Αφιέρωμα / Ο Δημήτρης Μπογδάνος για το «Δάφνις και Χλόη»: «Πώς να ορίσεις τι θα αγαπήσει κάποιος;»
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο για την παράσταση του Δημήτρη Μπογδάνου «Δάφνις και Χλόη» του Λόγγου, και όσο προχωρούσε το κείμενο, σκεφτόμουν τον τίτλο που θα έβαζα.
Ήταν βλέπεις τέτοια η θέρμη των συντελεστών του, για όλη αυτήν την πολύ ιδιαίτερη παράσταση (αλλά και κατάσταση) που ετοιμάζουν να ζήσει το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου, αυτήν την Παρασκευή και Σάββατο, που μου πρόσφεραν μιλώντας μαζί τους, απλόχερα θέματα και ατάκες.
Θα μπορούσα ν μιλήσω για το «Ιδανικό ζευγάρι» που μου μίλησε η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη ή για «την αξία να παραμένεις παιδί» που εντοπίζει ο Δημήτρης Πασσάς, για τον «Έρωτα σε όλες τοις μορφές του» που σημειώνει ο Δημήτρης Μαρίζας, «τον έρωτα που είναι απρόβλεπτος» που συμπληρώνει η Λυδία Τζανουδάκη.
Ένα απόγευμα παρακολούθησα πρόβα τους στο θέατρο του Θησείου και πήρα ένα δείγμα από το κέφι, τον ενθουσιασμό, τη ζωντάνια τους, και την αγάπη τους για μια παράσταση, γεμάτη ενέργεια και ζωή, νιάτα και δροσιά. Μια παράσταση γεμάτη από μουσική, ρυθμό και αρμονία που παράγεται από τα ίδια τα σώματά τους, που αναδύεται βαθιά από την ψυχή τους. Είδα, να προετοιμάζεται μια παράσταση από το «είναι» τους.
Ηθοποιοί που λειτουργούν και παίζουν ομαδικά, κάνοντας από κοινούς όλους τους βοηθητικούς ρόλους που οικοδομούν την ατμόσφαιρα της παράστασης, δημιουργούν οι ίδιοι τις μουσικές και τους ήχους, μπαινοβγαίνουν σε ρόλους, αλλάζουν προσωπικότητες.
Και ψυχή της, βεβαίως, ο Δημήτρης Μπογδάνος, σκηνοθέτης που παρά το νεαρό της ηλικίας του, μας έχει χαρίσει μερικές σημαντικότατες θεατρικές στιγμές: Ποιος δε θυμάται τον τρυφερό του «Μικρό Πρίγκηπα» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; Ή τον συγκινητικό «Ορφέα και Ευρυδίκη» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ή και το «Ένα μάθημα χορού» στο θέατρο Θησείον;
Μια ακόμα παράσταση για μεγάλους έρωτες και ερωτευμένα ζευγάρια λοιπόν; «Όχι ακριβώς» μου τονίζει με έμφαση και συμπληρώνει: «Το θέμα του Έρωτα, και μετά τον Ορφέα και Ευρυδίκη και τώρα με το Δάφνις και Χλόη, λειτουργεί λιγάκι ως prequel. Τι γίνεται με τους μεγάλους έρωτες, τι γίνεται πριν από αυτούς ποια είναι η αφετηρία τους, πως εγκαθιδρύεται ένας μεγάλος έρωτας. Ενδεικτικά, ο Δάφνις και Χλόη, δεν βλέπουμε να ζουν το δράμα του Ορφέα και της Ευρυδίκης, του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, του Ωνάση και της Κάλλας. Δεν είναι αυτό που λέμε μεγάλος έρωτας. Και για να φανώ και πιο δηκτικός, για να χαρακτηριστεί έτσι ένας έρωτας, πρέπει να έχει άδοξο τέλος».
