Η Παυλίνα Βουλγαράκη παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας της κατάφερε να αναδειχτεί και να αναδείξει μία καινούργια γενιά που επανέρχεται για να ισορροπήσει τις λεπτές γραμμές του έντεχνου τραγουδιού και της ποπ διάθεσης. Τραγούδια γραμμένα από την γυναικεία τρυφερότητα που σε ανάλογες περιπτώσεις θα ήταν δυσεύρετη.
Η τραγουδοποιός μιλά για τα τραγούδια της, τις εμπειρίες της πάνω στην αντίληψη του ανδροκρατούμενου χώρου και κλείνει το μάτι στη διαφορετικότητα. Αναρωτιέται και αμφισβητεί. Θα επιθυμούσε μάλιστα να απαλλαγούμε από κάθε στερεοτυπική ιδέα. Ένας σύγχρονος άνθρωπος άλλωστε αυτό δεν αποζητά;
Το τελευταίο σας άλμπουμ τιτλοφορείται Μωβ καληνύχτες και το προηγούμενο Λαβύρινθοι. Προβάλλετε κατά κάποιο τρόπο την απομόνωση, τη θλίψη, την εσωτερικότητα και τη μοναχικότητα. Είναι στοιχεία του χαρακτήρα σας ή ένας επιλεγμένος ρόλος της εποχής στην οποία ζούμε; Τα τραγούδια μου λένε πολύ περισσότερα πράγματα για εμένα από όσα θα μπορούσα να πω εγώ ποτέ. Είναι ο χαρακτήρας μου κι η μέχρι τώρα ζωή μου καταγεγραμμένη σαν σε ημερολόγιο.
Επιλέγετε όμως να έχετε και τον πλήρη έλεγχο στα τραγούδια που ερμηνεύετε, αφού είναι κυρίως δικά σας δημιουργήματα. Είναι ένα είδος ασφάλειας; Τραγούδια σαν τα δικά μου είναι το σκοτάδι που γίνεται φως . Μια τόσο απαραίτητη διεργασία για εμένα που δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς να την μοιραστώ. Αυτός είναι ο κύριος λόγος, δεν είναι τόσο θέμα ελέγχου όσο συνέπειας απέναντι στον εαυτό μου.
Όταν έρχονται στον δρόμο μου τραγούδια άλλων που ταυτίζονται απόλυτα με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου αισθάνομαι κι εγώ απόλυτα ικανή να τα ερμηνεύσω. Όπως ο Άγριος Τσακωμός του Σταμάτη Μορφονιού στον πρώτο μου δίσκο ή το Μόνο στα παραμύθια του Παναγιώτη Καλατζόπουλου στον δεύτερο δίσκο.
Η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία μεγαλώσατε. Τι μπορεί να προσφέρει μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα; Είναι εύκολο για μία γυναίκα τραγουδοποιό να μπορέσει να σπάσει το φράγμα της πατριαρχικής κουλτούρας; Γιατί ως επί το πλείστων είναι ανδροκρατούμενος ο χώρος αυτός της δημιουργίας; Κάθε τόπος προσφέρει αντίστοιχα ερεθίσματα. Η Αθήνα έχει την ιστορία της η οποία γίνεται αντιληπτή ακόμα κι ενεργειακά. Είναι γεμάτη παραστάσεις , θεατρικές , μουσικές. Έχει έντονη νυχτερινή ζωή . Επίσης ως μεγαλούπολη ενώνει διαφορετικούς πολιτισμούς.
Μέχρι και την δεκαετία του 1950 η ιστορία της τέχνης που γνωρίζαμε ήταν φτιαγμένη από άντρες. Αν το σκεφτείς είναι αστείο και θλιβερό .
