25ο ΦΝΘ: Μέρος 1ο «Βάρδια» και «Αθωότητα»
Η 25η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διέθετε ένα καλό και ποικίλο, όπως πάντα, πρόγραμμα με αρκετούς καλεσμένους από όλο τον κόσμο.
Ακολουθούν σχολιασμοί για μερικές από τις ταινίες που παρακολούθησα στο φετινό πρόγραμμα.
Από το τμήμα Film Forward Διαγωνιστικό παρακολούθησα την ταινία «Βάρδια» (Dogwatch) του Γρηγόρη Ρέντη, ένα ντοκιμαντέρ 78’ με ήρωες τρεις μισθοφόρους που έχουν ως αποστολή τους να προστατεύουν τα διερχόμενα πλοία από τους πειρατές που εμφανίζονται στη ζώνη υψηλού κινδύνου στα ανοιχτά της Σομαλίας. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη με τρεις διαφορετικές ιστορίες, με κοινό πυρήνα δίχως να συνδέονται μεταξύ τους αφηγηματικά.
Ριψοκίνδυνο εγχείρημα και ιδιαίτερη επιλογή του θέματος, διαθέτει ενδιαφέρον και η προσέγγιση των προσώπων στο περιβάλλον της δουλειάς τους, αν και συμβατική, είναι σε καλό επίπεδο. Δεν ξέρω πόσο θα ενδιαφέρει τον θεατή που δεν είναι εξοικειωμένος με το θέμα ή πού στοχεύει το έργο αυτό, πάντως ο χρόνος του σκηνοθέτη και του συνεργείου του δεν πήγε χαμένος, μιας και φαίνεται να αποτελεί μια εμπειρία ζωής – δεν είναι εύκολο να πάρεις άδεια πρόσβασης σε αντίστοιχο πλοίο με τέτοιο επικίνδυνο δρομολόγιο!
Το Q&A μετά την προβολή κράτησε μερικά λεπτά και ειπώθηκαν μερικά χρήσιμα πράγματα για ότι συνέβη πίσω από τις κάμερες και την προετοιμασία του ντοκιμαντέρ.
Από το τμήμα Top Docs είδα το ντοκιμαντέρ «Αθωότητα» (Innocence) του Γκάι Ντάβιντι, το οποίο ασχολείται με τον πόλεμο, τη νομιμοποίηση της χρήσης όπλων στο Ισραήλ και την αντίσταση κάποιων παιδιών στην υποχρεωτική στράτευση. Η σκηνοθεσία εκτελείται μέσα από διάφορα μέσα, όπως τα οικογενειακά βίντεο, ημερολόγια, συνδυασμός voiceover και εικόνων, κλπ. Το αντιπολεμικό μήνυμά της διάχυτο στο έργο. Τα ερωτήματα μαζεύονται και χτυπούν τον θεατή το ένα μετά το άλλο. Γιατί τόση ανοχή; Γιατί τόση συγκάλυψη; Γιατί να πολεμά ο άνθρωπος;
Ο σκηνοθέτης μέσα από το φακό του παραδίδει ένα αληθινό και λυπηρό ντοκουμέντο για τις αισχρές μεθοδολογίες και αντιλήψεις ενός πολεμοχαρή λαού που εξοντώνει συστημικά τις νέες γενιές στο βωμό των τιποτένιων αξιών του κέρδους και της επικράτησης. Οι σκηνές με τα μικρά παιδιά να μαθαίνουν να πυροβολούν θα σας αποτυπωθούν για καιρό…
Το πιο παράξενο πράγμα για την ταινία αυτή είναι ότι αποτελεί συμπαραγωγή του Ισραήλ με την Δανία, την Φινλανδία και την Ισλανδία. Δεν ξέρω, απλώς δεν μου ταιριάζει. Ίσως θα έπρεπε, επίσης, να τιτλοφορείται κάπως διαφορετικά – θεωρώ πως το όνομα «Αθωότητα» για μια ταινία είναι πλέον αρκετά κοινό και συνηθισμένο. Και, τέλος, θα μπορούσε να είναι κατά ελάχιστα λεπτά μικρότερο σε διάρκεια, καθώς υπάρχει περιττή επανάληψη σκηνών.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