Και αν όχι μια ακόμη ερωτική ιστορία τότε τι; Γιατί στο μυαλό όλου του κόσμου ο Δάφνις και η Χλόη, αποτελούν ένα υπόδειγμα ζεύγους, την εξιδανίκευση την σχέσης. «Σε αυτήν την ιστορία, βλέπουμε τι γίνεται πριν από έναν μεγάλο έρωτα» και εξηγεί : «Στο κομμάτι που μιλάει για την αγάπη, πιο πολύ θα έλεγα ότι ο Λόγγος έχει φτιάξει ένα manual, ένα εγχειρίδιο έρωτα, παρά ένα δοκίμιο για την αγάπη. Ο Ορφέας και Ευρυδίκη ήταν πιο κοντά σε αυτό το δοκίμιο. Επίσης, με όχημα πάντα ένα love story, επιλέγουμε να εξετάσουμε κι ένα νέο μήνυμα. Στον Ορφέα, για μένα ήταν η δύναμη της στιγμής, πως μπορεί μέσα σε μια και μόνο στιγμή όλα να ανατραπούν. Εδώ το ένα κομμάτι, είναι αυτό που ήδη είπα, το εγχειρίδιο και το άλλο είναι η ανεξιθρησκεία. Μπορεί να παίρνει χρόνο, και να χρειάζεται να παρακολουθήσεις μια πολύ μεγάλη διαδρομή αυτών των παιδιών, γιατί τα παρακολουθούμε από βρέφη μέχρι και τη στιγμή που θα παντρευτούν, αλλά οι εισβολές από το περιβάλλον εκφράζουν ότι κανείς δεν μπορεί να ορίσει πώς, σε ποιο χρόνο, με τι ποιότητα και με ποια αφορμή θα προκύψει μια αγάπη, από ποιόν και προς ποιόν. Ο Γνάθωνας, για παράδειγμα, έχει ένα πολύ συγκινητικό μονόλογο που λέει ότι άλλος θα αγαπήσει βουνό, άλλος θα αγαπήσει φυτό, άλλος θα αγαπήσει θηρίο, δεν μπορείς να το ορίσεις.»
Αυτόματα γεννάται το ερώτημα πως ήρθε σε επαφή με ΄’ένα τέτοιο κείμενο, του 3ου αιώνα μ.Χ., και πόσο τελικά είναι εύκολο ή δύσκολο να φέρει το θεατρικό κοινό σε επαφή με ένα τέτοιο κείμενο που χρονολογείται σε τόσο μακρινές εποχές και που πιθανόν μιλάει μια διαφορετική γλώσσα
«Εγώ γνώρισα την ιστορία, όχι το κείμενο, από δύο πίνακες που υπήρχαν στο σπίτι της γιαγιάς μου», εξομολογείται, «από εκείνες τις κλασικές αναγεννησιακές μορφές, ήταν αντίγραφα ενός κλασικού πίνακα, και είχα ρωτήσει τότε, ποιοι είναι αυτοί οι δύο που κάθονται στους αγρούς και τα ξέφωτα και μου είχε διηγηθεί η γιαγιά μου την ιστορία τους. Το κράτησα αυτό, και κάπως έτσι μπήκα στη διαδικασία να έρθω και σε επαφή με το ίδιο το κείμενο. Βέβαια η απόφαση για να εξελιχθεί σε παράσταση ήταν πολύ συνειδητά για τη Μικρή Επίδαυρο και το Φεστιβάλ, μιας και το αυτό το ίδιο το θέατρο είναι της ίδιας εποχής με το κείμενο ρου Λόγγου. Σε ό,τι αφορά το κείμενο, έχουμε ως εξαιρετική βάση τη μετάφραση που εκπόνησε για εμάς η Τζιάνα Τσαϊλακοπούλου και προς τιμήν της, και ενώ ξέραμε ότι θα κάνουμε μια διασκευή επάνω σε αυτό το κείμενο για να το φέρουμε σε παραστατική μορφή μετέφρασε όλη τη νουβέλα (γιατί περί νουβέλας ουσιαστικά πρόκειται και μάλιστα από τις πρώτες της ελληνικής γραμματείας, τη απαρχή αυτού του είδους που καλούμε ρομάντζο), και πάνω σε αυτήν την μετάφραση δουλέψαμε μαζί και φτιάξαμε τα 4 Βιβλία που χωρίζεται κάνοντας τη δική μας διασκευή και μετά το φέραμε στο θίασο όπου και εκεί έγιναν αλλαγές και μετατροπές στη δομή, με αποτέλεσμα ακόμα και το κείμενο να προκύψει από ολόκληρη την ομάδα και όχι να φορεθεί.. Επέλεξα το έργο αυτό γιατί είναι δύσκολο. Είναι σύνθετο, έχει πολύ μπλεγμένα μονοπάτια, προσπαθήσαμε να το καθαρίσουμε, να του δημιουργήσουμε τις απαραίτητες ανατροπές και κορυφώσεις, δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε μια σύμβαση που λέει ότι είναι ο Δάφνις του τώρα που είναι ο Γιάννης Φέρτης, ο οποίος ανακαλεί τον μεγάλο έρωτα που έζησε. Είναι μια σκηνική σύμβαση, δεν το εντάξαμε στο κείμενο παρεμβατικά.»
