Σταμάτης Κεσόγλου: «Διαβάζοντας ένα βιβλίο δεν είμαστε απλώς παραλήπτες μηνυμάτων, αλλά συνδιαμορφωτές τους»
Ο Σταμάτης Κεσόγλου γεννήθηκε το 1980 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΑΠΘ. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του μ’ ένα μεταπτυχιακό στη λατινική ποίηση και γρήγορα στράφηκε στη συγγραφή. Εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση ως φιλόλογος. Το παιδικό μυθιστόρημα «Τη μέρα που θα ‘ρθουν τα αγριοπερίστερα» είναι το τρίτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κύριε Κεσόγλου, έχετε σπουδάσει ελληνική φιλολογία και τα τελευταία χρόνια ασχολείστε με τη συγγραφή βιβλίων. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Γράφω από μικρός, πριν από τη φιλολογία. Αν πρέπει οπωσδήποτε να βρω έναν λόγο, αυτός μάλλον είναι η αγάπη μου για τη σιωπή. Το γράψιμο είναι πάντα ένας τρόπος να βυθίζεται κανείς στη σιωπή, αλλά και να διεκδικεί μέσα από αυτήν ένα είδος φωνής.
Ποιοι συγγραφείς σας επηρέασαν γενικότερα και για ποιο λόγο; Με επηρεάζει κάθε συγγραφέας που νιώθω ότι μου λέει κάτι με έναν τρόπο που δεν είναι τετριμμένος. Ή που το λέει με τόση καθαρότητα, σαν να είναι ο πρώτος άνθρωπος που το είπε πάνω στη γη.
Τα βιβλία σας εντάσσονται στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γράφει κανείς βιβλία που πρόκειται να διαβαστούν από παιδιά; Γενικά η συγγραφή συνεπάγεται και περιορισμούς και ελευθερίες. Το δύσκολο κομμάτι σε σχέση με κάθε κειμενικό είδος είναι νομίζω να κατανοήσεις και να σεβαστείς τους περιορισμούς που θέτει, και συνάμα να αξιοποιήσεις στο έπακρο τις ελευθερίες. Και καμιά φορά να υπερπηδάς τη διαχωριστική γραμμή, γιατί στο κάτω κάτω αυτό είναι η δημιουργικότητα.
Τη μέρα που θα ‘ρθουν τα αγριοπερίστερα” είναι ο τίτλος του βιβλίου σας που κυκλοφόρησε το 2017. Ποιος ήταν ο λόγος που σας ώθησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου και ποιο είναι το περιεχόμενό του; Θα αρχίσω λέγοντας πως ήρωας του βιβλίου είναι ο μικρός Βάσος, ένα παιδί που ζει με τη μαμά του στην Αθήνα. Ο Βάσος είναι ένα παιδί που συνεχώς φαντάζεται και ονειρεύεται διάφορα πράγματα, ανάμεσά τους και ένα κορίτσι, έναν μπαμπά, καινούριο ή παλιό- αν διαβάσετε το βιβλίο, θα καταλάβετε τι εννοώ- και πολλά αγριοπερίστερα, κατά προτίμηση καινούρια. Ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο ήταν για να επισπεύσω την άφιξή όλων αυτών των πραγμάτων στη ζωή του μικρού Βάσου.
Πολλοί συγγραφείς δηλώνουν ότι στους χαρακτήρες των βιβλίων που δημιουργούν, αντικατοπτρίζεται μία πλευρά του εαυτού τους. Ισχύει κάτι τέτοιο για εσάς; Αν δεν ίσχυε, δε θα υπήρχε λόγος να γράφω.
Στην εποχή της οθόνης και της εικόνας που ζούμε, ένα παιδί δυστυχώς θα προτιμούσε να παίξει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, παρά να διαβάσει ένα βιβλίο. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει ένας γονέας για να αποφύγει κάτι τέτοιο και για να αγαπήσει το παιδί του τα λογοτεχνικά βιβλία; Έχω την αίσθηση ότι τα σημερινά παιδιά όλο και περισσότερο θεωρούν ότι το διάβασμα «παθητική» δραστηριότητα, που μπορεί και να εγκλωβίζει την όρεξή τους για αυτενέργεια. Νομίζω πως το αντίδοτο είναι τα «ανοιχτά» κείμενα, που με κάποιο τρόπο κάνουν σινιάλο στον αναγνώστη (και εννοώ και τον ενήλικα, μιας και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε παιδικά κείμενα) να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο και διαβάζοντας να παραμένει σε κατάσταση εγρήγορσης- ενίοτε και συναγερμού. Είναι σημαντικό να νιώθουμε όλοι μας, μεγάλοι και μικροί, ότι διαβάζοντας ένα βιβλίο δεν είμαστε απλώς παραλήπτες μηνυμάτων, αλλά συνδιαμορφωτές τους.
Mπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιον από τους ήρωες των βιβλίων σας και να τον χαρακτηρίσετε ως αγαπημένο σας; Αν ναι, ποιον θα επιλέγατε και για ποιο λόγο; Νομίζω τον κύριο Φεγγαρίδη από τη «γη της Λόρνας». Τον ξεχωρίζω γιατί επί δέκα χρόνια έζησε μόνος του πάνω στο φεγγάρι, μιλώντας σε ένα φανταστικό ακροατήριο. Δεν είναι λογικό ως συγγραφέας να ταυτίζομαι;
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σας; Ετοιμάζετε κάποιο νέο βιβλίο; Αυτήν την εποχή γράφω, ναι. Το πιο φιλόδοξο μελλοντικό μου σχέδιο όμως είναι να μην έχω μελλοντικά σχέδια. Να μάθω κάποτε να ζω τη στιγμή.