Από 2 Μαΐου 2019 στις κινηματογραφικές αίθουσες
Η One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία της Κλερ Μπερζέ Αγάπη Είναι (C’est Ça l’Amour/Real Love). Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, στο τμήμα Giornate degli Autori όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Στη συνέχεια, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας & Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Les Arcs, ενώ συμμετείχε και στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ζυρίχης καθώς και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Tο 2014, η Κλερ Μπερζέ είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα (Camera d’Or) στο Φεστιβάλ Καννών ως συν-σκηνοθέτιδα της ταινίας Party Girl, και δίκαια συγκαταλέγεται στις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές του σύγχρονου Γαλλικού σινεμά.
Στην ταινία, παραγωγής Γαλλίας και Βελγίου, πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Βέλγος ηθοποιός και σκηνοθέτης Μπουλί Λανέρ, που δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ως ένας πατέρας που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις έφηβες κόρες του και τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του μετά την απόφαση της συζύγου του να χωρίσουν. Βρισκόμαστε στην πόλη Φορμπάχ, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Από τότε που η σύζυγος του αποφάσισε να φύγει από το σπίτι, ο Μάριο μεγαλώνει μόνος του τις κόρες του. Η Φρίντα, 14 χρονών, τον κατηγορεί ότι είναι δική του ευθύνη που έφυγε η μητέρα της. Η Νίκι, 17 χρονών, ονειρεύεται την ανεξαρτησία της. Ταυτόχρονα, ο Μάριο περιμένει τη σύζυγο του να επιστρέψει.
Η Μπερζέ, χρησιμοποιώντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και αξιοποιώντας ευρηματικά το μικρόκοσμο μιας μικρής γαλλικής πόλης, δημιουργεί μια συγκινητική σπουδή πάνω στην πατρότητα, αλλά και στις διαφορετικές ερμηνείες και εκφάνσεις της αγάπης και τα όριά της σε σχέση με την ελευθερία.
Η κριτική επιτροπή στο Φεστιβάλ Βενετίας περιέγραψε την ταινία ως «μια ιστορία που καθηλώνει γύρω από τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε, είτε πρόκειται για το τέλος ενός γάμου είτε για μια ερωτική απογοήτευση για πρώτη φορά». «Επιλέξαμε την ταινία για την τρυφερότητά της και για την σκηνοθετική μαεστρία της Κλερ Μπερζέ».
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:
«Για μένα ο τίτλος είναι περισσότερο μια ερώτηση παρά μια κατάφαση. Η ταινία εξερευνά την αγάπη σε όλες τις μορφές της. Κάθε χαρακτήρας έχει μια διαφορετική συμπεριφορά ως προς την αγάπη σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Επικεντρώνοντας στην καρδιά μιας πόλης και μιας οικογένειας, σε μια στιγμή κρίσης, ήθελα να παρατηρήσω τους δεσμούς που σχηματίζονται ή σπάνε, καθώς οι άνθρωποι εμπλέκονται σε εντάσεις ή βιάζονται να κρίνουν τους άλλους. Μια ιστορία ταραχής και αναστάτωσης σε μια οικογένεια και σε μια κοινότητα, όπου διαφορετικές απόψεις συγκρούονται. Είναι μια ταινία για την αγάπη, αλλά και για την εξουσία, την επανάκτηση και την εγκατάλειψη. Ο Μάριο δεν είναι μόνος του όταν παλεύει για τη διατήρηση των δεσμών ή για τη δημιουργία νέων. Η Νίκι και η Φρίντα σε διαφορετικές φάσεις της εφηβείας ψάχνουν κι εκείνες την αγάπη, και οι εμπειρίες τους αναστατώνουν και αυτές την ισορροπία της οικογένειας.
Στην ταινία ο Μάριο είναι περιτριγυρισμένος από γυναίκες με έντονες προσωπικότητες. Όλες οι γυναίκες γύρω του (στην οικογένεια, στην εργασία του, ακόμα και τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο) είναι δυνατές και τον αναγκάζουν να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Η ταινία αντανακλά μια εποχή όπου οι γυναίκες επιμένουν για τα δικαιώματα τους και την ελευθερία τους, αλλά η ιδέα μου ήταν να δείξω και έναν άνδρα που αλλάζει, που αναπροσαρμόζει τον εαυτό του μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το διαζύγιο των γονιών μου. Έγραψα τους χαρακτήρες αντλώντας έμπνευση από την οικογένεια μου, αλλά άφησα τον εαυτό μου να εξελίξει κάθε έναν πέρα από τη δική μου αντίληψη για το τι είχε συμβεί, να δω τα πράγματα από την πλευρά και των άλλων ηρώων.
