Χριστίνα Μαξούρη: «Φέρω την ευθύνη όλων των πράξεων κι επιλογών μου»

Χριστίνα Μαξούρη © Μαρίλη Ζάρκου (Από τη μουσική παράσταση «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ»)

Κείμενο Λάζαρος Αντωνιάδης
ant.lazaros@gmail.com

Η Χριστίνα Μαξούρη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος απόφοιτος της ανώτερης σχολής δραματικής τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη. Έχει εργαστεί σε παραστάσεις του Εθνικού Θέατρο, του ελεύθερου θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών και για πέντε χρόνια ήταν μέλος του θιάσου «Δρόμος με Δέντρα» της Μάρθας Φριντζήλα. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Ariane Mnouchkine και Anatoli Vassiliev, και υπήρξε δύο φορές υποψήφια για το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

Η ηθοποιός και τραγουδίστρια απάντησε στις ερωτήσεις του Λάζαρου Αντωνιάδη με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου και την κυκλοφορία του πρώτου της προσωπικού άλμπουμ «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» με την υπογραφή των Άγγελου Τριανταφύλλου και Ελένης Φωτάκη.

Μιλήστε μας για την εκκίνηση των νέων παραστάσεων τις Δευτέρες στο Σταυρό του Νότου. Οι παραστάσεις φέρουν τον τίτλο ‘Το άσπρο μαμά νοσταλγώ’ και έχουν ως άξονα τα τραγούδια του πρώτου μου προσωπικού δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μικρή Άρκτος. Έξι καινούρια τραγούδια σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου, μαζί με άλλα ευρέως γνωστά και πολύ αγαπημένα, από ‘Τα πάθη από τον έρωτα’ του Μάνου Χατζιδάκι και το Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα’ του Δήμου Μούτση, μέχρι το ‘Μας βαράνε ντέφια’ του Διονύση Σαββόπουλου και το ‘Κάθε Σεπτέμβρη’ του Φοίβου Δεληβοριά. ‘Όλα ενορχηστρωμένα από τον Σταύρο Ρουμελιώτη σε μια ακουστική σχεδόν ατμόσφαιρα εγχόρδων, πιάνου, πνευστών και τυμπάνων και εκτελεσμένα από πέντε εξαίρετους μουσικούς.

Για ποιο λόγο επιλέξατε τον Γιάννη Καλαβριανό να σκηνοθετήσει την παράσταση; Με τον Γιάννη Καλαβριανό, ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε στο θέατρο, από το 2010, έχοντας ήδη στην κοινή μας πορεία, δύο καθοριστικές -πιθανόν και για τους δυο μας-  παραστάσεις (‘Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες’ & ‘Αβελάρδος και Ελοϊζα’). Είναι ένας άνθρωπος καλλιεργημένος, ευγενικός, δίκαιος, πολύ γενναιόδωρος, του οποίου  ο τρόπος που σκέφτεται και δρα μέσω της συγγραφής και της σκηνοθεσίας, με αγγίζει και με κινητοποιεί προς μία κατεύθυνση γόνιμη και δημιουργική. Ένας άνθρωπος που συνδυάζει  ρεαλισμό και ποιητικότητα, πάντα μέσα από μια λιτή και ουσιαστική προσέγγιση. Ένας συνεργάτης με τον οποίο συμπορευόμαστε πλέον και στα μουσικά μου βήματα. ‘Το άσπρο μαμά νοσταλγώ’  στο Σταυρό του Νότου Club, είναι η δεύτερη μουσική παράσταση της οποίας υπογράφει την σκηνοθετική επιμέλεια, μετά τα ‘20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά με Μπαρόκ Σύνολο’ που παρουσιάστηκαν για δύο συνεχόμενες χρονιές στο Φεστιβάλ Αθηνών/Άνοιγμα στην πόλη.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ποια συγκυρία σας έφερε να συνεργαστείτε με τον συνθέτη Άγγελο Τριανταφύλλου; Οι θεατρικές αποσκευές ακολουθούν παράλληλες διαδρομές. Με τον Άγγελο Τριανταφύλλου έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές, είτε στο  θέατρο, είτε σε δικά του μουσικά έργα. Μου αρέσουν πολύ οι κόσμοι που συνθέτει και με συγκινούν βαθιά. Η δισκογραφική συνεργασία μας προέκυψε από την ανάγκη μου να γεννηθεί από τους συγκεκριμένους δημιουργούς – τον ίδιο και την Ελένη Φωτάκη-  ένας κόσμος όμορφος και  βαθύς, όπου θα είχα την ευκαιρία να βιώσω απόλυτα και πλέον πιο προσωπικά, αυτήν τη δόνηση και συγκίνηση που μου προκαλούσαν και μου προκαλούν  τα έργα τους.

