“Δέκα Ύποπτοι για Φόνο”, του Παναγιώτη Κριτσάκη

Μυστηρίου, 2017
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο | Έγχρωμο | Διάρκεια: 115′
Σκηνοθεσία: Ζιλ Πακέ- Μπρενέρ
Πρωταγωνιστούν: Γκλεν Κλόουζ, Τέρενς Σταμπ, Μαξ Αϊρονς, Στέφανι Μαρτίνι, Τζούλιαν Σαντ, Τζίλιαν Αντερσον, Κρίστινα Χέντρικς

Μια φορά κι έναν καιρό

Τα γνωστά! Πλούσιος ο οποίος ζει σε μια έπαυλη, που άνετα φαίνεται από το φεγγάρι, δολοφονείται και ο ντετέκτιβ Charles Hayward (αν περιμένατε τον Πουαρό, λάθος περιμένατε) προσκαλείται από ένα μέλος της παρανοϊκής οικογένειας προκειμένου να λύσει το μυστήριο.

ύποπτες αράχνες στο λοξό σπίτι
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τολμώ να πω πως λατρεύω Agatha Christie αλλά η καημένη δεν έχει δει προκοπή στη μεγάλη οθόνη. Τα τελευταία χρόνια είναι ξανά στο κινηματογραφικό προσκήνιο, με τελευταίο “ανέβασμα” το “crooked house” ή όπως έχει μεταγλωττιστεί “δέκα ύποπτοι για φόνο” ή όπως κυκλοφορεί στα ελληνικά βιβλιοπωλεία “η σοφίτα με τις αράχνες” (για ποιο λόγο έχει τόσους ανόμοιους τίτλους δεν γνωρίζω). Είναι από τα λιγότερα γνωστά βιβλία της, η ίδια είχε δηλώσει πως είναι το αγαπημένο της, δεν πρωταγωνιστούν οι διάσημοι χάρτινοι ντετέκτιβ (Πουαρό και Μις Μαρπλ) και το τέλος είναι πραγματικά σκληρό.

Η συγκεκριμένη μεταφορά στο λευκό πανί δεν είναι άσχημη. Η μουντή φωτογραφία, τα αυστηρά κουστούμια και τα βλέμματα παγωμάρας δημιουργούν την κατάλληλη γοητεία και ατμόσφαιρα που σε καταπίνει αργά για να σε ξαφνιάσει με το τέλος, που είναι και το δυνατότερο χαρτί της ταινίας. Μη πτοείστε που δεν θα δείτε το γνωστό μουστάκι, ο γιος του Jeremy Irons, Max είναι αξιοπρεπέστατος στο ρόλο του ανώριμου και αρχάριου ντετέκτιβ  Τσαρλς που όσο προχωράει η ώρα χάνει το μυαλό του. Όμως αυτή που κλέβει την παράσταση είναι κλασικά η Glenn Close. H αριστοκρατική της κίνηση , το συμπονετικό βλέμμα και η αυστηρή ερμηνεία της σχηματίζουν έναν χαρακτήρα που ξεπήδησε από τις σελίδες του βιβλίου. Αφήστε που ο σκηνοθέτης την είχε έρωτα, αλλιώς δεν εξηγούνται τα τόσα καθαρά πλάνα κάθε φορά που εμφανίζεται και το κεντρικό καδράρισμά της.

Το υπόλοιπο όμως καστ μοιάζει να υπερ-προσπαθεί και σ αυτό φταίει μάλλον ο σκηνοθέτης. Υπερβολική βρετανική προφορά που ώρες ώρες σε εκνευρίζει, απόλυτα χορογραφημένη κίνηση σώματος που νομίζεις πως είναι μαριονέτες και οι περισσότερες ερμηνείες  άκρως σχηματικές. Το μεγαλύτερο όμως αρνητικό της ταινίας είναι η έλλειψη δημιουργικής μουσικής επένδυσης, το score που λέμε. Σε μια ταινία μυστηρίου είναι το Α και το Ω οι νότες που θα ντύσουν τη κάθε σκηνή ξεχωριστά. Μια ιδανική μουσική δεν δημιουργεί μόνο ατμόσφαιρα αλλά συνεπαίρνει τον θεατή καθώς του εμφυτεύει τη σωστή δόση αγωνίας και τρόμου.

με λίγα λόγια

Μια καλοστημένη ταινία μυστηρίου, με όλους τους αγαπημένους χαρακτήρες της Agatha Christie να παρελαύνουν από την οθόνη, ένα απρόσμενο τέλος που λίγοι το ξέρουν  και όλο αυτό να έχει “λουστεί” με άρωμα βρετανικής κουλτούρας. Κλασικά σκηνοθετημένο αλλά το θεωρώ καλύτερο από την τελευταίο σκηνοθετικό πόνημα του Kenneth Branagh (“Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”) καθώς εκεί φαίνονται μόνο τα λεφτά που έριξε η παραγωγή και τίποτα περισσότερο.