Επτά κριτικοί κινηματογράφου επιλέγουν τις ταινίες του 2020
Μια πραγματικά δύσκολη χρονιά έφτασε στο τέλος της και ήρθε η ώρα να μετρήσουμε μικρές νίκες. Όχι, γιατί δεν έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας, δυστυχώς υπάρχουν πολλά να μας την θυμίζουν, αλλά γιατί επιμένουμε να είμαστε αισιόδοξοι και πάνω από όλα δημιουργικοί.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να αποχαιρετήσουμε το 2020 χωρίς την καθιερωμένη κινηματογραφική μας ανασκόπηση και επειδή μέσα στα πολλά που έχουμε στερηθεί μας έλειψαν και οι συζητήσεις με καλούς συναδέλφους και πάνω από όλα με καλούς φίλους το tetragwno έχει την χαρά να φιλοξενεί μερικούς από τους πιο ενημερωμένους και to the point κριτικούς δημοσιογράφους. Αυτές είναι οι επιλογές τους για το 2020 και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αχιλλέας Βασιλείου από cinepivates.gr
TENET του Κρίστοφερ Νόλαν
Το TENET λοιπόν είναι η πιο mainstream (ας μου επιτραπεί ο όρος για ταινία του σκηνοθέτη) δουλειά του ταλαντούχου Nolan, και αποτελεί μία τόσο καλοκουρδισμένη και λειτουργική sci fi περιπέτεια που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Αφήνει πίσω τις σεναριακές τρικλοποδιές του Inception και τις σπαζοκεφαλιές του Interstellar και εδώ μας δίνει τις εξηγήσεις του με ρυθμό πολυβόλου, όπως επιτάσσει και το γρήγορο μοντάζ του. Δεν είναι κακό, φαίνεται εύκολο αλλά δεν είναι. Ο χρόνος και ο χώρος φυσικά μπερδεύονται με τόσο λειτουργικά και απίθανα εφέ, τόσο ενσωματωμένα στην ταινία που δείχνει την επιθυμία του σκηνοθέτη να πάει το blockbuster ένα βήμα παραπέρα.
Mank, του Ντέιβιντ Φίντσερ
Ο Gary Odman είναι ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς (αδελφός του σκηνοθέτη Τζόζεφ) σε μία ερμηνεία που ξεπερνά κάθε προσδοκία και που αφήνει πίσω οτιδήποτε έχει κάνει ο βρετανός ηθοποιός. Εναρμονισμένος πλήρως ακόμα και με τα ίδια τα σκηνικά, δίνει αναμφίβολα την ερμηνεία της έως τώρα καριέρας του. Η Amanda Seyfried στον ρόλο της στάρλετ Μάριον Ντέηβις, κλέβει την παράσταση στους δεύτερους ρόλους με τα εκφραστικά της μάτια, την κίνηση της και το πως στέκεται δίπλα στον Gary Oldman και στα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα όπως τον Charles Dance.
Η Ζωή Μπροστά Σου (La Vita Davanti A Se) του Εντοάρντο Πόντι
Το καλογραμμένο σενάριο χαρακτήρων και καταστάσεων, η διακριτική αλλά ενδοσκοπική ματιά του Πόντι, δίνουν στην ταινία μία αρμονική ροή 94 λεπτών δίνοντας μας την ευχαρίστηση να απολαύσουμε τις ερμηνείες. Αποκάλυψη ο νεαρός Ibrahima Gueye, παίρνει εύσημα για όλες του τι σκηνές από τις αντιδραστικές και τις αστείες μέχρι και τις δραματικές δίπλα στην Λόρεν. Και από την άλλη, η απόλυτη κινηματογραφική ευτυχία να βλέπουμε ξανά την Σοφία Λόρεν, σε έναν ρόλο πιο κοντά στον Οσκαρικό της, εκείνο του 1960 για το ΑΤΙΜΑΣΜΕΝΗ του Βιτόριο Ντε Σίκα, που μάλιστα αποτέλεσε και την πρώτη γυναίκα που απέσπασε Oscar για ξενόγλωσσο ρόλο.
Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, του Γιάννη Οικονομίδη
Τίποτα δεν μας προϊδέαζε για αυτό το μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ εκδίκησης και ερωτικής αντιζηλίας που ο Γιάννης Οικονομίδης ( Σπιρτόκουτο, Μαχαιροβγάλτης) καταφέρνει να το φέρει στα μέτρα του και στο γνωστό του ύφος δημιουργώντας πλέον ένα δικό του είδος στον Ελληνικό κινηματογράφο. Σκηνές και μισάωρα που θυμίζουν ακόμα και τους ΚΛΕΦΤΕΣ του Στίβεν Φρίαρς, γυναίκες παγίδες ή όχι, αυτοκίνητα που παρακολουθούν, υπόκοσμος, διαπλεκόμενοι, μικρές επαρχιακές πόλεις, κυνηγητά, μητέρες που καθαρίζουν εκεί που οι γόνοι αδυνατούν και ένα φινάλε σαν παραμύθι.
Ένα Ψηλό Κορίτσι (Beanpole) του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
Βραβευμένο στο Φεστιβάλ Καννών και επίσημη πρόταση της Ρωσίας για το Ξενόγλωσσο Oscar, το Ένα Ψηλό Κορίτσι αποτελεί την νέα δουλειά του μόλις 29 ετών σκηνοθέτη Kantemir Balagov και είναι βασισμένο στο βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς με τίτλο Ο Πόλεμος δεν έχει Πρόσωπο Γυναίκας. Μαθητής του επίσης Ρώσου σκηνοθέτη Αλεξάντερ Σοκούροφ, ο νεαρός σκηνοθέτης κάνει μία δυσβάσταχτη ταινία στα όρια της εξάντλησης όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της. Η διάρκεια των 130 λεπτών μπορεί να φαίνεται βουνό, στο τέλος όμως η αίσθηση που σου αφήνει η ταινία είναι πως έχεις παρακολουθήσει ένα πολύ ωραίο έργο-στα πλαίσια πάντα της Ρώσικης σχολής- και πως έγινες κοινωνός μίας ιστορικής πραγματικότητας, μέσα από το δράμα δύο γυναικών.
Νίκος Δρίβας από cineramen.gr
1917, του Σαμ Μέντες
Ο εξαιρετικός Sam Mendes φτιάχνοντας μια υπέροχη αντιπολεμική… πολεμική ταινία και χωρίς να φιλτράρει τα όσα θέλει να πει και να δείξει με ένα μονοπλάνο το οποίο έχει τον θεατή σε εγρήγορση και του προσφέρει μια εμπειρία ανεπανάληπτη.
Χωρίς παύσεις, αλλαγή πλάνων και με φρενήρη ρυθμό η ταινία 1917 καταφέρνει να βγάλει έναν απίστευτο δυναμισμό, μια ένταση που θα παρασύρει τον θεατή και γενικότερα όλα όσα πρέπει να έχει μια πολεμική ταινία, με καταπληκτική φωτογραφία, προσεγμένη σκηνοθεσία, σκηνικά που σε καθηλώνουν.
Uncut Gems, των Μπένι Σάφντι και Τζος Σάφντι
Δεν ξέρουμε αν έχουμε την καλύτερη ταινία της καριέρας του Adam Sandler (το Punch Drunk Love είναι πολύ ισχυρός ανταγωνιστής), ωστόσο εδώ η ερμηνεία του είναι πραγματικά συνταρακτική και με διαφορά ότι καλύτερο έχει κάνει σε αυτό τον τομέα. Η ταινία Uncut Gems είναι ένα εντυπωσιακό “ταξίδι” στην διαφθορά και τα… απατηλά όνειρα, με τον Adam Sandler να είναι καθηλωτικός και μετά το πολύ καλό Good Time, οι αδελφοί Safdie χρησιμοποιούν και πάλι την υπέροχη, αλλά χαοτική Νέα Υόρκη, ως ένα τόπο μαρτυρίου και ίσως ψεύτικων ελπίδων για τον ήρωα.
Invisible Man, του Λι Γουάνελ
“Ο Αόρατος Άνθρωπος” δεν είναι -και ούτε τον νοιάζει- grande σε state of the art εφέ ή φανταχτερά set pieces. Όχι. Φέτος αποκτά νέα ζωή, μέσα από μια μοντέρνα , μινιμαλιστική και κοφτερή σκηνοθετική ματιά. Αυτή του Leigh Whannell, γνωστού γραφιά (των ταινιών Saw) , αλλά και σκηνοθέτη του ολίγον υποτιμημένου Upgrade – ματιά, που φέρνει φρέσκια έμπνευση και ενθουσιασμό στην κινηματογραφική αναβίωση αυτού του σκοτεινού μύθου.