Ποιες οι αναφορές του πρώτου σας άλμπουμ «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ»; Σίγουρα έχει ποιητικές αναφορές, καθώς ο τρόπος γραφής της Ελένης Φωτάκη για μένα είναι τέτοιος. Φέρει επίσης μια ελληνικότητα, με την έννοια του καθαρού  λόγου και του αισθήματος. Ως προς τη μουσική και ενορχήστρωση τολμώ να πω, πως κουβαλά μια ανεπαίσθητη θεατρικότητα, καθώς ο ηχητικός κόσμος που δημιουργείται, είναι ιδιαίτερα πλήρης και εκφραστικός και υπηρετεί τον λόγο σχεδόν με δραματουργική συνέπεια.

Το άσπρο είναι το νέο μαύρο; Το άσπρο είναι το λευκό πριν γίνει μαύρο ή το μαύρο που έχει πια λευκάνει.

Αν προσθέτατε έναν υπότιτλο, ποιος θα ήταν αυτός; ‘Άσπρη η συγγνώμη – και μαύρες οι τύψεις – το άσπρο μαμά νοσταλγώ’

Το θέατρο για σας ανήκει πλέον στο παρελθόν ή απλά βάλατε μια άνω τελεία; Το θέατρο είναι μια συνθήκη που αν την έχει ζήσει κανείς δημιουργικά και εύρυθμα, δεν μπορεί να την αποχωριστεί εύκολα. Συνεπώς για μένα, το θέατρο ανήκε και ανήκει στο παρόν. Την τρέχουσα περίοδο μάλιστα, βρίσκομαι σε πρόβες για τη ‘Χριστουγεννιάτικη Ιστορία’ του Charles Dickens που θα ανέβει στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου και μουσική Θοδωρή Οικονόμου.

Έχετε μετανιώσει για λάθη του παρελθόντος; Ασφαλώς όχι. Φέρω την ευθύνη όλων των πράξεων κι επιλογών μου, ακόμα κι αν αυτές με οδήγησαν σε λανθασμένα ή εξαιρετικά δύσκολα μονοπάτια.

Με την κυκλοφορία του πρώτου σας δίσκου πιστεύετε πως τοποθετείτε ένα κομμάτι του ανήλικου εαυτού σας στη άκρη; Με την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου, πιστεύω πως έχω ακόμα έναν σοβαρό λόγο για να συνεχίσω να τραγουδάω, υπερασπιζόμενη πλέον κι ένα πολύ προσωπικό υλικό. Όσο για τα ανήλικα κομμάτια του εαυτού μου, κάνω ότι μπορώ για να μείνουν ενεργά στο βαθμό που με τροφοδοτούν με χαρά και όρεξη.

Τα παιδικά μας χρόνια είναι καταφύγιο ή είναι αναγκαία η επιστροφή για αυτοπροσδιορισμό; Τα παιδικά χρόνια είναι για τον κάθε άνθρωπο μια καθοριστική περίοδος για όλη την υπόλοιπη ζωή του και γι’ αυτό πολύ προσωπική υπόθεση. Για άλλους είναι ένα ζεστό καταφύγιο, για άλλους μία κόλαση στην οποία δεν θέλουν ποτέ να επιστρέψουν. Σίγουρα είναι για όλους ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού που καλό θα ήταν να αντιμετωπίζεται με γενναιότητα όπως κάθε τι που μπορεί να σε ρίξει σε βαθιά νερά.

  • Το άλμπουμ «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.