Είδαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη στη Μονή Λαζαριστών, του Παναγιώτη Κριτσάκη

Η Μονή Λαζαριστών γεμίζει κόσμο (κυρίως καθήμενο εφόσον η παραγωγή φρόντισε να γεμίσει τον χώρο καρέκλες παντού λες και θα ακούσουμε την κρατική ορχήστρα) και παρακαλώντας για άλλη μια φορά (έχω καταντήσει γραφικός) τον καιρό για ανομβρία.

21:25, ο Μίλτος Πασχαλίδης με την κιθάρα του βγαίνει στη σκηνή και η εκκίνηση της συναυλίας γίνεται με το τραγούδι “στις ξερολιθιές” από τον τελευταίο του υπέροχο δίσκο “τραγούδια που ζουνε λαθραία”. Τη συνέχεια θα την χαρακτήριζα ανατρεπτική καθώς δυνατά τραγούδια (“ακροβάτης”, “ξημερώματα”, “κακές συνήθειες”) ακούγονται στο πρώτο μέρος του προγράμματος ενώ στο διάλειμμα του Μίλτου, το μικρόφωνο αναλαμβάνει η Νίκη Γρανά. Γλυκιά παρουσία, συμπαθητική φωνή αλλά σίγουρα λάθος ρεπερτόριο. Για ποιο λόγο ακριβώς ερμήνευσε η ίδια τις “κακές κουβέντες” δεν το κατάλαβα.

Δεύτερο μέρος και ο Μίλτος Πασχαλίδης μας τραγουδάει για τον αγαπημένο του δίσκο, όπως μας εξομολογήθηκε, τις “Περσείδες”. Άρα θα ακολουθήσουν, λέω εγώ, “τα τραγούδια που ζουνε λαθραία”, δίσκος που υποτίθεται ήταν η αφορμή για την καλοκαιρινή του περιοδεία. Αντί αυτού, μας πηγαίνει στο πρώτο medley τραγουδιών και έρχεται ακόμα ένα μικρό διάλειμμα το όποιο γεμίζει πάλι η Νίκη Γρανά (εκείνη την ώρα προσπαθώ να θυμηθώ αν το όνομά της ήταν γραμμένο ευκρινώς στην αφίσα, γιατί μέχρι το τέλος θα έχει ερμηνεύσει 6 κομμάτια). Αυτή τη φορά ακούμε για κάποιον ανεξήγητο λόγο τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και έτσι μεταβαίνουμε στη τρίτη πράξη.

Ήδη έχουμε αντιληφθεί πως το πρόγραμμα από ανατρεπτικό έχει γίνει αλλοπρόσαλλο. Τραγούδια που δεν έχουν λόγο στο πρόγραμμα και στη συνέχεια το γνωστό και μη εξαιρετέο medley αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο, έπειτα “καπηλειό” και “το παραμύθι με λυπημένο τέλος” σφραγίζει το πρόγραμμα της βραδιάς. Στο encore τα συνηθισμένα: ένα συνονθύλευμα πολλών ρεφρέν λες και έχει αναλάβει τα ηνία ένας dj σε εντεχνάδικο.

Η συναυλία τελείωσε και η γεύση που άφησε ήταν πικρή. Δεν ακούστηκαν τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο, με εξαίρεση τις “ξερολιθιές” (που τις ακούσαμε και δύο φορές λες και είμαστε σε συναυλία του Χατζηγιάννη) και το “κιφ”. Αυτή την φορά ο Πασχαλίδης ενέταξε στο πρόγραμμα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών τα οποία δεν έδεναν στο σύνολο, με αποτέλεσμα η δική του δισκογραφία να πάει περίπατο. Επίσης τα επιτυχημένα μπλεξίματα στα τραγούδια κάποια στιγμή θα πρέπει να ανανεωθούν ενώ τα άπειρα medley σίγουρα κουράζουν και δεν ευχαριστούν τον ακροατή.

Ικανός τραγουδοποιός, εξαίρετος ερμηνευτής αλλά αυτό που ακούσαμε δεν είχε λογική. Δεν γίνεται το κοινό να ζητάει τραγούδια από έναν δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε και να αγνοείται επιδεικτικά. Φεύγουμε από τον συναυλιακό χώρο, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και από το ράδιο ακούγεται “εγώ είμαι εδώ και μη μου σκας, Κλόουν θα γίνω να γελάς”… τελικά τα τραγούδια ηχογραφούνται για να ακούγονται από το ηχείο του ραδιοφώνου. Κρίμα!