Για το ρόλο του Μάριο ήθελα να συνεργαστώ με έναν επαγγελματία ηθοποιό σε αυτή την ταινία, και ήθελα κάποιον που θα μπορούσε να εγκλιματιστεί εύκολα σε μια εργατική πόλη όπως είναι το Φορμπάχ, που βρίσκεται στη βορειοανατολική Γαλλία, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Έτσι κατέληξα στον Βέλγο Μπουλί Λανέρ, ο οποίος κατάλαβε τη σημασία του τόπου για μένα, προσθέτοντας στον ρόλο τη γενναιοδωρία του και τον ανθρωπισμό που χρειαζόταν ο χαρακτήρας του Μάριο. Επίσης, βοήθησε πάρα πολύ τα κορίτσια που παίζουν τις κόρες του, τα οποία δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί.
Η ταινία Αγάπη Είναι είναι το πορτρέτο μιας οικογένειας, μιας πόλης και μιας κοινωνικής τάξης. Το Φορμπάχ είναι μια κοινότητα με οικονομική δυσχέρεια, στην καρδιά μιας εργατικής ευρύτερης περιοχής. Οι πιο πλούσιοι έχουν φύγει εδώ και καιρό και η μεσαία τάξη ολοένα και συρρικνώνεται. Οι ταινίες που γυρίζονται είναι συνήθως είτε γύρω από τους πλούσιους, είτε γύρω από τους πολύ φτωχούς που παλεύουν για την επιβίωση. Η μεσαία τάξη μπορεί να φαίνεται λιγότερο έντονη δραματουργικά, πιο δύσκολη να την αποτυπώσεις. Εγώ ήθελα το συναίσθημα να καθοδηγεί την ιστορία, παρά οι ανατροπές στην αφήγηση. Ο Μάριο έχει μια συνηθισμένη ζωή και μια συνηθισμένη δουλειά. Αναζητά την περιπέτεια στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης του.
Το θεατρικό έργο Άτλας που βλέπετε στην ταινία, ξεχωρίζει από τα άλλα γιατί δημιουργείται σε κάθε ανέβασμα σε συνεργασία με τους ερμηνευτές που είναι όλοι ερασιτέχνες κάτοικοι της περιοχής που γίνεται η παράσταση. Το Άτλας είναι μια διαδικασία όπου κάθε συμμετέχων σκέφτεται μια φράση που λέει κάτι για τον εαυτό του, ποιος είναι, ή θέλει να γίνει, ή κάτι για τη ζωή του. Σκοπός είναι να πουν κάτι για τον κόσμο στον οποίο ζουν, κάτι που να μπορούν να το καταλάβουν και οι άλλοι. Αυτή η προσέγγιση της προσωπικής έκφρασης με συγκίνησε. Για ανθρώπους που αισθάνονται ευάλωτοι ή αόρατοι, χωρίς φωνή, η ικανότητα να εκφράσουν κάτι για τον εαυτό τους μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή.
Για την παράσταση στο Φορμπάχ χρησιμοποιήσαμε ανθρώπους από διαφορετικές κοινότητες. Αυτό ήταν σημαντικό για μένα, καθώς πρόκειται για μια περιοχή όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο κάνει μεγάλη πρόοδο. Η πόλη καταστράφηκε οικονομικά αφού έκλεισαν τα ορυχεία και υποφέρει από έλλειψη οράματος για το μέλλον. Δεν ήθελα πλάνα βιομηχανικών τοπίων, αλλά πλάνα των σωμάτων και των προσώπων των κατοίκων. Ήθελα η κάμερα να τους δώσει φωνή. Αυτές οι φωνές λένε κάτι και για την ιστορία του Μάριο και των θυγατέρων του.
Ήθελα να παρουσιάσω χαρακτήρες που ενδιαφέρονται για τις τέχνες, όχι με έναν ελιτίστικο τρόπο, ανθρώπους που κρατούν ζωντανά τα σινεμά, τα θέατρα και τα μουσεία στην περιφέρεια της χώρας. Ο Μάριο περνάει όλο του τον ελεύθερο χρόνο σε εκθέσεις και συναυλίες. Η μουσική παίζει επίσης ένα σημαντικό ρόλο στην ταινία. Είναι ένα πάθος του Μάριο, ένας τρόπος για να εκφράσει την ευαισθησία του. Ήθελα να περνάω από τη σοβαρή μουσική στην ποπ, να ξεπεράσω θέματα γούστου με αυτό το πολύπλευρο soundtrack της οικογενειακής ζωής: κλασική μουσική, ιταλικές ποπ μπαλάντες, ηλεκτρονική μουσική κτλ. Μέσα από τη μουσική και τον χορό στην ταινία ήθελα να δείξω ότι η κουλτούρα βελτιώνει μια κοινωνία και εντείνει τα συναισθήματα. Ήθελα να δώσω στην τέχνη τη θέση που της αξίζει».