Πέντε πιο αριστουργηματικές ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν

Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι Άγγλος σκηνοθέτης, παραγωγός ταινιών και σεναριογράφος. Γεννημένος 30 Ιουλίου του 1970, θεωρείται ένας από του πιο καλούς σκηνοθέτες της γενιάς του. Τον αποκαλούν άνθρωπο ορχήστρα. Γράφει, σκηνοθετεί, μοντάρει, έχε όλο τον έλεγχο των ταινιών του.

Ευρέως γνωστός έγινε με την τριλογία ταινιών Μπάτμαν “The Dark Knight Trilogy. Το δεύτερο μέρος Ο Σκοτεινός Ιππότης προτάθηκε για οκτώ βραβεία Όσκαρ και όντας μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών, με πάνω απο 1 δισ. δολλάρια σε εισπράξεις.

Οι πιο μυημένοι σινεφίλ τον γνωρίζουν από τις εξαιρετικές ταινίες του Inception, Interstellar και Memento. Και οι τρεις ήταν τεράστιες επιτυχίες, οικονομικά και κριτικά. Αξιόσημείωτες είναι επίσης οι ταινίες του Δουνκέρκη και The Prestige.

Ας δούμε πέντε από τις καλύτερες ταινίες του.

Memento (2000)

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

O Λέοναρντ Σέλμπι πάσχει από μετατραυματική εμπροσθοδρομική αμνησία. Ένα χτύπημα στο κεφάλι από τον εισβολέα, ο οποίος βίασε και σκότωσε τη γυναίκα του, τον έχει καταδικάσει να θυμάται τα πάντα μέχρι το συμβάν, αλλά να χάνει τις πρόσφατες μνήμες του κάθε 15 λεπτά της ώρας. Τι κι αν ξυπνά κάθε μέρα και δεν ξέρει που βρίσκεται και γιατί; Η αποστολή του είναι η εκδίκηση και η κατακερματισμένη του αντίληψη δε θα τον εμποδίσει: γεμίζει το σώμα του tattoos με τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης και σε polaroids κάθε καινούργιο παίκτη που γνωρίζει στο αιματοβαμμένο του ταξίδι. «Πώς μπορώ να νιώθω, όταν δεν μπορώ να νιώσω το χρόνο;» αναρωτιέται σε απόγνωση ο ήρωας του κι ο Κρίστοφερ Νόλαν κάνει αυτή τη σύγχυση την πρώτη ύλη ενός υπερφωτισμένα νεονουάρ.

Ο  Γκάι Πιρς (φρέσκος από την επιτυχία του «Λος Αντζελες: Εμπιστευτικό») επιβεβαιώνει την κερδισμένη μας εκτίμηση και η Κάρι Αν Μος αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται τη δερμάτινη περιβολή του Matrix για να παίξει την (παρεξηγήμενη;) γυναίκα αράχνη. Πανέξυπνο, ευρηματικό, γκροτέσκα βίαιο, αυτό το concept film για την αναζήτηση ταυτότητας σ’ έναν αβέβαιο κόσμο στέκεται ιδανικά ως η ταινία με την οποία ο Νόλαν έκανε χειραψία με τη συλλογική μας μνήμη.

Prestige (2006)

Ο  Κρίστοφερ Νόλαν αποφάσισε να γυρίσει την κατά πολλούς κορυφαία ταινία του με θέμα τη μαγεία, μέσα από τη δική του εγκεφαλική και κινηματογραφική οπτική.

Ο Νόλαν δομεί την ιστορία της μαθητείας, της ανόδου, της μέχρις εσχάτων διαμάχης και της πτώσης δύο μάγων στο βικτωριανό Λονδίνο.

Η ταινία έχει άψογη δομή και περίτεχνή αφηγηματική εξέλιξη, που μέσα από αλλεπάλληλα φλας μπακ και αντιστικτικά μοτίβα μιλάει με ενεργή, επίμονη και πολυεπίπεδη γλώσσα, για την κοινωνία του θεάματος και κατ’ επέκταση την ίδια τη φύση του κινηματογράφου ως το μαγικό εκείνο μέσο που μετατρέπει την ψευδαίσθηση σε πραγματικότητα και το αντίστροφο, σ΄ ένα αέναο κι ατέρμονο ταξίδι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, με ανταμοιβή το χειροκρότημα και τίμημα πάντα την ψυχή του καλλιτέχνη.

