Είδαμε τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη από το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου

Κείμενο: Γιώργος Αλεξόπουλος (Alexop_g@hotmail.com)

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τι περιμένει ο σύγχρονος θεατής να συναντήσει παρακολουθώντας ένα αρχαίο δράμα και εν προκειμένω μία κωμωδία;

Η κωμωδία του 5ου αιώνα π.Χ. αποτελούσε ακόμη έναν, αν όχι τον βασικό, τρόπο διαπαιδαγώγησης του αθηναϊκού κοινού με έναν πιο εύθυμο και λυρικό τρόπο και όχι μόνο τη δημιουργία ενός εύθυμου κλίματος. Ο Αριστοφάνης βέβαια με τους Βατράχους προσπαθεί να αφυπνίσει τους σύγχρονους του τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο παιδείας. Κάθε κωμωδία κρύβει έναν πολιτικό μοχλό, ένα πολιτικό μήνυμα που έπρεπε να γίνει αντιληπτό από τους θεατές. Ωστόσο το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται επίσης ξεκάθαρα τον ρόλο της ποίησης και της παιδείας στην κλασική Αθήνα. Αυτό το θέμα αν μη τι άλλο απασχολεί τους ανθρώπους του θεάτρου καθώς και κάθε θίασο που επιχειρεί να ανεβάσει ένα κλασικό έργο. Το ερώτημα που έθεσα στην αρχή είναι το διακύβευμα κάθε παράστασης. Ο σύγχρονος θεατής προσπαθεί να βρει τη σύνδεση με το σήμερα, τη σύνδεση που αποδεικνύει ακόμη μια φορά πως ο Αριστοφάνης είναι επίκαιρος, πιο επίκαιρος από ποτέ σε μια δημοκρατία που αντιμετωπίζει προβλήματα όπως η Αθήνα την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου.

Αυτό επιχείρησε να πραγματώσει ο θίασος του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου με πολλά υποσχόμενα πρόσωπα σε πρωταγωνιστικό ρόλο: Λάκης Λαζόπουλος (Ξανθίας-Ευριπίδης), Σοφία Φιλιππίδου (Διόνυσος), Δημήτρης Πιατάς (Ηρακλής, Αίακος) και ο Αντώνης Καφετζόπουλος (Αισχύλος) υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Κώστα Φιλιππόγλου και μετάφραση Γιώργου Μπλάνα. Ο καθένας από τη δική του σκοπιά κατάφεραν να αποδώσουν την αριστοφανική κωμωδία χωρίς να ιεροσυλήσουν πάνω στο κείμενο, δίνοντας βέβαια στοιχεία του σύγχρονου δημιουργώντας έτσι την απαραίτητη γέφυρα. Η Σοφία Φιλιππίδου, αναντίρρητα ταλαντούχα, αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη έχοντας ένα ρόλο πολυσχιδή,που απαιτεί αρκετή μελέτη και προσπάθεια για να τον αποδώσεις στο επιθυμητό επίπεδο. Ο Λάκης Λαζόπουλος, εξίσου διαβασμένος στην αριστοφανική κωμωδία απέδωσε με όχι και τόσο επιτυχή τρόπο τον Ξανθία καθώς θύμιζε σε πολλά σημεία τον χαρακτήρα του γύφτου στο Τσαντίρι, εν αντιθέσει με τον ρόλο του Ευριπίδη, τον οποίο απέδωσε χαρισματικά. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος προσέγγισε τον έτερο τραγικό ποιητή δίνοντας στην ερμηνεία του ένα ύφος πιο μπλαζέ, κάτι το οποίο έγειρε πολλά ερωτηματικά. Τέλος, ο Δημήτρης Πιατας στάθηκε στο ύψος του αν και οι ρόλοι που υπηρέτησε ήταν αρκετά μικροί ώστε να δείξει το κάτι παραπάνω.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυστυχώς παραφωνία σε όλο το εγχείρημα αποτέλεσε ο Χορός, ο οποίος χάθηκε ανάμεσα στην ερμηνεία των πρωταγωνιστών και στα εκπληκτικά σκηνικά. Είτε ως βάτραχοι είτε ως μύστες, ακόμη και στην παράβαση δεν έδωσαν αυτό που όλοι περιμένουμε από τον Χορό στη κωμωδία.

Ωστόσο, η ευρηματικότητα τόσο του σκηνοθέτη όσο και του σκηνογράφου έδωσαν στην παράσταση μία άλλη διάσταση. Ο Τέλης Καρανάνος μαζί με την Αλεξάνδρα Σιάφκου (σκηνικά-κουστούμια) έφεραν αναμφισβήτητα τις πύλες του Άδη επί σκηνής. Καταπακτές, αυτοσχέδια βάρκα και η πύλη πάνω σε έναν τεχνητό ολόμαυρο βράχο καθώς και τα κουστούμια των πρωταγωνιστών και του Χορού μετέτρεψαν τη σκηνή σε έναν επίγειο Κάτω Κόσμο. Τέλος, το εύρημα του ξυλοδαρμού του Διονύσου πίσω από το λευκό σεντόνι παρέπεμπε στο θέατρο σκιών δίνοντας μία νότα γνώριμη και κωμική σε όλους.

Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει αυτό το καλοκαίρι σε κωμωδία; Σίγουρα όχι. Είναι όμως μία φιλότιμη προσπάθεια απόδοσης αυτού του έργου.