Το 1989 διάβαζα ότι μια ομάδα γυναικών μέτρησαν τα έργα τέχνης γυναικών που υπήρχαν στο MET στον κλάδο της μοντέρνας τέχνης κι ήταν λιγότερα από το 5% ενώ το 85% των γυμνών πορτραίτων απεικόνιζαν γυναίκες. Παρ’ όλ’ αυτά θεωρώ ότι γίνονται αγώνες συνέχεια. Και πρωτοβουλίες όπως αυτή του φεστιβάλ. Οι γυναίκες που ασχολούνται με την τέχνη δεν κρύβονται σε σχέση με αυτό το θέμα και πολύ συχνά λειτουργούν ως πρότυπα παρακινώντας τους νεότερους να τολμήσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να αποδεχτούμε το διαφορετικό. Τα δικά μου πρότυπα τουλάχιστον είναι ακριβώς τέτοιες γυναίκες και μ έναν τρόπο νιώθω ότι θαυμάζοντας τες καλλιεργείται μέσα μου η ανάγκη να κάνω το ίδιο.
Έχετε δηλώσει ότι γράφετε τραγούδια για να μην ξεχνάτε να θυμάστε. Αν δεν ήταν τραγούδια, τι θα ήταν; Ημερολόγιο. Ζωγραφιές , κολάζ . Πράγματα που ήδη κάνω δηλαδή.
Για πρώτη φορά παρουσιάζεται το Φεστιβάλ ισότητας φύλων. Τι καινούργιο πιστεύετε πως μπορεί να προσφέρει ένα Φεστιβάλ σαν αυτό; Εύχομαι κάποτε η ισότητα των φύλων να είναι τόσο αυτονόητη που δεν θα συζητιέται καν. Μέχρι τότε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είναι πολύ σημαντικές. Για εμένα η τέχνη είναι όπλο. Μαχόμαστε μέσω αυτής υπέρ της ελευθερίας, της ισότητας, του δικαιώματος μας να είμαστε ο εαυτός μας. Το κάνουμε έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας ξεχωριστά και με τον τρόπο του. Αυτό το φεστιβάλ μας δίνει όμως την ευκαιρία να ενωθούμε απέναντι σε αυτό.
Ενώ, βλέπουμε καθημερινά μια εντός εισαγωγικών αποδοχή στη διαφορετικότητα, ως κοινωνία μήπως κοιτάμε επιφανειακά τις κοινωνικές ανισότητες; Είναι θετικό ότι σε γενικές γραμμές υπάρχει μια αποδοχή. Σε μεγαλύτερες πόλεις κυρίως , είναι πια και λίγο ταμπού να πεις ανοιχτά ότι δεν αποδέχεσαι την ισότητα των φύλων για παράδειγμα ή την ομοφυλοφιλία. Είναι μια αρχή, παρ’ όλ’ αυτά είμαστε πολύ μακριά από την ουσιαστική αποδοχή, κατανόηση κι εμπιστοσύνη.
Μου φαίνεται αδιανόητο μια γυναίκα να έχει ένα όνειρο κι η κουλτούρα του τόπου η της οικογένειας της ή της οικογένειας του άντρα της να μην της δίνει την δυνατότητα να το ακολουθήσει. Μου φαίνεται αδιανόητο να αγαπιούνται δυο άνθρωποι ή να θέλουν να κάνουν έρωτα και να φοβούνται επειδή κάποιος δεν τους αφήνει. Είναι από τα πράγματα που με θυμώνουν και δεν αντέχω.
Αν ήταν στο χέρι σας, ν’ αλλάξετε κάτι από την ιδιοτροπία της κοινωνίας, ποιο θα ήταν αυτό; Δεν είναι στο χέρι μου να αλλάξω κανέναν. Την αλλαγή πρέπει να την κάνει ο καθένας μας στον εαυτό του και μέσα από αυτήν ίσως αλλάξει ο κόσμος. Παρ’ όλ’ αυτά θα ήθελα να διαλύσω κάθε μορφή στερεότυπου κι αυθεντίας. Θα ήθελα απαλλαγούμε από την στερεοτυπική ιδέα του κοινωνικά αξιοσέβαστου ανθρώπου. Να ζούμε το παρόν χωρίς να επιζητούμε από αυτό τίποτα.
Την Παρασκευή 29 Ιουνίου, η Παυλίνα Βουλγαράκη ζωντανά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων στο Θέατρο Βράχων. Είσοδος ελεύθερη.