Κριτική: «Ο Συλλέκτης» του Θοδωρή Βουρνά

Αλήθεια, μέχρι που θα έφτανες για να μπορέσεις να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά θέλεις; Ποια θυσία θα έκανες για να μπορέσεις να “κλέψεις” κάτι που δεν σου ανήκει και να το κάνεις δικό σου μια για πάντα; Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της νέας ταινίας μικρού μήκους «Ο Συλλέκτης» του Θοδωρή Βουρνά.

Ο Άγγελος (Μιχάλης Οικονόμου), ένας φιλόδοξος συγγραφέας, συναντά τον εμμονικό Αλέξη, έναν σειριακό δολοφόνο που σκοτώνει για να συλλέξει τις δεξιότητες και τα χαρακτηριστικά των θυμάτων του, μετά τη δολοφονία της φίλης του Αλέξη, Ειρήνη.

Η 8η μικρού μήκους ταινία του Βουρνά προσπαθεί από τα πρώτα κιόλας λεπτά να σε βάλει στο κλίμα της ταινίας κάνοντάς σε να μην θέλεις να πάρεις τα μάτια σου λεπτό από την οθόνη καθώς περιμένεις με αγωνία το τι θα γίνει μετά. Το κτήνος που μπορεί να βγει από μέσα σου για να μπορείς να κερδίσεις κάτι που δεν είσαι, καθώς και η επιτακτική επιλογή του πρωταγωνιστή να γίνει κάτι που δεν είναι φτάνοντας τον όλο και πιο πολύ στο να χαθεί μέσα στα πάθη του, είναι οι βασικές ιδέες του έργου.

Το σενάριο της Κατερίνας Βαϊμάκη η οποία μέσα σε ένα κλίμα μυστήριου και αναζήτησης εντάσσει με πολύ ωραίο τρόπο κάποιες θεωρίες για την ζωή, κάνοντα το μυστήριο της ταινίας να μεγαλώνει και την ίδια την ταινία ακόμα πιο έξυπνη. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον Δημήτρη Λιακόπουλο (Τεστοστερόνη κ.α.) ο οποίος συνεργάζεται με το δίδυμο Βούρνα και Βαϊμάκη μετά από 6 χρόνια (η τελευταία φορά ήταν το 2012 με το Crossing Over) για δεύτερη φορά, δίνοντας μια πιο ελαφριά νότα ψυχεδελικής διάθεσης στον πρωταγωνιστή.

Όσο για την φωτογραφία και τη μουσική της ταινίας ήταν σε πολύ ωραία επίπεδα, καθώς τα πλάνα του σκηνοθέτη, αλλά και η φωτογραφία της ταινία σε ταξιδεύουν στο κλίμα της ταινίας.

*Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 41ο Φεστιβάλ Δράμας και συμμετέχει στο διαγωνιστικό μέρος.