Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος
hardim93@gmail.com
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τούτη τη στιγμή, όμως, σε τούτη εδώ την άκρη, η ανθρωπότητα ολόκληρη είμαστε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ας σπεύσουμε να επωφεληθούμε, λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά! Ας εκπροσωπήσουμε επάξια κι εμείς για μια φορά τη σιχαμένη φάρα είς την οποίαν μάς έριξε η μαύρη μας μοίρα! Τι λες και συ; (Ο Εστραγκόν δε λέει τίποτα.) Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Ή τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί, ή τρέχει να βοηθήσει τούς ομοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν’ αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού ή απορία. Και έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ’ αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο: Περιμένουμε να έρθει ο Γκοντό….
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Ά, ναι.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ή το σκοτάδι. Το βέβαιο είναι πως οι ώρες είναι ατελείωτες, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, και είμαστε αναγκασμένοι να τις σκοτώνουμε με διάφορα καμώματα που, πώς να το πω, που μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζουν λογικά, μέχρι που μάς γίνονται συνήθεια. Θα μου πεις, βέβαια, πως το κάνουμε για να μη χάσουμε τα λογικά μας. Αναμφισβήτητα. Μήπως όμως δεν έχουμε κιόλας χαθεί στα αέναα κι ανήλιαγα αβυσσαλέα βάθη; Αυτό λέω καμιά φορά με το νου μου . Παρακολουθείς το συλλογισμό μου ;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Όλοι μας γεννιόμαστε τρελοί. Και μερικοί παραμένουν διά βίου.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ανέβασε τα βρακιά σου.
EΣΤΡΑΓΚΟΝ: Ά ναι.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Λοιπόν, φεύγουμε;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Πάμε.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Είπε κατά τις τρεις. (κοιτάζουνε στο δέντρο). Βλέπεις κανένα άλλο;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Τι είναι;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν ξέρω. Ιτιά.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Που ΄ναι τα φύλλα;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Θα μαραθήκανε.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Δεν κλαίει πια.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ή ίσως δεν είναι η εποχή.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Μου φαίνεται περισσότερο σα θάμνος.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Χαμόδεντρο.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Σα θάμνος.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Α! Τι υπαινίσσεσαι; Πως ήρθαμε σε λάθος μέρος;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Θα ‘πρεπε να βρίσκεται εδώ.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν είπε στα σίγουρα πως θα ‘ρχότανε.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Κι αν δεν έρθει;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Θα ξανάρθουμε αύριο.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Και ύστερα μεθαύριο.
Περιμένοντας τον Γκοντό (απόσπασμα), 1953