Πρόκειται λοιπόν για μια παράσταση που σαν ύφος και πνεύμα θα την χαρακτήριζε καείς αρχαιοπρεπή; O Δημήτρης Μπογδάνος είναι κατηγορηματικός: «Σε καμία περίπτωση! Χωρίς να αρνείται την εποχή του, και διαβάζοντας και το κείμενο, κανείς μπορεί να καταλάβει ότι αυτό ακροβατεί και αυτό έχει να κάνει και με τη θρησκευτική συνθήκη της εποχής, είχε μπει ο Χριστιανισμός στη ζωή των ανθρώπων αλλά δεν είχε γίνει ακόμα καθολικά αποδεκτός και όλα συγχέονται. Συγχέονται ηθικές, χριστιανικές με το Δωδεκάθεο. Σε περίοδο που ήδη αναπτύσσεται ο Χριστιανισμός, ο Λόγγος μιλάει για τον Πάνα, τον Θεό Έρωτα , για τις Νύμφες, ωστόσο με μια πιο εγκρατή ηθική που καταδεικνύει ότι ήδη έχει αρχίσει όλα αυτά να γίνονται ένα. Ακόμα και τόπος που εξελίσσεται το έργο, η Λέσβος, δεν είναι στο κέντρο της Ελλάδας . Επομένως το να διατηρήσουμε την εποχή του δε θα είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα. Πιο πολύ μας ενδιέφερε να φτιάξουμε μια συνθήκη, στηριζόμενοι σε μια από τις τελευταίες ατάκες του έργου που την λέει ο Γιάννης Φέρτης ότι αυτά τα δυο νέα παιδιά συνειδητοποίησαν πως ό,τι έκαναν τότε, ήταν παιχνίδια παιδικά. Και μεις πήραμε αυτά τα παιδικά παιχνίδια και τα έχουμε μοιράσει σε όλο το έργο και φτιάχνουμε ουσιαστικά ένα περιβάλλον παιδιών που βγαίνουν στην αλάνα να παίξουν και δημιουργούν κόσμους».
Ο Γιάννης Φέρτης, θα είναι ο ώριμος Δάφνις, ο οποίος αφηγείται την ιστορία της ζωής του. Περισσότερο μου μίλησε για τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Μπογδάνο: «Με ενδιαφέρει πολύ να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους το έχω κάνει και στο παρελθόν. Ο Δημήτρης είναι σοβαρός, καλλιεργημένος και ταλαντούχος, με φρέσκες ιδέες και με χαρά για αυτό που κάνει.»
Πλάι του η Έλλη Πασπαλά, που χωρίς να απαρνείται το ρόλο της στο τραγούδι, αυτήν την φορά δοκιμάζει και τις υποκριτικές της ικανότητες. «Δεν είναι πρώτη φορά που παίζω στο θέατρο» θα επισημάνει. «Είχα παίξει πριν από πολλά χρόνια στην παράσταση “Τσέχωφ” σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού. Η αίσθηση διαφέρει στο ότι όταν τραγουδάω σε συναυλίες, ο “χώρος” κατακλύζεται από τον ήχο της μουσικής η οποία, τελικά, μου δημιουργεί μία ασφάλεια, σαν να είναι ένα προστατευτικό κουκούλι. Στο θέατρο τον “χώρο” αυτόν πρέπει να τον γεμίσω εγώ με ένα δικό μου μουσικό περιβάλλον. Ίσως γι’ αυτό τα λόγια μου τα σκέφτομαι με μουσικούς τρόπους, ή όρους : piano – forte, crescendo- decrescendo, staccato – legato, andante – allegro (στην περίπτωσή μου περισσότερο andante)! Στο “Δάφνις και Χλόη” παίζω την Νύμφη. Ημιθεϊκή παρουσία που φροντίζει και προστατεύει τα δύο παιδιά. Γλυκιά και τρυφερή ύπαρξη, στοργική, μητρική και γήινη, αλλά αέρινη και “φευγάτη” συγχρόνως. Διαθέτει χιούμορ και έντονη διάθεση για παιχνίδι! Την αγαπώ πολύ!»
Παρακολουθώντας τις πρόβες, είναι έντονο το στοιχείο της μουσικότητας και της της αρμονίας. Και πως αλλιώς άλλωστε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αφού υπεύθυνος για αυτήν την ακουστική πανδαισία δεν είναι άλλος από τον David Lynch.
Μας μίλησε για το πνεύμα και την ουσία της μουσικής του στην παράσταση: «Η μουσική σε αυτό το έργο έχει τρεις ρόλους. Ο ένας ρόλος είναι ο τραγουδιστικός που συμμετέχει όλος ο θίασος με κίνηση, με ρυθμό, με δύναμη ενωμένοι μεταξύ τους σε σκηνές που είναι καθαρά μουσικές με κίνηση που εκπέμπουν όλη την τρυφερότητα του έργου. Ο δεύτερος ρόλος της μουσικής μου στο έργο, είναι αυτό που καλούμε soundtrack, το μουσικό χαλί που υποβόσκει σε όλες τις σκηνές και τη διάρκεια του έργου, που χρωματίζει το κείμενο .Και ο τρίτος είναι τα ηχητικά εφέ, οι ήχοι της φύσης και του περιβάλλοντος της παράστασης.
Όλα αυτά γίνονται με τη χρήση ελάχιστων μουσικών οργάνων και εδώ το μέγα εγχείρημα είναι να αξιοποιηθούν οι ίδιοι οι ηθοποιοί να δώσουν το ρυθμό, να δημιουργήσουν το ρυθμό και τη μουσική. Δεν έχουμε όργανα, δεν έχουμε κιθάρα, δε έχουμε πιάνο, την όλη αρμονία την αποδίδουμε όλοι μας. Εγώ παίζω φλάουτο, φλογέρες, κρουστά, έχουμε φέρει και κάτι σωλήνες που βγάζουν απίστευτο ήχο, αυτοσχέδια όργανα. Όλα αυτά βγάζουν βαθιές νότες και αποδίδουν μια «σκληράδα» κάποιες στιγμές».
Η ομάδα των ηθοποιών
Ο Δημήτρης Μπογδάνος, ομολογουμένως έχει συγκεντρώσει μια ικανότατη ομάδα νέων ηθοποιών που ήδη καταξιώνονται στο χώρο τους. Δίπλα στον καταξιωμένο Γιάννη Φέρτη (ηθοποιός –μύθος από μόνος του), στην μελωδική Έλλη Πασπαλά θα συναντήσουμε νέα παιδιά με ορμή και ζέση, ταγμένα στην υποκριτική και στην τέχνη τους, που αφιερώνουν σώμα και ψυχή στην σκηνή. Μίλησα μαζί τους, σχετικά με τους ρόλους τους και τη συμμετοχή τους στην παράσταση και διέκρινα τον ενθουσιασμό τους για αυτήν την παράσταση, και για αυτήν την ευκαιρία που τους δίνεται να βρεθούν στο Μικρό Θέατρο της Αρχαόας Επιδαύρου.
Δημήτρης Πάσσας: Είμαι κι εγώ σε αυτήν την υπέροχη ομάδα ανθρώπων που χειρίζονται στη σκηνή αυτό το κείμενο του Λόγγου. Και το λέω έτσι γιατί οι ρόλοι μπορεί να συνοδεύονται από συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά η παράσταση, δεν είναι φτιαγμένη με έναν κλασικό δραματουργικό πυρήνα, είναι συνδεδεμένη με τον τόπο. Άλλωστε έχουμε από την πολύ αρχή των προβών επισκεφτεί το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, για να έχουμε γερή την εικόνα ότι η παράσταση είναι φτιαγμένη για αυτό το θέατρο και μέσα σε αυτό το θέατρο και να συνομιλήσουμε για το πώς ο χρόνος, που στην παράσταση μας εκφράζεται με την παρουσία του σπουδαίου Γιάννη Φέρτη, οι διαφορετικές γενιές και οι διαφορετικές ματιές στο ίδιο πράγμα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Έτσι γίνεται και με τον χώρο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα. Υπάρχει ένας πολύ ωραίος χώρος και δίπλα υπάρχει ένα σπίτι, που ίσως δε θα έπρεπε να υπάρχει εκεί, και όμως προσδίδει κάτι πάρα πολύ όμορφο, γιατί έχει πια δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα. Υπάρχει η Φύση, η θάλασσα, τα δέντρα, υπάρχει η εξέλιξη. Η φύση έρχεται και επιβάλλεται. Και μιλώντας για τον Δάφνι συγκεκριμένα, βλέπουμε την πορεία ενός παιδιού που καταφέρνει και παραμένει παιδί, που εμάς μας φαίνεται πολύ ιδεατό, πολύ παράξενο αλλά τελικά είναι μάλλον το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, και σκεφτόμαστε μαζί με τον Λόγγο, ότι έτι θα έπρεπε να είναι και όμως δεν είναι. Με αυτήν την οπτική, καταλήγει πολύ-πολύ ευαίσθητο και συγκινητικό ταξίδι του χαρακτήρα. Το ίδιο ισχύει και για την Χλόη μιας και εδώ λειτουργούν πολύ τα κάτοπτρα: ό,τι είναι για τον έναν είναι και για τον άλλο.
Το έργο έχει πολλά να πει για το σήμερα, και όχι μόνο για τον Έρωτα. ‘Εχει πολλά περισσότερα. Για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ή να το εξειδικεύσω, θα πρέπει όλοι μας να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από το φως τους, δηλαδή μέσα από τα μάτια ενός αγνού παιδιού, γιατί δεν είναι ο έρωτας μόνο που αναπτύσσεται μέσα στο έργο, είναι ια ιστορία που έχει διάφορες διακυμάνσεις και πολλά επιμέρους στοιχεία, έχει παράπλευρες ιστορίες, ανταγωνιστές, έχει πάρα πολλά πράγματα, οπότε είναι πραγματική! Και μέσα στην ιδεατότητα της, μας βοηθάει να τη δούμε από απόσταση και καλύτερα, και να σκεφτούμε για το πώς εμείς θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα.
Και να σκεφτούμε και το εξής: Σήμερα τα μαθαίνουμε όλα από τα δέκα μας. Τα παιδιά αυτά, τα ανακαλύπτουν όλα από την αρχή
Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη: Κάνω τη Χλόη, η αλήθεια είναι βέβαια ‘ότι δεν κάνω μόνο τη Χλόη, γιατί στην παράσταση λειτουργούμε όλοι ως ανσάμπλ, περνάμε από διάφορους ρόλους, δηλαδή κάνουμε όλοι μαζί τα πρόβατα, τις Νύμφες, τους βοσκούς, τα ζώα, τα στοιχεία της φύσης, τα νερά, τα ποτάμια, Θεούς, όλα.
Η Χλόη είναι ένα νεαρό κορίτσι που δεν γνωρίζει τι θα πει έρωτας, παρόλα αυτά μεγαλώνει σαν παιδί με τον Δάφνι και η οικειότητα αυτή τους φέρνει τόσο κοντά ώστε να μπουν στη διαδικασία να ανακαλύψουν, όχι μόνο τον Έρωτα αλλά την ανθρώπινη φύση γενικότερα και τη συναναστροφή. Είναι ένα ιδανικό ζευγάρι, γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιο εμπόδιο στη σχέση τους. Είναι μια ιστορία αγάπης η οποία ανήκει στη σφαίρα του μη πραγματικού, του ιδεατού. Είναι αυτό που θα ευχόμασταν να υπάρχει, αν μπορούσαμε να ευχηθούμε κάτι για τη σχέση δύο ανθρώπων. Είναι πολύ ιδιαίτερος ο ρόλος μου, γιατί ακριβώς η αθωότητα δεν παίζεται, ούτε η απλότητα. Είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη που βρίσκομαι στην παράσταση του Δημήτρη Μπογδάνου.
