22ο ΦΓΚ: Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου – «Κόκκινη Λάσπη» και «Εραστές»

Ημέρες Γαλλικού Κινηματογράφου: Τέταρτο Κεφάλαιο
«Κόκκινη Λάσπη» και «Εραστές»

Μια από τις πιο αναπάντεχα ενδιαφέροντες ταινίες από την κατηγορία «Πανόραμα Γαλλόφωνου Κινηματογράφου» ήταν για μένα η «Κόκκινη Λάσπη» (Rouge) του Farid Bentoumi. Το φιλμ αυτό – μια παραγωγή Γαλλίας και Βελγίου – είναι ένα κοινωνικό δράμα με στοιχεία πολιτικού θρίλερ, ένας αρκετά πετυχημένος συνδυασμός ειδών που αγαπούν συνήθως κοινό και κριτικοί. Μάλιστα, καθώς την έβλεπα, σκεφτόμουν πως αν διέθετε αγγλόφωνο καστ και ήταν αμερικάνικη παραγωγή, θα την είχαν βραβεύσει με τα χίλια και όλοι θα μιλάγανε γι’ αυτή. Δεν έχει να ζηλέψει σχεδόν τίποτα από μια αντίστοιχη παραγωγή, πλην ίσως του προϋπολογισμού και των ισχυρών ονομάτων για πρωταγωνιστές. Και όμως, ο σκηνοθέτης εδώ μας τραβάει την προσοχή από νωρίς στην ιστορία του, δηλαδή κάτι που οφείλουν να κάνουν οι ταινίες γενικά. Είτε πρόκειται το θέμα του, είτε η συμπαθητική ηρωίδα του, είτε η ηθική στάση του ίδιου του σκηνοθέτη. Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Μια νοσηλεύτρια, η Nour, και μια δημοσιογράφος, η Emma, συμμαχούν για να ξεσκεπάσουν τα κρυφά μυστικά ενός εργοστασίου χημικών αποβλήτων. Οι πρώτες υποψίες δεν αργούν να φέρουν στο φως ένα τρομερό υγειονομικό σκάνδαλο, το οποίο θα έχει επιπτώσεις σε όλους τους εμπλεκόμενους και προπάντων στην ηρωίδα μας, τη Nour. Και φυσικά, για να πράξει το σωστό θα εναντιωθεί στον συνδικαλιστή πατέρα της, ακόμα και αν χάσει τη δουλειά της και την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του. Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, αποτελεί τροφή για σκέψη και παίζει σημαντικό ρόλο στην αφύπνιση του θεατή κάνοντας τον να νοιάζεται για το περιβάλλον γύρω του. Οι ήρωες που παλεύουν για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο δεν χάνουν ποτέ. Κάτι τέτοιο θέλει να μας μεταδώσει το έργο αυτό και το κάνει με έναν τίμιο και αξιόλογο τρόπο.

Από την επόμενη επιλογή μου στο «Διαγωνιστικό Τμήμα» δεν έμεινα εξίσου ευχαριστημένος. Παρακολούθησα τη νέα ταινία της Nicole Garcia «Εραστές» (Amants) επειδή έχει κάνει μερικές καλές ταινίες ως σκηνοθέτιδα παλαιότερα και ήθελα να δω κάποια πρόσφατη δουλειά της. Αρχικά ηθοποιός, η Garcia είχε δώσει μερικά ενδιαφέροντα έργα στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα το «Κάτω από τα Φώτα της Πλατείας» (Place Vendôme, 1998). Δυστυχώς, αυτή τη φορά, δεν την βρίσκουμε σε καλή φόρμα. Ακόμα και ο τίτλος του έργου είναι ελαφρώς άστοχος με το περιεχόμενο του. Επίσης, οι «εραστές» του τίτλου, ο Simon (Pierre Niney) και η Lisa (Stacy Martin), δεν αποτελούν συμπαθείς ήρωες και πραγματικά ελάχιστα μας ενδιαφέρουν ως χαρακτήρες. Αντιθέτως, το τρίτο πρόσωπο της παρέας, ο Leo – ο Benoît Magimel κρατάει κυριολεκτικά την ταινία όρθια – αποτελεί τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της ταινίας. Δυστυχώς, δεν μπορεί να σώσει το αποτέλεσμα…

Η ταινία χωρίζεται σε τρία κεφάλαια και καθένα από αυτά μας ταξιδεύει στα διαφορετικά μέρη, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία της ταινίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε ένα πολύ καλό θρίλερ με πλήθος ανατροπών, αλλά αυτό δεν γίνεται ποτέ. Τι και ποιος φταίει γι’ αυτό; Το πιο πιθανό είναι να ξεκινάει από το σενάριο και στη συνέχεια από την σκηνοθεσία. Μπορεί και το μοντάζ. Πάντως, δεν νομίζω ότι φταίνε οι ηθοποιοί. Μπορεί όλοι να είχαν τις καλύτερες προθέσεις για το αποτέλεσμα, μα μοιάζει σαν κάποιος ή κάποιοι να μην πίστευαν και πολύ σε αυτούς τους «Εραστές».

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.