«Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου στο θέατρο Σταθμός

Ελένη Στεργίου, Θύμιος Κούκιος @ Γιάννης Πουλημένος
Κείμενο: Σταμάτης Παρασκευάς
stamatakosvs@gmail.com

“Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.“
[Κώστας Καρυωτάκης]

Μια παράσταση-ωδή στην προσωπική ματαίωση δύο ανθρώπων στον έρωτα. Αλλά όχι μόνο. Μια παράσταση-ωδή στην ματαίωση των αστικών ιδανικών των ανθρώπων για τον έρωτα και τα άλλα τα όνειρα, τα πιο “υλικά”. Μάλλον όχι στην ματαίωση. Εκεί που επικεντρωνόμαστε πολύ έντονα είναι στην ίδια την απαρχή, την απόρριψη των δύο ηρώων.

Ο “Καραφλομπέκατσος” – Θύμιος Κούκιος (στη θέση του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη)- απορρίπτεται στην καρδιά της μέσης ηλικίας και προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή στην καρδιά της πρωτεύουσας. Κι όσο την εξυμνεί αυτή την νέα ζωή, άλλο τόσο ξεγυμνώνεται συναισθηματικά, ψυχικά και… σωματικά! Ένας άνθρωπος που αυτο-ματαιώνεται. Ένας άνθρωπος που πιστεύει πως πάει να κάνει όλα αυτά που θα γούσταρε να κάνει, με χιούμορ, με ένταση, αλλά η σκιά της πρώην γυναίκας του είναι παντού και κυρίως στο απέναντι παράθυρο της γειτονικής πολυκατοικίας.

Η “Σπυριδούλα” – Ελένη Στεργίου– είναι ένα κείμενο με πολλές στρώσεις ανάγνωσης κι ερμηνείας. Είναι η σωματοποίηση της ζήλειας, το alter-ego του μικρού αγοριού που απορρίπτεται ερωτικά από τον φίλο του στρατιωτικού πατέρα του κι ερωμένου του, είναι το ίδιο το μικρό αγόρι, είναι ολάκερη η ενσάρκωση όλων αυτών που όλοι μας λέμε και θέμε να κάνουμε μετά από έναν χωρισμό, απόρριψη, ματαίωση: ν’ αλλάξουμε τα πάντα μας -ακόμη και το σώμα μας, φορέα του (ερωτικού) πάθους μας (για έναν άνθρωπο).

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το σκηνικό λιτό (ξεκινά με έναν μπιντέ και ένα σκηνικό που θυμίζει τουαλέτα στο νέο σπίτι του Καραφλομπέκατσου Δημήτρη Αραόλη κι ύστερα τα όρθια παραβάν πέφτουν στο έδαφος κι αποκαλύπτουν σκηνικά από τη ζωή της Σπυριδούλας), υποστηρικτικό στις ερμηνείες των ηθοποιών, μια κι εκεί -δικαίως- στηρίχτηκε η απόδοση των μοιρών των ηρώων των δύο ιστοριών της Λένας Κιτσοπούλου. Ένας ρέων λόγος, άλλες φορές σαν χείμαρρος κι άλλες φορές σα μικρό ρυάκι, με νεο-λογισμούς που δε σε ξένιζαν, παρηχήσεις, οι οποίες είναι κι αυτές που καθηλώνουν κατά την παράσταση, καθώς παρατηρείς το σύμπαν που χτίζουν οι λέξεις που μοιάζουν μεταξύ τους, που δε σημαίνουν το ίδιο, ίσως σημαίνουν και κάτι διαφορετικό, αλλά όλες μαζί μιλάνε για το ίδιο πράγμα ή αποτελούν μια μετάβαση από αυτό που λεγόταν σε αυτό που θα λεχθεί. Οι παρηχήσεις, όταν φτάνεις από μια λέξη που έλεγες σε μιαν άλλη λέξη, μεταπηδώντας από ένα θέμα στο άλλο “αρμονικά”, είναι τόσο δηλωτικές της μετάβασης που προσπάθησαν να κάνουν οι ήρωες στις ζωές τους.

Ο σκηνοθέτης, Κωνσταντίνος Μάρκελλος, έχτισε με την ομάδα This Famous Tiny Circus theater group μια βαθειά ανθρωποκεντρική παράσταση. Κι οι άνθρωποι στην παράσταση είναι προσωρινοί. Έχουν μιαν αγωνία μεγαλύτερη από κάθε άλλο συναίσθημα, γιατί βρίσκονται σ’ έναν αγώνα, αλλά και με έναν ελάχιστα μικρό πόθο ότι δε θα διαρκέσει για πολύ. Ποιο; Ο χωρισμός, η αλλαγή, η θλίψη, η ζωή;

Ο πιο εξωστρεφής Καραφλομπέκατσος κρεμιέται από το ένα χέρι του έξω από τα κάγκελα του νέου του σπιτιού, ενώ η πιο εσωστρεφής Σπυριδούλα αυτοκτονεί. Είναι λύση ο θάνατος; Είναι απάντηση ο θάνατος ή μια ερώτηση; Οι ήρωες ρωτάνε στη σκηνή, απορούν. Είναι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής κι αυτό δηλώνεται ξεκάθαρα στην παράσταση. Όσο κι αν ξενίζει η ωμότητά τους ή η εμφάνισή τους ή η τόσο υπερβολική καψούρα τους σε μια εποχή που μοιάζει να έχει στραγγίξει από πάθος, τους ήρωες αυτούς πάνω στη σκηνή τους “πονάμε”, μάς μιλούν -κι αυτό είναι κάτι που σε κερδίζει, μια και μοιάζει σαν να είναι ταυτόχρονα σε σόου κι απευθύνονται σ’ εσένα τον ίδιο.

Ο ρυθμός καταιγιστικός, αν και σαφώς το να “κουρδίσεις” έναν ηθοποιό είναι ευκολότερο από το να το κάνεις με έναν μεγαλύτερο θίασο. Ωστόσο, αν έλειπε το κούρδισμα σίγουρα θα μιλούσαμε για μιαν άνευρη πολυλογία ανθρώπων που μονολογούν.

Η παράσταση παίζεται για 2η σεζόν. Είναι μια must see πρόταση γι’ αυτούς που πλέον ζουν λίγο μετά από μια έντονη περίοδο αλλαγών, όπου θ’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους όταν ακόμη ήταν μέσα στην καρδιά των αλλαγών. Η χρήση μουσικής -και τραγουδιού- είναι ένα “τρυπάνι” να φτάσουμε ως την πηγή της οργής των ηρώων. Ο φωτισμός είναι επαρκής για τη σκηνή και τα σώματα και τα μοτίβα για τις εναλλαγές των συναισθηματικών φάσεων των ηθοποιών, αλλά δεν φτάνει ποτέ ως τη στιγμή που άρχισαν όλα: η αλήθεια πάνω στη σκηνή είναι η αλήθεια των ανθρώπων που βλέπουμε πάνω στη σκηνή κι αυτή είναι πάντα η μία όψη. Οι άλλοι υπάρχουν μέσα από τις αφηγήσεις τους. Και τελικά οι αφηγήσεις πάνω στη σκηνή δείχνουν την μία όψη των ανθρώπων που είναι πάνω στη σκηνή.

*Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Σταθμός στις 21:15 (μέχρι 6 Νοεμβρίου 2018)