Μπάτμαν – The Dark Knight Trilogy (2005-2008-2010)

Ο Κρίστοφερ Νόλαν, τολμά να διαπραγματευτεί την εικόνα του πιο «ανθρώπινου» σούπερ ήρωα και δικαιώνεται πανηγυρικά. Κάνοντας ίσως για πρώτη φορά μια comic book ταινία έχοντας στο μυαλό του πρωτίστως το ενήλικο κοινό. Δεν κερδίζουν πάντα οι καλοί και φυσικά δεν υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι. Σκοτεινό, αληθινό, βίαιο, συναισθηματικά επώδυνο. Στην ουσία δημιουργεί μια τριλογία που δε μιλάει για τους ήρωες, αλλά για τους ανθρώπους κάτω από τις στολές. Και φυσικά δεν υπάρχουν μόνο καλοί ήρωες. Όλοι είναι συναισθηματικά υπεύθυνοι και δεμένοι σε μια ιστορία με αρχή, μέση κα τέλος. Όλοι καταδιώκονται από τους δαίμονες τους και βασανίζονται σε ένα κλειστοφοβικό φιλμ ερμητικά απρόσιτο.

Αυτό φαίνεται και από την συγκλονιστική ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ, στο δεύτερο μέρος, ως τραγικού κι αισθαντικού Τζόκερ. Ένας Τζόκερ που όλοι θέλουμε να αγκαλιάσουμε.

Ο Μπάτμαν τού Κρίστιαν Μπέιλ βυθίζεται στη δική του εσωτερική σύγκρουση, ανάμεσα στην προοπτική του για μια, επιτέλους, φυσιολογική ζωή (με τη Ρέιτσελ τής Μάγκι Τζίλενχαλ) την θεώρησή του από τον πληθυσμό τής Γκόθαμ που τον βλέπει ως υπεράνθρωπο ή ως τρομοκράτη και, φυσικά, τη θέση του απέναντι στη μεγάλη του νέμεση, τον Τζόκερ που έρχεται, σαρωτικός, να τον νικήσει στο δικό του παιχνίδι.

Η δράση είναι ιλιγγιώδης, οι ανατροπές έντονες, αλλά κυρίως ο Νόλαν δίνει μια γροθιά ακριβείας στην ισορροπία του καλού και του κακού, με υπαρξιακή ένταση.

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος ανατρέπει εντελώς τα δεδομένα και φτιάχνει μια κομίστικη μικρογραφία του δικού μας κόσμου. Πολιτικοί, άρχουσα ελίτ, απατεώνες και περιθωριακοί. Όλοι έχουν θέση σε αυτή την ταινία, που έρχεται να δώσει εξηγήσεις και για τις δύο προηγούμενες.

Inception (2010)

Ο Νόλαν χρειάστηκε 10 χρόνια για να γράψει το σενάριο του έπους του. 10 χρόνια για να χαρτογραφήσει, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, τον λαβύρινθο του βασιλείου των ονείρων και να «ξυπνήσει» τον θεατή μέσα σε μια αριστουργηματική ταινία, τόσο οπτικά όσο και εγκεφαλικά. Συνδύασε την λογική με το παράλογο και παράλληλα με τα εντυπωσιακά εφέ, έφτιαξε μια ταινία τόσο αλληγορική και συμβολική που ακόμα και σήμερα, εννιά χρόνια από την προβολή της ταινίας ακόμα εγείρει συζητήσεις. Σε αυτό βέβαια, έπαιξε ρόλο το φινάλε της ταινίας που ήταν αρκετά διφορούμενο.  Μια ταινία που είχε καλό σενάριο, άψογη σκηνοθεσία, απίστευτη φωτογραφία και εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Τι άλλο χρειάζεται μια ταινία για να είναι αριστούργημα;

Interstellar (2014)

Το σενάριο ακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας αστροναυτών, οι οποίοι ταξιδεύουν μέσα από μία σκουληκότρυπα, σε μία προσπάθεια να βρουν ένα νέο σπίτι για την ανθρωπότητα. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τα αδέλφια Κρίστοφερ και Τζόναθαν Νόλαν.

Σε αυτή την ταινία φαίνονται οι επιρροές του σκηνοθέτη από Στάνλει Κιούμπρικ  2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968), από τον Ρίντλει Σκοτ και το Blade Runner (1982) και άλλες ταινίες επιστημονικής φανασίας, καθώς και από τον Αντρέι Ταρκόφσκι. Μια ταινία που μιλάει για την οικογένεια και την αγάπη. Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που ξεπερνάει τον χρόνο και τον χώρο.

Ο Νόλαν δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Είχε για σύμβουλο του στην ταινία τις επιστημονικές θεωρίες του παγκοσμίως γνωστού φυσικού, Κιπ Θορν, ο οποίος είναι και συμπαραγωγός της ταινίας. Γυρισμένο μόνο σε φιλμ, το «Interstellar» αποτελεί μια συναρπαστική ιστορία του διαχρονικού αγώνα του ανθρώπου να κατανοήσει τη θέση του στο σύμπαν. Η μουσική και πάλι του βραβευμένου με Όσκαρ, Χανς Ζίμερ, δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα σε ένα αγωνιώδες ταξίδι στο σύμπαν. Το φιλμ κέρδισε το Βραβείο Όσκαρ στην Κατηγορία Καλύτερων Οπτικών Εφέ, ενώ είχε ακόμα τέσσερις υποψηφιότητες.