Κείμενο: Λάζαρος Αντωνιάδης
ant.lazaros@gmai.com
Ο Σπύρος Παρασκευάκος, έχοντας στις αποσκευές του δύο δισκογραφικές εργασίες και την πρώτη του ποιητική συλλογή Μικρά καρφιά «κλείνεται» στο Δωμάτιό του για τέσσερεις Πέμπτες του Δεκέμβρη στο θέατρο Ειλισσός σε μια πιο προσωπική διάθεση και ατμόσφαιρα.
Κύριε Παρασκευάκο, πρώτα ποιητής ή μετά συνθέτης; Οι λέξεις ματώνουν περισσότερο ή τα δάχτυλα στα πλήκτρα;
Πρώτα ποιητής. Πάντα ποιητής. Και η σύνθεση ποίηση είναι. Ποίηση είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, ο τρόπος με τον οποίο καταπίνεις τη ζωή και την ξερνάς μετά. Είναι αυτή η ανάγκη για δημιουργία, η ανάγκη να δώσεις ζωή σε κάτι, ή να ερμηνεύσεις κάτι ή να το παρατηρήσεις μέχρι να κάνεις μια νέα ανάγνωση. Από εκεί ξεκινούν όλα. Το αν αυτό αποδοθεί με μουσική με στίχους η με λέξεις είναι μια άλλη ιστορία.
Ματώνουν και τα δύο το ίδιο το καθένα με το τρόπο του. Οι λέξεις είναι εμμονικές, είναι εκεί πάντα, υπήρχαν πριν από σένα και θα υπάρχουν και μετά. Φέρουν ευθύνη. Η μουσική θέλει όντως να ματώσεις, θέλει μελέτη , θέλει ώρες δουλειάς αλλά και τα δύο φέρουν στο τέλος την ανακούφιση. Ίσως τελικά αυτό να ‘ναι όλο, ο πόνος και η ανακούφιση. Η μεγαλύτερη ποίηση όλων.
Ένας χρόνος από την Τρίτη έξοδο. Έξοδος κίνδυνου;
Θα παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια για το τίποτα γραμμένα; Όχι. όχι για το τίποτα . Σε καμία περίπτωση. Τα τραγούδια αυτά ήταν μία σπουδή για όλους μας, ένας κόσμος που ανακαλύψαμε και ανακαλύπτουμε καθημερινά. Λες ένας χρόνος και νομίζω πως λες ψέμματα. Ξέρετε τα τραγούδια αυτά τα δουλεύαμε ο καθένας από τη πλευρά του έως και πολλά χρόνια. Επιπλέον, αυτό το αίσθημα που χάσαμε το χρόνο μέσα σε αυτά. Για εμάς που γράφουμε ο χρόνος μέσα στα δημιουργήματα μας παίρνει άλλες διαστάσεις. Χάνεσαι μέσα σε αυτά. Αιώνας ολόκληρος. Θα έλεγα, λοιπόν, πως είναι η ανάσα που δικαιούμαστε ανά αιώνα, εμείς οι δημιουργοί.
Μας πείσατε ως τριάδα πως οι αναφορές σας έχουν το βήμα της ενηλικίωσης. Η φιλία είναι αναπόσπαστο κομμάτι. Ο έρωτας; Πιστεύετε πως εκφράστηκε, όπως του πρέπει στη μετάβαση αυτή;
Ναι, πιστεύω πως εκφράστηκε όπως πρέπει ακριβώς με το να μην εκφραστεί όπως θεωρούμε ότι πρέπει. Θέλω να πω πως με τα σημερινά μου μάτια ναι θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω στον έρωτα να εγκατασταθώ εκεί λίγο περισσότερο αλλά αν το σκεφτείς πιο ουσιαστικά με τα μάτια του εφήβου, για ποιόν έρωτα μιλάμε; Για τις ορμές; Για τα πειράματα; Για τα πάθη; Βαδίζοντας προς την ενηλικίωση είναι όλα τόσα μπερδεμένα στο πεδίο του έρωτα που δεν νομίζω πως θα μπορούσαμε να σταθούμε παραπάνω σε αυτόν σαν κάτι που κατέχουμε και μπορούμε να μιλήσουμε για αυτόν. Θα ήταν ψέμα. Προτιμήσαμε την αλήθεια λοιπόν. Μην αγχώνεστε, ο έρωτας θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια. Εμένα σίγουρα και τα τραγούδια μου.
Ο Ζαν Ζενέ είχε δηλώσει πως βρίσκει μια υπόγεια ομορφιά στους περιθωριακούς. Έχω την εντύπωση πως και σας σάς γοητεύει το περιθώριο. Αναφορές σας που εκφράστηκαν στο Μικρός εγώ;
Εμένα με γοητεύει η ζωή. Με γοητεύουν οι άνθρωποι. Και δέχομαι και τα δύο σε όλο τους το μεγαλείο. Και επειδή πολλές φορές ό,τι μπαίνει στα όρια και μαθαίνει να χωράει, εκπαιδεύεται και γίνεται μηχανισμός. Γίνεται σύστημα. Γι’ αυτό ομολογώ πως βρίσκω πολύ ομορφιά έξω από τα συστήματα αυτά. Έξω από τα εκπαιδευμένα, τα οικόσιτα, εκεί που η φύση ξεσπάει, που η ομορφιά δε καλοπίζεται.
Στο Μικρός εγώ ήταν πολύ έντονη αυτή η αντίθεση από τη μία η οικογένεια, η κοινωνία, η Ελλάδα εκείνης της εποχής και από την άλλη η ανάγκη ενός ανθρώπου -του Κ. Ταχτσή – για τη συγγραφή, την ποίηση, τον έρωτα, το παράνομο, τη νύχτα και τη ζωή τη ίδια. Τον Κ. Ταχτσή τον αγαπώ βαθύτατα. Τον νιώθω συγγενή. Και ίσως όλους αυτούς που ακροβατούν στο όριο, και μία πέφτουν από τη μια μεριά, μία από την άλλη.
Το θέατρο τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
Το θέατρο είναι η ζωή μου. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη ζωή. Με ενδιαφέρουν οι ιστορίες παντού. Στα τραγούδια στη ποίηση στη ζωή. Μ’ αρέσει να βρίσκω καθημερινά πολλές ιστορίες μέσα σε άλλες ιστορίες. Νομίζω πως στη τελική αυτό είμαστε. Ιστορίες και μόνο ιστορίες και όταν αυτές ξεχαστούν τότε πραγματικά πεθαίνουμε. Το θέατρο, λοιπόν, σου δίνει αυτή την δυνατότητα να πεις τις ιστορίες όπως εσύ θες, να τις ζήσεις ξανά και ξανά, από άλλη οπτική, από άλλη συνθήκη και να τις ξαναπείς κάθε φορά και αλλιώς. Γι’ αυτό και προτιμώ η μουσική μου στο θέατρο να είναι ζωντανή και να γεννιέται κάθε φορά εκεί ξανά και ξανά.
Αν είχατε ένα άδειο χαρτί, τι θα ζωγραφίζετε και σε ποιον θα το δίνατε;
Δεν είμαι καλός στις ζωγραφιές. Κάνω πολύ ωραία στένσιλ, όταν χρειάζεται όμως. Νομίζω θα έκανα τον Ζακ και θα το πήγαινα πόρτα πόρτα. Σε όλους. Ή τοίχο τοίχο καλύτερα. Παντού. Να περνάνε τα χρόνια και να μη σβήνεται με τίποτα. Να τρίβεις και να μη ξεχνιέται. Μελάνι στη μνήμη μας. Μελάνι στο αίμα μας. Να μη ξεθωριάζουν οι δολοφονίες.
Πιστεύετε πως οι συνεργασίες χρειάζονται τις παύσεις τους ή είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε την πραγματικότητα;
Ναι, κάθε σχέση χρειάζεται τις παύσεις της. Το αν είναι αποφυγή η αναγκαία συνθήκη της στιγμής μόνο το μέλλον μας το φανερώνει αργότερα.
Μιλήστε μας για τα επερχόμενες εμφανίσεις σας τις Πέμπτες του Δεκεμβρίου στον Νέο Κόσμο.
Τις Πέμπτες του Δεκεμβρίου θα βρίσκομαι στο θέατρο Ειλισσός στον Νέο Κόσμο. Ένα υπέροχο νεοκλασικό διαμέρισμα ακριβώς ότι πρέπει για αυτές τις εμφανίσεις μου που ονομάζονται room sessions: το δωμάτιο και πρόκειται για μια συνθήκη πολύ προσωπική. Εγώ και τα τραγούδια μου, τα ποιήματα και οι μουσικές σχεδόν όπως γράφτηκαν έχοντας κάθε φορά έναν καλεσμένο να μοιραστούμε αυτές τις στιγμές. Κατερίνα Παράσχου, Imiterasu, Παυλίνα Βουλγαράκη και Απόστολος Κίτσος. Επιστροφή στα προσωπικά μου εδάφη, λοιπόν, ένας ύμνος στον έρωτα και την αγάπη θα έλεγα.
Τι διαφορετικό θα δούμε από τη μέχρι τώρα πορεία σας;
Τι να σας πω δεν ξέρω. Ξέρω πώς γράφω ήδη τραγούδια σε κάποιους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, πως δένομαι με κάποια τραγούδια, καθώς θυμάμαι τις καταγωγές μου, συνομιλώ μαζί τους και τα ξαναπαρουσιάζω με το δικό μου τρόπο, γράφω ήδη τη δεύτερη μου ποιητική συλλογή και το πρώτο μου θεατρικό μονόλογο και ασχολούμαι ξανά με τα αγγλόφωνα μου τραγούδια, με την άλλη μου φύση. Θα δείξει.
Στα Μικρά καρφιά γράφετε: «Σκοπός του παιχνιδιού είναι εγώ, να μάθω να μιλάω κι εσύ, να καταφέρνεις να ακούς.» Είναι σύνδρομο της εποχής οι βωβοί θεατές στους όποιούς δεσμούς μας;
Σύνδρομο τεράστιο. Μάστιγα. Αμάσητες πληροφορίες που γίνονται απόψεις και ένας μηχανισμός επικοινωνίας άκρως προβληματικός. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να επιστρέψουμε στο δημοτικό. Λόλα να ένα μήλο. Από εκεί να το πιάσουμε ξανά. Να χτίσουμε ξανά την αντίληψη της συζήτησης, της επικοινωνίας και το δυαδικό αίσθημα. Πομπός και δέκτης. Δέκτης και πομπός. Να καταφέρνουμε να ακούμε, να επεξεργαζόμαστε και να μιλάμε. Είναι τόσο απλό αλλά και τόσο δύσκολο στη πραγματικότητα.
Info: Room sessions: Το δωμάτιο, από Πέμπτη 6/12 και κάθε Πέμπτη στις 21:30 στο θέατρο Ειλισσός (Αγλαονίκης 3 & Βουλιαγμένης 40, Αθήνα) με καλεσμένους τους Κατερίνα Παρσχου (6/12), Imiterasu (13/12), Παυλίνα Βουλγαράκη (20/12), Απόστολο Κίτσο (27/12). Μαζί του ο κιθαρίστας Παύλος Κατσιβέλης. Το video της παράστασης έχει επιμεληθεί ο Lego Boy.
