Μια στιγμή στη μέρα: Ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος διαβάζει Καβάφη

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον, από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984

*Γράφτηκε τον Νοέμβριο του 1910. Τον Ιούνιο του 1907 ο Καβάφης είχε γράψει ένα ιστοριογενές ποίημα, εν μέρει εμπνευσμένο από τον Σαίξπηρ, με τίτλο «Το τέλος του Αντώνιου», που έμεινε ανέκδοτο  ως το 1968. (Γ.Π. Σαββίδης)