Δημήτρης Μαρίζας: Δάφνις και Χλόη φέτος το καλοκαίρι. Μια ευκαιρία να εξερευνήσουμε ένα σπουδαίο κείμενο του 3ου αιώνα μ.Χ. υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Δημήτρη Μπογδάνου, αγαπημένου φίλου. Παίρνω διάφορες μορφές μέσα στο έργο, Άλλοτε γίνομαι πατέρας του Δάφνι, άλλοτε γίνομαι πατέρας της Χλόης, άλλοτε γίνομαι ο Άρχοντας που έρχεται να επισκεφτεί τους υπηρέτες του. Νεράϊδες, πλάσματα της φαντασίας, υπάρξεις της πραγματικότητας μπλέκονται όλα μαζί και είναι ευτύχημα που κάνει τη συνεργασία σπουδαία. Έχω την αίσθηση ότι το κοινό θα ευχαριστηθεί πολύ από τον τρόπο, το ύφος και το ήθος που παρουσιάζονται τα πράγματα στη συγκεκριμένη παράσταση.
Έχοντας και παιδί στην εφηβεία, έχω την αίσθηση ότι είναι ένας τρόπος να πλησιάσουμε αυτό σκίρτημα, την πρώτη ανησυχία που αισθανθήκαμε όλοι και που αισθάνονται τα παιδιά, την ανησυχία του ‘Ερωτα σε όλες του τις μορφές με ένα πιο ωραίο τρόπο, αυτόν τον τρόπο που μας δίνει η λογοτεχνία και η ματιά του Δημήτρη Μπογδάνου.
Φωτεινή Παπαχριστοπούλου: Κάνω το ρόλο της Λυκαίνιας στην παράσταση. Πρόκειται για έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο, ουσιαστικά είναι μια γυναίκα πλανεύτρα η οποία ερωτεύεται τον αθώο βοσκό Δάφνι και παρακολουθεί τον έρωτά του με τη Χλόη να φουντώνει και να δυναμώνει και η ίδια παρεμβαίνει για να του «διδάξει» τα έργα του Έρωτα, στην πράξη. Η έλξη της προς αυτόν οφείλεται στο ότι αναγνωρίζει στο πρόσωπό του κάτι πάρα πολύ πρωτόγονο και αθώο. Θα λέγαμε ότι έχει ένα διττό ρόλο, όχι τόσο του πειρασμού αλλά «της δασκάλας». Από τη μια και η ίδια ικανοποιεί τον πόθο της και από την άλλη διδάσκει.
Σωσώ Χατζημανώλη: Κάνω την Άπη και την Μυρτάλη, που είναι οι μητέρες του Δάφνι και της Χλόης και τη Ρόδη, τη βιολογική μητέρα της Χλόης, που εμφανίζεται στο τέλος του έργου και φυσικά είμαι και στο ανσάμπλ της παράστασης. Τρεις ρόλους τους οποίους εναλλάσσω επί σκηνής και για μένα έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό που κάνω, που μπαινοβγαίνω σε ρόλους. Περνάω στιγμιαία και απρόσμενα από τον έναν στον άλλον. Είναι γονείς που έχουν τις ίδιες ανησυχίες που έχουν όλοι οι γονείς του κόσμου σε όλες τις εποχές και αποζητούν το καλύτερο για τα παιδιά τους.
Λυδία Τζανουδάκη: Έχοντας το ρόλο του έρωτα στην παράσταση , θα έλεγα πως ο έρωτας μοιάζει να είναι απρόβλεπτος και παιχνιδιάρης. Είναι παρών φλογερός και αιώνιος και θέτει τελικά το πιο σημαντικό ερώτημα. Τι θέλουμε ο ένας απ’ τον άλλον; Στη ζωή μας συναντάμε εκατομμύρια ανθρώπους και την ειδοποιό διαφορά κάνει εκείνος που φλογίζει το φαντασιακό μας. Καταργείται ο εαυτός καταργείται ακόμη και το αντικείμενο του πόθου μας, για να αποθεωθεί τελικά ο ίδιος ο έρωτας. Και αυτό το βύθισμα στον άλλον, στο έργο μας, ακόμη κι αν το χαρακτηρίζουμε ευχάριστα ως το υπαίθριο ρομάντζο του Λόγγου, έχει στην πραγματικότητα ακριβώς αυτή τη μεγαλειώδη αίσθηση του έρωτα: Ότι όλα ζουν στην πιο καλή τους ώρα.
Η παράσταση «Δάφνις και Χλόη» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου θα ανέβει στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου το διήμερο 19-20 Ιουλίου. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ.