Είναι κλισέ ο τρόπος που διατυπώνεται πλην όμως περιγράφει επακριβώς αυτό το οποίο του συμβαίνει του φεστιβάλ. Συγχωρήστε μου τη γενική ενικού κύριε Μπαμπινιωτη. Ένας απ’ τους μακροβιότερους πολιτιστικούς θεσμούς στην επικράτεια και σίγουρα ο μακροβιότερος στην Θεσσαλονίκη συμπλήρωσε φέτος 60 χρόνια ζωής και μάλιστα ενδιαφέρουσας και λαμπερής αφού σε τέτοια φεστιβάλ δε λείπουν η κόκκινη μοκέτα (στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ συγκεκριμένα), τα φλας και τα πίξελ.
Οι δέκα μέρες που διήρκησε και φέτος ισοδυναμούσαν με αληθινή γιορτή κι αφορμή να ξεχυθείς στην πόλη και να πιάσεις θέση στα σινεμά και να κανείς αυτό το πανηπειρωτικό ταξίδι από την Αμερική στην Ευρώπη κι από τα Βαλκάνια στην Αφρική τη Λατινική Αμερική, την Ελλάδα, την Αλβανία κι αλλού. Διεθνές διαγωνιστικό, ταινίες εκτός συναγωνισμού, ταινίες από την ενότητα ανοιχτοί ορίζοντες, ειδικές προβολές, ο John Waters κι η περφορμανς του, η Ξένια Καλογεροπούλου να κάθεται παραδίπλα σου στην πρεμιέρα της ταινίας ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ που ήταν μάλιστα και μια από τις ταινίες που πήραν το βραβείο κοινού, ταινίες για τις μειονότητες, η ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ σε ειδική προβολή ακριβώς γιατί κι αυτή εξηντάρισε κι είπε να υπενθυμίσει πως με τα πενιχρά μέσα η Ελλάδα του εξήντα που συνερχόταν από τον πόλεμο δεν το έβαζε κάτω κι έφτιαχνε κινηματογράφο υψηλών προδιαγραφών, οι τελετές έναρξης και λήξης, ο εικαστικός Κούνδουρος σε παράλληλη δράση ευχάριστη έκπληξη για όσους από μας δεν ξέραμε την ιδιότητα του εικαστικού στο πρόσωπο του Νίκου Κούνδουρου, η Winona του The boy (κατά κόσμον Αλεξάνδρου Βούλγαρη που το μήλο κάτω απ τη μηλιά θα πέσει) σε μια από τις πιο σούπερ ταινίες και τη θεματική μιας εναλλακτικής κηδείας,αφιέρωμα στον πρόσφατα εκλιπόντα Τάκη Σπυριδάκη, αφιέρωμα στις εμβληματικές ταινίες του Dušan Makavejev, πάρτι, πολύχρωμοι εκκεντρικοί θεατές, φίλοι από αλλά μέρη που ήρθαν ειδικά γι αυτό και συναντιέσαι μαζί τους, διαφωνίες κουβέντες κι ερωτήσεις με το τέλος των ταινιών,γνωριμίες με αλλοδαπούς σκηνοθέτες στα φουαγιέ και φωτογραφικά ενσταντανέ μαζί τους και την Κυριακή το βράδυ ευχές του τύπου «και του χρόνου» όπως ακριβώς εύχεσαι στις γιορτές.
Αν οι ταινίες περιγράφουν ή αποπειρώνται να ρίξουν φως στα μύχια και σκοτεινά της ανθρώπινης ύπαρξης το φεστιβάλ είναι αυτό που τα φωτίζει και τα αναδεικνύει. Μια ομορφιά!