Μάνα, μητέρα, μαμά…
Με αφορμή την ημέρα για την γιορτή της μητέρας, ας κάνουμε μια αναδρομή, στις πιο γλυκές, πιο γκρινιάρες, πιο… στριμένες, μητέρες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ψάξαμε λοιπόν και τις βρήκαμε από τις αγαπημένες μας ταινίες και είναι όλες αξιαγάπητες. Έτσι και αλλιώς μεγαλώσαμε μαζί τους και για αυτό τις νιώθουμε και λίγο σαν δικές μας μητέρες.
Ξεκινάμε;
Ποια ηθοποιός μας έρχεται στο μυαλό, όταν μιλάμε για την κλασική Ελληνίδα μάνα; Μα φυσικά η αξέχαστη Ελένη Ζαφειρίου.
Γεννήθηκε το 1916 και παρόλο που έχει παίξει πάνω από 100 φορές τον ρόλο της μητέρας, η ίδια δεν γνώρισε ποτέ την δικής της. Ίσως και για αυτό να της έβγαινε τόσο καλά η τρυφερότητα και η προστασία απέναντι στα κινηματογραφικα παιδιά της. Υιοθετήθηκε από οικογένεια ηθοποιών. Τελείωσε την σχολή του Εθνικού θεάτρου και έκτοτε έκανε μεγάλη καριέρα. Ρόλοι όπως στην ταινία “Ξύπνα Βασίλη”, “Η κυρά μας η μαμή”, τον ρόλο της θείας (που μεγάλωσε την Τζένη Καρέζη σαν μητέρα), στο “Τζένη -Τζένη” , αλλά και ” κατατρεγμένες” μανούλες, που αγωνίζονταν για το παιδί τους. Μια διαφορετική μητέρα, υποδύθηκε στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, ”Το κορίτσι με τα μαύρα”. Πέθανε το 2004.
“Στέλιο ήρθες ;;”
Νομίζω, πως όλοι καταλάβαμε για ποια “θεότρελη” μητέρα μιλάμε.
Η Μαίρη Αρώνη, η πιο χορταστική “Πάστα Φλώρα”.
Γεννήθηκε το 1916. Ήταν απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης. Έκανε 5 μόλις ταινίες. Δυναμική στις “Φουσκοθαλασσιές” του Ορέστη Λιάσκου, που προσπαθεί να παντρέψει τις κόρες της. Γοητευτική στο “Μικροί και μεγάλοι σε δράση”, που δε ξέρει πως να βρει τρόπο να πει στον κινηματογραφικό γιό της, Γιώργο Πάτζα, ότι είναι ερωτευμένη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Και φυσικά, υπέροχη και σουρεαλιστική στο “Μια τρελή, τρελή οικογένεια”.
Η Μαίρη Αρώνη, βραβεύτηκε με το Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Ευποιίας και τον Χρυσό Σταυρό του ιδίου τάγματος.
Ας πάμε τώρα σε μια άλλη σπουδαία μαμά του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο λόγος για την “στριμένη” Τασσώ Καβαδία.
Γεννήθηκε το 1921 και πέθανε το 2001. Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Μοχθηρή, κακιά και χειριστική.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ερμηνεία της στο “Η αμαρτία της ομορφιάς”. Μια μητέρα που έφτασε μέχρι την …τρέλα για να προστατέψει τον γιο της, Νίκο Γαλανό.
Ακόμα και στις τηλεοπτικές εκπομπές έπαιζε την κακιά. Ο ρόλος της στην “Ανατομία ενός εγκλήματος”, ως μητέρα του Γιάννη Μπέζου, ήταν καθηλωτική. Μέχρι και την “κρητικιά λησταρχίνα” έπαιξε, στην τηλεοπτική σειρά του Μανούσου Μανουσάκη, “Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο”. Βέβαια, ίσως ο πιο ανατρεπτικός ρόλος της ήταν στην τηλεοπτική σειρά “Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα” που δεν θύμιζε την “στριμμένη” μητέρα όπως την είχαμε συνηθίσει!
Νίτσα Τσαγανέα, η συγκαταβατική μαμά.
Γεννήθηκε το 1902, σύζηγος του Χρήστου Τσαγανέα. Ήταν και οι δύο στην εθνική αντίσταση.
Το 1962, με τον Μίμη Φωτόπουλο και την Σμαρούλα Γιούλη, έπαιξαν στο έργο “Ο Θοδωρος και το δίκανο”. Μια γλυκιά μανούλα που κάνει τα πάντα για να “προστατέψει” την κόρη της, από τις ιδιορρυθμίες του άντρα της. Σπουδαία, ερμηνεία και στη ηθογραφία, “Ένας ήρωας με παντούφλες”, με τον Βασίλη Λογοθετίδη. Ο βράχος της οικογένειας που πάλι εκείνη σαν μητέρα, ξέρει να είναι.
“Μαμά, τα φουντούνια μου”
Μαίρη Μεταξά, η πιο πληθωρική μανούλα του κόσμου.
Γεννημένη το 1912 . Λόγω της καταγωγής της έπαιζε συνέχεια την Πολίτισσα μαμά. “Νύχτα γάμου”, “Το ανθρωπάκι”. Στην δεύτερη ειδικά, ο ρόλος της ως Πολυξένη Κοπέογλου, που “νταντεύει” ακόμα τον Κώστα Βουτσά, έχει μείνει στην κινηματογραφική ιστορία.
Σμάρω Στεφανίδου, η φορτική μητέρα.
Απολαυστική στον ρόλο της μητέρας του Γιώργου Κωσταντίνου, στο έργο “Γάμος αλά ελληνικά”. Χειμαρώδης ως μάνα του Κώστα Βουτσά στην ταινία “20 γυναίκες και εγώ”, που φυσικά και δεν τον αφήνει να παντρευτεί, αν πρώτα δεν παντρέψει τις αδερφές, τις ξεδέρφες του και οποίο θηλυκό έχει ”ξεμείνει” στην οικογένεια.
Τζόλυ Γαρμπή,η τρυφερή.
Γεννήθηκε το 1912 στο Γιοχάνεσμπουργκ. Γνωστή κυρίως ως κινηματογραφική μητέρα, αλλά και θεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη. “Η νεράιδα και το παλληκάρι”, “Αρχόντισσα και ο αλήτης”, “Χτυποκάρδια στο θρανίο”, είναι μόλις λίγες από τις ταινίες που ως στοργική παρουσία “ξέμπλεκε” την ζωηρή, μαθητριούλα, επαναστάτρια Αλίκη…
Όσο και να υπάρχουν στιγμές που μας θυμώνουν, μας “καταπιέζουν”, ας το παραδεχτούμε. Είναι οι μητέρες μας και τις λατρεύουμε. Για όλα τα “που πας; να πάρεις ζακέτα” , “αχ, θα με πεθάνεις εσύ”, ” όταν κάνεις δικά σου παιδιά , τότε θα καταλάβεις”. Για όλες τις φορές που ξενύχτησαν στο πλευρό μας, μας άφησαν να φάμε το τελευταίο κομμάτι από το γλυκό, για όλες τις φορές που ξενύχτησαν, μέχρι να ακούσουν το κλειδί στην πόρτα να γυρίζει… μαμάδες όλου του κόσμου, μη κοιτάτε που μεγαλώσαμε, ακόμα έχουμε ανάγκη να χωθούμε στην αγκαλιά μας και να ακούσουμε το μαγικό “μη σε νοιάζει παιδί μου, εγώ είμαι εδώ”.
Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, σας αγαπάμε, όχι μόνο μια ημέρα, αλλά για όλη μας την ζωή…