Υπόθεση Κολλίνι, του Μάρκο Κροϊζπάιντνερ
Το Υπόθεση Κολλίνι είναι μια πραγματικά πολύ καλή ταινία που μέσα από το σενάριο και τις ερμηνείες αρχίζει και χτίζει με παροιμιώδη ένταση την πλοκή της. Η ταινία γενικότερα πετυχαίνει τον στόχο της και κρατά τον θεατή «ζεστό» σε όλη της την διάρκεια, δίνοντας του πολύ χρήσιμες πληροφορίες για ένα αρκετά ενδιαφέρον ζήτημα, με το δεύτερο μισό ειδικά να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και στιβαρό. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία και χωρίς να το καταλάβεις περνάει πάρα πολλά μηνύματα, είναι πάνω απ’ όλα αυθεντική, ενώ δεν θέλει να παραπλανήσει τον θεατή και σε παρασύρει με το σαρωτικό δεύτερο μέρος της.
The Trial Of The Chicago 7, του Άαρον Σόρκιν
Η εκπληκτική πένα του κορυφαίου Aaron Sorkin (που είναι εξαιρετικός και στην σκηνοθεσία) καταφέρνει να δώσει στην ταινία μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά, ένα δυνατό μοντάζ και είναι δεδομένο ότι φέρνει τα γεγονότα σε πρώτη γραμμή μέσα από το στιβαρό και καλογραμμένο σενάριο, χωρίς ωστόσο να υποτιμά και τους ηθοποιούς, με μερικούς εκ των οποίων να δίνουν ρεσιτάλ.
Πάνος Μουζάκης από οdeon.gr
Σε μια πραγματικά ιδιόρρυθμη χρονιά για όλους μας, αν μπορούσα να επιλέξω κάποια ταινία από δικής μας διανομής που την ξεχωρίζω, αυτή ίσως είναι το «Κατηγορώ…!» του Ρόμαν Πολάνσκι. Πρόκειται για μία από τις πιο προσωπικές ταινίες του εδώ και πολύ καιρό και μας κλείνει το μάτι με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο, καθώς αποδεικνύει πως ο ηλικιωμένος πια δημιουργός μπορεί να παραδίδει ακόμα αριστουργήματα πλούσια σε περιεχόμενο. Αυτή από εμάς. Τώρα, από αυτές που είδαμε φέτος αλλά θα κυκλοφορήσουν τη νέα χρονιά, είναι χωρίς καμία αμφιβολία το ελληνικό «Digger». Δεν ξέρω αν έχει πάρει ήδη διανομή, αλλά είναι μια πολύ καλή στιγμή για το εγχώριο μας σινεμά.
Τάσος Ντερτιλής από grandmagazine.gr
Λίστα, άνευ αξιολόγησης πλην της κορυφής, η οποία θεωρούμε ότι δικαιωματικά ανήκει στον Σαμ Μέντες και το «1917»: Η εποποιία δύο απλών στρατιωτών στο μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με την κάμερα στο ύψος του ανθρώπου μέσα στα χαρακώματα να καταγράφει βλέμματα, λόγια και ψυχική δύναμη ζωής εν μέσω θανάτου και απώλειας. Instant classic.
A Vida Invisível (Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο)
Υποβλητικό και μεγαλόπνοο μελόδραμα εποχής από τον Βραζιλιάνο Καρίμ Αϊνούζ.
J’ accuse (Κατηγορώ !)
Ο Πολάνσκι «ξανακοιτάζει» με ακαδημαϊκή μεγαλοπρέπεια την υπόθεση Ντρέιφους που συγκλόνισε τη Γαλλία στα τέλη του 19ου αιώνα, μέσα από μια υποδειγματική ταινία-αποτύπωμα του ανθρώπινου μίσους.
Monos (Οι Monos) aπό τον Αλεχάνδρο Λάντες
Mια εκπληκτική περιπέτεια και ταυτόχρονα μια φιλοσοφική πραγματεία για το έρεβος της ανθρώπινης φύσης.
