25ο ΦΝΘ: Μέρος 5ο – «Στο μυαλό του Ηράκλειτου» και «Being an Islander»
Η 25η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διέθετε ένα καλό και ποικίλο, όπως πάντα, πρόγραμμα με αρκετούς καλεσμένους από όλο τον κόσμο.
Ακολουθούν σχολιασμοί στο πέμπτο και τελευταίο μέρος για μερικές από τις ταινίες που παρακολούθησα στο φετινό πρόγραμμα.
Από το τμήμα Πλατφόρμα είδα μία μικρού μήκους ταινία που φέρει τον τίτλο «Στο μυαλό του Ηράκλειτου» (Being Heraclitus). Την σκηνοθεσία υπογράφουν η Ελισάβετ Λαλουδάκη και ο Μάσιμο Πιτσοκάρο. Πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ είναι – σωστά μαντέψατε – ο Ηράκλειτος, ένα εξάχρονο αγόρι με υψηλή νόηση, απίστευτη μνήμη, ωριμότητα, αλλά και αίσθηση του χιούμορ.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, συναντούμε τον νεαρό Ηράκλειτο στο σπίτι του και τον παρακολουθούμε να μιλάει, να μιλάει και… να μιλάει και γενικά… να λέει διάφορα πράγματα, συνέχεια. Καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για ένα χαρισματικό παιδί με αντίληψη για το τι συμβαίνει γύρω του – λέτε να είναι τυχαίο το όνομα Ηράκλειτος; – αλλά δεν είμαι σίγουρος πως σαν ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον.
Μπορεί να έχει για τους γονείς του αγοριού, τους συγγενείς ή τους φίλους του, μιας και ανήκει στο είδος του home movie. Όμως, μέχρι εκεί. Για φεστιβάλ με ταινίες, νομίζω πως όχι. Μπορεί να μπήκε τυχαία στο πρόγραμμα, δεν γνωρίζω. Έχει σε κάνα δυο σημεία πλάκα, όπως εκεί που κάνει αλχημείες στο δωμάτιό του. Ελπίζω να είναι καλά και να μην ανατίναξε το σπίτι στον αέρα… Με παραξένεψε πολύ στο τέλος που είδα πως το project έχει λάβει χρηματοδότηση… από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου(!). Μάλλον δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω ορισμένα πράγματα.
Από την ίδια ενότητα, επέλεξα το ντοκιμαντέρ «Being an Islander» του Δημήτρη Μπούρα, το τελευταίο έργο που είδα στη φετινή διοργάνωση. Εδώ το θέμα μας είναι η περιπλάνηση στην όμορφη Σίφνο και η συνάντηση των δημιουργών του έργου με τους κατοίκους του νησιού, οι οποίοι μας διηγούνται τις ιστορίες τους και τις σχέσεις τους με αυτό τον τόπο. Τα πλάνα του νησιού είναι γοητευτικά και μου άρεσαν οι άνθρωποι που συνάντησε η ομάδα διότι μου φάνηκαν πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν στην ταινία και δείχνουν να το απολαμβάνουν.
Ο ρυθμός του ντοκιμαντέρ είναι ωραίος, έγινε καλή δουλειά στο μοντάζ. Βρήκα ενδιαφέρουσα την σχεδόν ομόφωνη γνώμη των κατοίκων που απεχθάνονται τις μεγάλες βίλες με τις αμέτρητες πισίνες, οι οποίες έχουν κατακλύσει τη Σίφνο. Υποστηρίζω απόλυτα την άποψη ενός ηλικιωμένου άντρα: «Αφού υπάρχει δίπλα η θάλασσα, τι χρειάζονται τόσες πισίνες;». Παρατηρούμε, έτσι, πως οι άνθρωποι εκεί αγαπούν το νησί τους και δεν θέλουν να πέσει στα χέρια των νεόπλουτων ή στο έλεος των τουριστών.
Όπως ακούμε στην ταινία, κάποιος για να θεωρηθεί πραγματικός νησιώτης πρέπει να ζήσει το χειμώνα στο νησί και όχι μόνο την καλοκαιρινή περίοδο. Οι άνθρωποι εκεί φαίνεται να είναι συνειδητοποιημένοι και να παλεύουν για το καλό του τόπου τους. Θέλω να ελπίζω πως σκοπός αυτού του ντοκιμαντέρ ήταν κάτι τέτοιο και όχι μια ακόμα ταινία ανάδειξης των τουριστικών προορισμών. Σαν σύνολο, είναι μια καλή δουλειά.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
