
προκειμένω, δεν είναι η ύπαρξη μιας παιδεραστικής συμπεριφοράς αλλά κυρίως το γεγονός πως όλοι μας, σε οποιοδήποτε θέμα μας
ταλαιπωρεί, σε οποιαδήποτε σκέψη κι αν κάνουμε, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν τολμάμε καν να ξεστομίσουμε.
Για ποιο λόγο αλήθεια ασχοληθήκατε με το συγκεκριμένο θέμα; Δεν θα έλεγα πως ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Πάντα η «Λολίτα» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ ήταν ένα αγαπημένο μυθιστόρημα και ποτέ δεν εστίασα στην παρανομία
και την ανηθικότητα του πράγματος αλλά κυρίως στο λόγο που αυτό το
μυθιστόρημα θεωρείται αναφανδόν ένα από τα καλύτερα του 20ου αιώνα, δηλαδή στην απίστευτα καλογραμμένη ποιητική του γλώσσα, στην εικονοπλασία που είναι κειμενικά διάχυτη και στην σοκαριστική εναλλαγή σοκαριστικών και χιουμοριστικών εικόνων. Και γι’ αυτό το λόγο ανέλαβα να δοκιμαστώ με τη δημιουργία μιας ολοκαίνουριας εκδοχής της Λολίτας.
Οι ρόλοι μέσα σας είναι απόλυτα διαχωρισμένοι ή δουλεύετε παράλληλα με το κείμενο και το σκηνοθετικό εύρημα; Στις περισσότερες παραστάσεις μου αναλαμβάνω και την ολοκληρωτική συγγραφή του έργου, είτε πρόκειται για μια εντελώς καινούρια ιδέα
είτε για την επαναγραφή ενός έργου εμπνευσμένο από ένα άλλο. Αντιλαμβάνομαι το θέατρο ως ολότητα και άρα συνήθως αναλαμβάνω τον διττό ρόλο του συγγραφέα-σκηνοθέτη. Συνολικά, η δουλειά μου είναι να βγει το αποτέλεσμα της παράστασης όπως ακριβώς το ονειρεύομαι και άρα θέλω να έχω την εποπτεία και την καθοδήγηση των πάντων, είτε αυτό εμπίπτει στην σκηνοθεσία και την καθοδήγηση των ηθοποιών είτε στην συγγραφή του κειμένου.
Στην αρνητική κριτική πως αντιδράτε; Υπάρχουν κριτικές που σας έχουν ενοχλήσει; Προφανώς έχω δεχτεί αρνητικές κριτικές, πολλές φορές μάλιστα με έχουν κατηγορήσει για επίδειξη σκηνοθεσίας, για ελιτίστικο κείμενο, ακόμη και για πειραματισμό είτε λεκτικό είτε σκηνοθετικό ακραίου βαθμού. Είναι υπέροχο το γεγονός πως ο καθένας από το κοινό αντιλαμβάνεται διαφορετικά την παράσταση κι αυτή, αν θέλετε, θεωρώ πως είναι κι η πεμπτουσία της τέχνης, να τσιμπά το αισθητικό κριτήριο του καθενός και να του δημιουργεί διαφορετικά και συχνά αντικρουόμενα συναισθήματα.
Η συγκυρία μπορεί να παιξει ρόλο σε μία αρνητική κριτική; Αν δηλαδή ένα έργο δεν μπορεί με ευκολία να περάσει στο κοινό την κατάλληλή χρονική περίοδο. Δεν νομίζω πως αυτό οφείλεται στην συγκυρία ή στην καταλληλότητα της χρονικής περιόδου, αλλά κυρίως έγκειται στο γεγονός πως δεν είναι όλες οι παραστάσεις ίδιες. Ασχολούμαι πολύ με το ποιητικό θέατρο και την πειραματική σκηνοθεσία γιατί βαθιά πιστεύω πως, ως νέα γενιά, μπορούμε να προχωρήσουμε το θέατρο ένα βήμα μπροστά. Χρησιμοποιώ την επιθετική ποιητική φόρμα στο κείμενο, αυξημένης λεκτικής δυσκολίας, αλλά αυτό είναι κάτι που θεωρώ όμορφο. Δεν γίνεται με σκοπό, ασφαλώς, την επίδειξη, ούτε θεωρώ πως εμπίπτει σε βερμπαλισμό. Είναι ένα θέατρο που θεωρώ υπέροχο.
Τελευταία όλο και πιο συχνά ανεβαίνουν έργα σημαντικών
δραματουργών από την κλασικό ρεπερτόριο, αλλά παράλληλα και τη σχολή του θεάτρου του παραλόγου. Πως μπορούν να τοποθετηθούν στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Εξ ορισμού η ελληνική πραγματικότητα είναι παράλογη και δυσνόητη, αλλά προσωπικά θεωρώ πως τα κρυμμένα νοήματα των μεγάλων κειμένων και δη εκείνων που σφίζουν η υφέρπουσα παραλογικότητα έχουν απείρως μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ρεαλιστική απεικόνιση μιας ιστορίας. Κι αυτή μου η άποψη είναι κοινή και σε ό,τι αφορά την κειμενική προσέγγιση και τη σκηνοθετική οπτική.
Τα έπομενα σχέδια σας; Υπάρχουν αρκετά πράγματα που έχω στο μυαλό μου για την επόμενη σεζόν αλλά, προς το παρόν, πέρα από τη Λολίτα, με την δημιουργική ομάδα που έχουμε κάνει αυτήν την παράσταση καθώς και «Τα Τέσσερα Κοριτσάκια» έχουμε αναλάβει την οργάνωση και την επιμέλεια ενός μεγάλου θεατρικού φεστιβάλ στην Αθήνα, του «Adapt Festival», που θα πραγματοποιηθεί από τις 20 Ιουνίου έως την 1 Ιουλίου και θα λάβει χώρα στο θέατρο «Tempus Verum – Εν Αθήναις».