Dylda (Ένα Ψηλό Κορίτσι)
Ο Καντεμίρ Μπαλαγκόφ μας προσγειώνει με έναν κτηνώδη-μη σοσιαλιστικό-ρεαλισμό στο μεταπολεμικό Λένινγκραντ που πασχίζει να αποτινάξει την οσμή του θανάτου.
Port Authority (Σταθμός: Νέα Υόρκη)
Η άγρια μεγαλούπολη, ο χορός σαν απελευθέρωση και ένα μεγάλο trans ρομάντζο στην καρδιά του Μανχάταν, σε μια ταινία που ξυπνά μνήμες από
τα μουντά 60s του Midnight Cowboy.
Παράρτημα: Ταινίες που είδαμε online αλλά δεν έχουν ακόμη προβληθεί επίσημα: «Μήλα» του Χρήστου Νίκου, «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη, το μαχητικό Αμερικάνικο ντοκιμαντέρ «Καλωσήρθατε στην Τσετσενία» και το αστυνομικό θρίλερ της χρονιάς «Shorta» από τη Δανία.
Σωτήρης Μανδηλής από mikrofwno.gr
Mank
Για πρώτη φορά το Netflix συνεργάζεται με τον David Fincher σε ταινία (μέχρι τώρα είχαν συνεργαστεί μόνο σε σειρές) και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Ο David Fincher παίρνει το σενάριο που έγραψε πριν χρόνια ο πατέρας του και το οπτικοποιεί άριστα.Η φωτογραφία είναι εκπληκτική, η αποτύπωση της εποχής εξαιρετική, ενώ η ερμηνεία του Gary Oldman εξαιρετική.
Η Δίκη Των Επτά του Σικάγο
Η παραπάνω ταινία ομολογώ ότι μας έκανε όλους να εκπλαγούμε. Σίγουρα περιμέναμε κάτι ωραίο, καθώς μιλάμε για μια ακόμα βιογραφική ταινία (και όπως φαίνεται όλο και περισσότεροι δημιουργοί στρέφονται σε βιογραφικές ταινίες) , αλλά το αποτέλεσμα μας έκανε όλους να χαμογελάμε από ενθουσιασμό. Εκτός από το σενάριο και την σκηνοθεσία του Aarron Sorkin (εχει γράψει το Ζήτημα Τιμής, Social Network, Moneyball κτλ, ενώ είναι η δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα μετά Το Παιχνίδι της Μόλλυ), αυτό που μας έκανε να εκπλαγούμε είναι από την ερμηνεία του Sacha Baron Cohen.
Another Round
Υπάρχουν συνεργασίες που πριν καν δεις το αποτέλεσμα τους γνωρίζεις την επιτυχία τους. Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία του Thomas Vinterberg και του Mads Mikkelsen μετά από 8 χρόνια (είχαν συνεργαστεί το 2012 για το εξαιρετικό έργο Το Κυνήγι), όλοι περιμέναμε σαν τρελοί να κυκλοφορήσει η ταινία. Η ταινία λοιπόν όπως ήταν αναμενόμενο είναι εκπληκτική, καθώς έχει εξαιρετικές ερμηνείες και σενάριο ενώ η σκηνοθεσία και η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι μοναδική. Προσωπικά θα έλεγα ότι ίσως είναι και το φαβορί για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και όχι μόνο.
Tenet
Δεν θα μπορούσε με τίποτα να λείψει το Tenet από τις ταινίες της χρονιάς. Ξέρω ότι αρκετός κόσμος μπερδεύτηκε με το πως ο Νόλαν γυρίσε την ταινία όμως η εμπειρία του να απολαμβάνεις με ελάχιστα εφέ και εξαιρετικές χορογραφίες ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα είναι κάτι το ξεχωριστό. Αυτό που σε κάνει να λατρέψεις ακόμα περισσότερο την ταινια είναι ότι για αρκετές σκηνές τα εφέ, όπως προανάφερα, είναι ελάχιστα (ναι η σκηνή που πέφτει το αεροπλάνο στο κτήριο, ο Νόλαν αγόρασε ένα κανονικό αεροπλάνο και το έριξε πάνω στο κτήριο). Ερμηνευτικά η ταινία δεν είχε κάτι το σπουδαίο καθώς δεν στάθηκε καθόλου σε ερμηνείες ενώ τα πλάνα στις σκηνές δράσης, κόβουν την ανάσα.
Ηλίας Γεροντόπουλος από tetragwno.gr
Κουτσή χρονιά, άδειες αίθουσες, λιγότερες ταινίες. Να λέμε αλήθειες, εύκολα χάνεται κανείς ανάμεσα σε δυο καραντίνες. Κι ακριβώς γι’ αυτό, χωρίς πολλές φλυαρίες, ιδού! Μια μούτζα ταινίες του φέτος, κι άλλο 2020 να μη μας βρει, αδέρφια.
Το Κόλπο του Αιώνα του Άριελ Γουινογκράδ
Γιατί ποιος δεν θέλει ένα μεστό αργεντίνικο con movie που πατάει σ’ αληθινά γεγονότα και κουβαλάει προσγειωμένο αέρα Σόντερμπεργκ;
The Gentlemen του Γκάι Ρίτσι
Γιατί ο Γκάι Ρίτσι επέστρεψε και είναι ξανά (σχεδόν…) Γκάι Ρίτσι!
Μανκ του Ντέιβιντ Φίντσερ
Γιατί όταν κάνει ο Φίντσερ ασπρόμαυρο σινεμά πάνω στο ασπρόμαυρο σινεμά, κι ο Γκάρι Όλντμαν γίνεται αλκοολικός σεναριογράφος του «Πολίτη Κέιν», τίποτα δεν μπορεί να πάει… «τηλεοπτικά». Ακόμα και στο Netflix.
Soul του Pete Docter
Γιατί θέλει η ψυχούλα μας λίγο καλό animation, και τούτο δω το animation έχει ψυχούλα!
Ammonite του Φράνσις Λι
Γιατί Σίρσα Ρονάν, γιατί Κέιτ Γουίνσλετ, γιατί φεμινιστικό ρομάτζο εποχής, γιατί σινεμά θα πει πάθος και καλή φωτογραφία.
Ειρήνη Δρίβα από tetragwno.gr
Το κόλπο του αιώνα του Αριέλ Γουϊνογκράδ
Για άλλη μια φορά ο Αργεντίνικος κινηματογράφος δείχνει τον τρόπο σε μια ταινία που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες παραγωγές, αλλά παραδίδει και μαθήματα σκηνοθεσίας.
J’ accuse (Κατηγορώ !) του Ρομαν Πολάνσκι
Αργυρός Λέοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για τον Ρομαν Πολάνσι και μια πολιτική τοποθέτηση για το πόσο εύκολο είναι η εξουσία να χειραγωγήσει και να μετατρέψει σε αυτεπάγγελτους διώκτες απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
1917 του Σαμ Μέντες
Η απόφαση του Μέντες να γυρίσει όλη την ταινία με μια κάμερα που στην κυριολεξία ακολουθεί κατά πόδας τους ήρωες σε κάνει να λαχανιάζεις, να τινάζεσαι, να φοβάσαι, να βιώνεις όλο το κλιμακωτό felling της από πρώτο χέρι. Ο σκηνοθέτης είναι καλά προετοιμασμένος. Παίρνει τον καλύτερο, ίσως, διευθυντή φωτογραφίας και φτιάχνει μια ατμόσφαιρα ασύλληπτη.
Ο Φάρος (The Lighthouse) του Ρόμπερτ Έγκερς
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη και γυρισμένη σε τετράγωνο κάδρο (1.19:1). Αυτό από μόνο του προσθέτει ακόμα έναν χαρακτήρα στο έργο. Το σκοτάδι που λειτουργεί ως καταλύτης και οδηγεί την μοναδική δέσμη φωτός, που εκπέμπει ο ίδιος ο φάρος και αποτελεί μήλον της έριδος για τους ήρωες, που με την σειρά της οδηγεί στην απόλυτη τρέλα. Η φωτογραφία είναι αριστούργημα.
Mank, του Ντέιβιντ Φίντσερ
Ο Ντέιβιντ Φίσερ ποντάρει σε ασπρόμαυρο φιλμ και αφηγηματικές δομές δίνοντας έμφαση στην μουσική -πολύ καλός Τρεντ Ρέζνορ (Χαμένη Λεωφόρος, Το κορίτσι με το τατουάζ)- στην στιχομυθία και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Δεν βιάζεται να εντυπωσιάσει, παίζει με χαμηλούς φωτισμούς και έντονες ασπρόμαυρες αντιθέσεις, φανερά επηρεασμένος από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό.