22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: «Κράτα με Σφιχτά» και «Full Time»
Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου: Πρώτο Κεφάλαιο
«Κράτα με Σφιχτά» και «Full Time»
Το 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου έχει ήδη ξεκινήσει τις προβολές του και πραγματικά είναι μεγάλη χαρά να επιστρέφεις μετά από καιρό στις αίθουσες για να δεις και να βιώσεις τις ταινίες όπως πρέπει. Η αίσθηση στους φυσικούς χώρους ενός φεστιβάλ, δηλαδή τις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι μια εμπειρία που δεν βιώνεται πουθενά αλλού. Από εκεί ξεκινούν όλα. Ας ελπίσουμε πως μετά από δύο χρόνια αυτό θα αποτελέσει μια επιστροφή στις συνήθειες που αγαπήσαμε και θα θέλαμε να συνεχίσουμε να αγαπάμε.
Η πρώτη ταινία που επέλεξα να δω στη φετινή διοργάνωση είναι η νέα δουλειά του ηθοποιού και σκηνοθέτη Mathieu Amalric με τίτλο «Κράτα με Σφιχτά» (Serre moi Fort). Τη σκηνοθέτησε και την έγραψε ο ίδιος, δίχως όμως να παίζει σε αυτή, όπως έκανε στις πιο πρόσφατες δουλειές του. Πρόκειται για μια δραματική ταινία, η οποία διαθέτει μια μη γραμμική αφήγηση, μια ιδιαίτερα ψυχρή ατμόσφαιρα και ένα εξίσου πικρό τέλος. Η υπόθεση της ταινίας, όπως διαβάζουμε στον κατάλογο του Φεστιβάλ, είναι πραγματικά μια πρόταση μικρότερη των δέκα λέξεων, κάνοντας τον θεατή να γνωρίζει ελάχιστα για το έργο εκ των προτέρων. Αυτό δεν με αποσυντόνισε, καθώς την παρακολουθούσα με ενδιαφέρον από την αρχή της μέχρι και το τέλος της.
Ήπιων τόνων, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, αυτή η «ήσυχη» ταινία του Amalric έχει πολλά στοιχεία των σύγχρονων γαλλικών παραγωγών τέτοιου είδους και χρειαζόταν κάτι επιπλέον για να την κάνει να ξεχωρίσει. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με σιγουριά τι ακριβώς θα την έκανε καλύτερη. Ίσως ήθελε μερικές πιο δυνατές σκηνές. Ίσως χρειάζονταν να υπάρχει ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και τον θεατή μια πιο δυνατή σχέση. Ίσως έπρεπε να υπάρχουν καλύτεροι διάλογοι. Κάτι ενδιαφέρον υπήρχε στην ιστορία, αλλά διαρκώς ένιωθα πως κάτι σημαντικό λείπει. Αυτό βγαίνει στην ταινία σαν σύνολο και όχι σε κάποιο σημείο ή σε κάποια πράξη μεμονωμένα. Ωστόσο, είχε καλές προθέσεις. Έπρεπε, όμως, να τις στηρίξει περισσότερο έμπρακτα.
Από το διαγωνιστικό τμήμα, επέλεξα να δω για πρώτη ταινία το βραβευμένο στο Φεστιβάλ της Βενετίας «Full Time» (À Plein Temps). Βραβευμένο τόσο για την σκηνοθεσία του Eric Gravel, όσο και για την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Laure Calamy. Εδώ η ιστορία της ταινίας είναι σαν να βγήκε από την πραγματικότητα μιας σύγχρονης γυναίκας. Θεωρώ πως την περιπέτεια της γυναίκας αυτής την έχουν ζήσει αρκετές γυναίκες – όχι αποκλειστικά στη Γαλλία – προσπαθώντας, δηλαδή, να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους ως μητέρες φροντίζοντας τα παιδιά τους και παράλληλα να βγάζουν τα προς το ζην κάνοντας μια δουλειά με απαιτήσεις χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Σαφώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε πρώτη φορά στον κινηματογράφο, αλλά είναι άξιο αναφοράς διότι η ταινία πετυχαίνει τους περισσότερους στόχους της και μας κερδίζει με την ειλικρίνεια της πρωταγωνίστριας της μέσα σε σύντομη χρονική διάρκεια – είναι μικρότερη των 90’.
Η Julie πρόκειται για μια γυναίκα που δεν γίνεται να μην την συμπαθήσεις ήδη από τις πρώτες σκηνές. Η θέση της στο πεντάστερο ξενοδοχείο στο κέντρο του Παρισιού όπου δουλεύει ως αρχικαμαριέρα έχει ευθύνες. Ζει στην επαρχία και θέλει αρκετό χρόνο για να φτάσει στη δουλειά της. Είναι καλός άνθρωπος και αξίζει κάτι καλύτερο για την ίδια. Όχι τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, όσο σε επίπεδο κατανόησης και αλληλεγγύης. Αυτό φαίνεται στην ταινία όταν οι γυναικείοι χαρακτήρες που συναναστρέφεται δεν την στηρίζουν και την κοιτούν συνέχεια με καχυποψία. Όταν μια νέα ευκαιρία παρουσιάζεται για να αλλάξει δουλειά, ελπίζουμε πως θα πάρει τον εαυτό της πιο σοβαρά και είναι θέμα χρόνου να διαπιστώσει πως τις αλλαγές στη ζωή της θα της κάνει η ίδια. Είναι μια αρκετά καλή μελέτη πάνω σε έναν χαρακτήρα που αντιμετωπίζει κάτι σύνηθες, το οποίο όμως δεν παίρνουμε σοβαρά υπόψη σήμερα ως ένα πρόβλημα για πολλούς συνανθρώπους μας.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
