Οι κινηματογραφικές μέρες κυλούν ξέγνοιαστα. Ο καιρός μας κάνει την χάρη και απολαμβάνουμε την 7η τέχνη με μπόλικο ήλιο. Άρα μιλάμε για ένα άκρως πετυχημένο φεστιβάλ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση εξ αρχής, ήταν τα, για άλλη μια φορά, ευφάνταστα σποτάκια που “προλογίζουν” την εκάστοτε προβολή. Ποικίλες κινηματογραφικές σκηνές και εμείς μαντεύουμε από ποιο φιλμ προέρχονται…ιδού και το αγαπημένου μου…
Με το εύστοχο λοιπόν σλόγκαν “watch what you see”, εμείς είδαμε αρκετά και σας παρουσιάζουμε τα καλύτερα. Την τιμητική τους το τελευταίο διήμερο είχαν οι ελληνικές ταινίας. Φαίνεται πως ο εγχώριος κινηματογράφος αντεπιτίθεται και φτιάχνει διαμαντάκια, τα οποία ελπίζω να προσελκύσουν όσους περισσότερους θεατές γίνεται.
Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ, του Μάριου Πιπερίδη [Διεθνές Διαγωνιστικό]
Πρώτη στάση στη Κύπρο και στον αξιαγάπητο Τζίμι! Τον σκυλάκο του Γιάννη που την πιο ακατάλληλη στιγμή περνάει την νεκρή ζώνη και μπαίνει στα κατεχόμενα. Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως υπάρχει νόμος που απαγορεύει την μεταφορά ζώων από κει και ο Γιάννης αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια από παράξενους χαρακτήρες, δημιουργώντας μια τελείως ετερόκλητη ομάδα. Εδώ στήνεται μια καλοδουλεμένη φάρσα με σενάριο που δεν αναπτύσσει πολύ τους ήρωες του αλλά δομείται από ωραίες σκηνές γέλιου και ατάκες που δίνουν “ξεδιάντροπα” τα πραγματικά θύματα του κυπριακού ζητήματος. Μαζί με την πολιτική τρέλα που ζουν οι ήρωες μας, ξεστομίζουν και λόγια μαύρου χιούμορ με αρκετές αναφορές στον ανεξάρτητο διεθνή κινηματογράφο. Καιρό είχα να δω μια καλή πολιτική κωμωδία.
Λεωφόρος Πατησίων, του Θανάση Νεοφώτιστου [ΦΕΚ]
Πάντα με γοήτευαν οι μικρού μήκους ταινίες. Και γενικώς το ταλέντο κάποιων ανθρώπων να χωρέσουν μέσα σε λίγα λεπτά όσα πρέπει για να σε κάνουν να σκεφτείς, προβληματιστείς και μόλις έχεις ζεσταθεί να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Μια τέτοια ταινία είναι και η “Λεωφόρος Πατησίων” στην οποία βλέπουμε να βαδίζει η ηρωίδα μας για να προλάβει ένα επαγγελματικό ραντεβού. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα από τον μικρό της γιο, που βρίσκεται ξαφνικά μόνος στο σπίτι, ανατρέπει τις ψυχικές της ισορροπίες ενώ συγχρόνως πέφτει πάνω σε μια πορεία διαμαρτυρίας. Ένα δύσκολο σκηνοθετικά 13λεπτο μονόπλανο ξετυλίγεται μπροστά σου και η αρχική φωτεινή ειρήνη μετατρέπεται σε σκοτεινό πόλεμο. Καλλιτεχνική δουλειά, όμορφο αποτέλεσμα. Αυτά θα είδαν και στο Φεστιβάλ Βενετίας όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα.
Η δουλειά της, του Νίκου Labot [Διεθνές Διαγωνιστικό]
Η Παναγιώτα, μια αναλφάβητη γυναίκα, νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών, βρίσκει δουλειά ως καθαρίστρια, εφόσον ο άνδρας της έχει μείνει άνεργος. Παρά την εργασιακή εκμετάλλευση, η ίδια ζει κάτι διαφορετικό. Ανεξαρτητοποιείται τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά. Δημιουργεί παρέες, κοινωνικοποιείται, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι αυτήν, ενώ τα παιδιά της πλέον την υπολογίζουν και δεν βλέπουν ως δουλικό. Έχει πλέον φωνή που προηγουμένως εξαιτίας του άντρα της και των συνθηκών όπου έζησε δεν υπήρχε. Ένας δρόμος από τα σκοτάδια του πλατωνικού σπηλαίου μέχρι την θέαση της προσωπικής ελευθερίας, η ηρωίδα γνωρίζει τον εαυτό της και αυτό αντικατοπτρίζεται τόσο άψογα στην εκφραστική δεινότητα της πρωταγωνίστριας Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου.